Βολεμένοι γραβατάκηδες κι αγκυλωτοί σταυροί
Αν υπήρχε ο τάφος του Χίτλερ που αυτοκτόνησε στο Führerbunker του Βερολίνου στις 30 Απριλίου του 1945, θα… έτριζε από ικανοποίηση και ηδονή! Γιατί ογδόντα χρόνια μετά τον θάνατό του, όλο και πληθαίνουν οι ηγέτες των χωρών που είτε ευθέως είτε καλυμμένα ακολουθούν κάμποσες από τις ιδέες και τις διακηρύξεις του!
Είναι σαφές – όσο και η τρέλα του Φύρερ – ότι η Ακροδεξιά καλπάζει πλέον στην Ευρώπη και αποτελεί σταθερή πλειοψηφία στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα ιδιαίτερα ανησυχητικό, προφανώς όχι γι’ αυτούς που ψήφισαν «σταγονίδια» και κόμματα-ναζιστικά μορφώματα.
Ακόμα και στη Γερμανία, που τόσο πολύ υπέφερε μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) σάρωσε, αφού κατάφερε να διπλασιάσει το ποσοστό του κερδίζοντας το 20,8% των ψήφων! Μάλιστα σε διάφορα κρατίδια όπως αυτό της Θουριγγίας, το ποσοστό έφτασε το 38%!
Μάλιστα ο άνθρωπος που είναι δίπλα στον Ντόναλντ Τραμπ, ο Ιλον Μασκ, είχε πάρει ανοιχτά θέση, υποστηρίζοντας σε όλους τους τόνους ότι «μόνο το AfD μπορεί να σώσει τη Γερμανία».
Είναι ο ίδιος που έθεσε το ερώτημα στα εκατομμύρια των ακολούθων του στο Χ εάν «η Αμερική πρέπει να απελευθερώσει τον βρετανικό λαό από την τυραννική του κυβέρνηση»!
Προφανώς η πολιτική έχει αποτύχει κι έχει ηττηθεί σε πολλά κράτη επειδή οι πολιτικοί δεν έγιναν ποτέ ευέλικτοι και δεν αφουγκράστηκαν τις αλλαγές στην κοινωνία και τις ανάγκες των πολιτών. Εμειναν να επιδεικνύουν τα ακριβά τους κοστούμια και τα πανάκριβα χειροποίητα παπούτσια τους, δίχως να καταφέρουν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα του κόσμου.
Τι μπορεί λοιπόν να έφερε αυτόν τον καλπασμό της Ακροδεξιάς, τι έκανε τους Ιταλούς, τους Ούγγρους, τους Αυστριακούς, τους Βέλγους, τους Πολωνούς, τους Ολλανδούς, τους Φινλανδούς, τους Σλοβάκους, τους Τσέχους, τους Κροάτες, τους Γερμανούς τώρα αλλά και αρκετούς άλλους να στραφούν σε ακροδεξιά κόμματα που δεν έκρυψαν τη ρητορική μίσους;
Αν δει κανείς τις προεκλογικές εκστρατείες όλων αυτών, θα καταλάβει αμέσως. Οι περισσότεροι πρόβαλαν στην ατζέντα τους τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, το τεράστιο αγκάθι του Μεταναστευτικού, την ενεργειακή κρίση και βέβαια την κρίση αξιών. Οι άλλοι με τα κοστούμια, απλώς έφτιαχναν τις γραβάτες τους!
Ετσι λοιπόν στη Γερμανία είχαμε μια απίστευτη διαίρεση τριάντα έξι χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου.
Η ακροδεξιά Αλις Βάιντελ του AFD, αυτή που θα ήθελε να δει τους μετανάστες να πετάγονται σε ποτάμια, θεωρεί ότι ο θρίαμβος του κόμματός της στις εκλογές είναι μόνο η αρχή. Κάπως έτσι μιλούσε και η Τζόρτζια Μελόνι πριν γίνει πρωθυπουργός στην Ιταλία, τα ίδια και η Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, αυτή που ζητούσε διαρκώς τον αποϊσλαμισμό της κοινωνίας.
Οπως εκτιμούν ειδικοί, τα ακροδεξιά λαϊκιστικά κόμματα αναθέτουν όλο και συχνότερα σε γυναίκες την ηγεσία τους «επειδή φαίνονται πιο ακίνδυνες και τους προσδίδουν μια πιο μετριοπαθή επίφαση»!
Τι κάνει η Ευρώπη μπροστά σ’ αυτό το καταιγιστικό φαινόμενο; Απολύτως τίποτα! Οι ηγέτες διαφωνούν, κωλυσιεργούν, ψάχνουν νέους φόρους, υπερασπίζονται τις καρέκλες τους. Α, και τις λιμουζίνες τους!
Γι’ αυτό καλπάζει η Ακροδεξιά, γι’ αυτό ο Τραμπ θεωρεί την ευρωπαϊκή ένωση κάτι σαν… φιλαρμονική με μοναδικό στόχο την ψυχαγωγία.
Οταν η νεολαία μπροστά στα μεγάλα αδιέξοδα στρέφεται στην Ακροδεξιά (όπως συνέβη τώρα στη Γερμανία), το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Κι αν δεν ξυπνήσουν οι βολεμένοι γραβατάκηδες, θα δούμε ακόμα και αγκυλωτούς σταυρούς…