Қонжық пен көжек

Бiрде қоянның көжегi енесiне келiп шағыныпты.

— Аюдың қонжығы менi «бадырақ көз» деп мазақтайды, — дейдi жыламсырап.

Енесi:

— Одан басқа не дедi? — дейдi.

— «Қалқан құлақ, қыли көз!» — дейдi.

— Сен оған не деп едiң?

— Мен бе, мен… — дейдi көжек тұтығып, — ештеңе де айтқаным жоқ…

— Сен үндемей тұрғанда, өзi келiп тиiстi ме?

— Оны көрген кезде мен: «Қорбаңбай!» деп едiм…

— Көрдiң бе, әне! — деп ескертедi енесi. — Алдымен өзiң тиiсiпсiң ғой. Мазақтап ренжiткенсiң. Ол мазақтаса, ыза болып, арыз айтасың. Бұл — ұят емес пе?

Сонда көжектiң басы салбырап, үнсiз қалыпты.