Εξάρχεια και Κυψέλη, οι δύο πνεύμονές μου

Η Μεταπολίτευση γεννήθηκε· μαζί της κι εγώ. Η δημοκρατία έπαιρνε τις πρώτες ανάσες. Η τύχη ήταν με το μέρος μου. Χαμογελαστό παιδάκι, έκανα τα πρώτα μου βήματα στα Εξάρχεια, στο διαμέρισμα της οδού Αραχώβης 12, στον πρώτο όροφο. Πάντα με φρόντιζε η μεγαλύτερη αδελφή μου, η Φώφη – η νονά της, η Ελλη Αλεξίου, καμάρωνε τόσο για κείνη. Στη βάφτισή μου, στον Αγιο Νικόλαο επί της Ασκληπιού, ήρθε πολύς κόσμος – φίλοι του πατέρα μου Γιάννη Κορίδη και της μητέρας μου Βέρας. Λίγο πιο πάνω, στο 14ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών «Δημήτρης Πικιώνης», στην οδό Σίνα, έλαβα το βάφτισμα του πυρός το 1979 υπό την προστασία της αδελφής μου.

Στη λήξη της σχολικής μέρας, η μητέρα μου μας πήγαινε στο ιστορικό τυπογραφείο των εκδόσεων Ιωλκός. Διασχίζαμε το υπέροχο πάρκο στα Πευκάκια και βγαίναμε στην είσοδο του τότε Βαρβακείου στην Αραχώβης. Περνούσαμε από το τυροπιτάδικο της γωνίας Ασκληπιού και Βαλτετσίου, από το υπόγειο βιβλιοδετείο στη Βαλτετσίου, του Λινάρδου, και φυσικά από το γαλακτοπωλείο του κύριου Κώστα στην Ιπποκράτους για το καθιερωμένο ρυζόγαλο. Εάν είχαμε κάποιες ελλείψεις από μολύβια, τετράδια και χαρτικά, σταματούσαμε στο χαρτοπωλείο της Αραχώβης μετά τη Μαυρομιχάλη.

Κατεβαίναμε τα πολλά σκαλιά του τυπογραφείου στο υπόγειο της Ιπποκράτους 65. Οι δύο λινοτυπικές δούλευαν ακατάπαυστα, όπως και το επίπεδο πιεστήριο. Στο μάρμαρο φτιάχνονταν οι σελίδες. Στο βάθος παρακολουθούσαμε με τεράστιο ενδιαφέρον συζητήσεις με πρωταγωνιστές τους Κώστα Μόντη, Ι. Φραγκούλα, Διαλεχτή Ζευγώλη – Γλέζου, Πέτρο Γλέζο, Χρήστο Χειμώνα, Λεωνίδα Χριστάκη, Νίκο Μηλιώρη, Νίκο Παππά, Ρίτα Μπούμη – Παπά, Μιχάλη Νικολινάκο κ.ά. Τα Σάββατα πηγαίναμε στο θρυλικό 41 της Σταδίου, στη Στοά Νικολούδη – φοβόμουν πάντα το αυτόματο ασανσέρ που είχε. Για την καταπολέμηση της υπογλυκαιμίας, όπλα μας ήταν οι πάστες του Γούνη στη Χαριλάου Τρικούπη και τα υπέροχα κρουασάν στο Ρωσικόν της Πανεπιστημίου. Εάν θέλαμε να φάμε κάτι εκτός σπιτιού, η κουζίνα του μαγειρείου Τα Τρία Αδέλφια του Βασίλη Αλεξόπουλου, στην Ιπποκράτους, ήταν πάντα στη διάθεσή μας.

Στη Φωκίωνος Νέγρη. Το 1980 πήγαμε στην Κυψέλη, στην οδό Κύπρου. Στην Κυψέλη της Πατησίων, της Φωκίωνος Νέγρη (ολοκληρώθηκε η πεζοδρόμησή της την περίοδο 1983-84), της Πλατείας, των πολλών κινηματογράφων και θεάτρων. Στο 110ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών (Φ. Νέγρη και Λήμνου – μετονομάστηκε σε Λέλας Καραγιάννη), έχοντας δάσκαλο τον Γεώργιο Μαραβελάκη για τρεις συνεχόμενες χρονιές, «σκοτώσαμε» τα πνεύματα του πολυτονικού και «παντρευτήκαμε» εφ’ όρου ζωής τον έναν και μοναδικό τόνο. Δίπλα στο σχολείο άνοιξαν τα «πάνω Goody’s», ακολουθώντας την πορεία των «κάτω», γωνία Φ. Νέγρη και Ι. Δροσοπούλου. Στην άλλη γωνία δέσποζε ο Φλόκας με τις υπέροχες τούρτες. Μία από αυτές, δώρο του Αντώνη Σαμαράκη κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην οικία μας, καταναλώθηκε με απίστευτη βουλιμία!

Τα βιβλία μας τα προμηθευόμασταν από τον Βέλμαχο και τον Κυριακίδη στη Φωκίωνος Νέγρη. Οι οικογενειακές φωτογραφίες κι εκείνες για τις ανάγκες των πρώτων αστυνομικών ταυτοτήτων μας – εκδίδονταν στο 7ο ΑΤ επί της Θήρας, απέναντι από τον θερινό κινηματογράφο Μετροπόλ – λαμβάνονταν από το Φωτοστύλ (Φ. Νέγρη 74). Το αρχείο του διασώθηκε εκ θαύματος από τον καινούργιο ενοικιαστή του ακινήτου, για χρήση της πρώτης κρεπερί στην Κυψέλη, κατόπιν συνταξιοδότησης των δύο φωτογράφων.

Το ραδιόφωνο δέσποζε, οι πειρατικοί σταθμοί ήταν παρόντες κι εμείς αγοράζαμε κασέτες και δίσκους από τον Ρίζο στη Φ. Νέγρη. Δίπλα σχεδόν, ο Αχτύπης με τις λατρευτές τυρόπιτες και το αυτόματο – με κερματοδέκτη – μηχάνημα συμπυκνωμένης πορτοκαλάδας. Ενα ακόμη διάσημο μηχάνημα ήταν του παγωτού και υπήρχε στο Σπιτικό. Πιο κάτω, το Paezano για πίτσα και μακαρονάδα και φυσικά το θέατρο Σατιρικόν, όπου οικογενειακώς είδαμε, το 1982, γνωστή επιθεώρηση του Αλέκου Σακελλάριου, με τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Το πρώτο ραδιοκασετόφωνο, ένα GoldStar, το αγοράσαμε από μαγαζί ηλεκτρονικών στην Πατησίων, δίπλα από τον κινηματογράφο Αελλώ, που λάτρευα και όπου έβλεπα ταινίες με τους συμμαθητές μου. Ταινίες της εποχής, φυσικά, παρακολουθούσαμε και στους μεγάλους κινηματογράφους Κυψελάκι, Κολοσσαίο, Αθηνά, Αχιλλεύς που δεν υπάρχουν πια. Μία ακόμη κινηματογραφική αίθουσα που θυσιάστηκε στις προκλήσεις της νέας εποχής, με το όνομα Αμλετ, επί της 3ης Σεπτεμβρίου, θα μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Εκεί, στην τρυφερή ηλικία των δέκα ετών, είδα το «Φάνι και Αλέξανδρος» του Μπέργκμαν που κυριολεκτικά με συνετάραξε.

Μπάσκετ και φραπέδες. Τα εφηβικά χρόνια μάς βρήκαν στο 60ό Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών – το πρώην νοσοκομείο της Αεροπορίας, Παξών και Κυψέλης γωνία. Μαζί τους μας βρήκε το «Ευρωμπάσκετ ’87», τα ασταμάτητα μονά μπάσκετ στο σχολείο με συμπαίχτη τον Διονύση Κάρδαρη, στο καινούργιο γήπεδο των Δικαστηρίων (Ευελπίδων) με μέντορα τον παιχταρά Βασίλη Πανανίδη, στα δύο ανοιχτά γήπεδα στα παλιά νταμάρια (Αλεπότρυπα, τέρμα Μεγίστης). Και η πορτοκαλιά μπάλα, αργότερα, θα παραχωρήσει τη θέση της στους φραπέδες του Σελέκτ, στα πρώτα αλκοολούχα ποτά των ντισκοτέκ – κλαμπ Νοτούρνο, Νόα Νόα, ABC. Θα έρθουν οι πρώτες αγκαλιές στο Αγκάθι και στην Υρια (Ι. Δροσοπούλου), τα μεγαλειώδη πάρτι, τα «φιλολογικά καφενεία», όπως Η Μάνη (Σποράδων), δίπλα στο ιστορικό Αυγό του Κόκκορα…

Τα Εξάρχεια και η Κυψέλη είναι οι δύο πνεύμονές μου. Οι τόποι που αγάπησα, που αγαπώ και θα αγαπώ. Είναι μέρος της σύγχρονης ιστορίας της πόλης, της Αθήνας, της δικής μου, της δικής μας Αθήνας.

Ο Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης είναι εκδότης (Ιωλκός)