Ενα κεφάλαιο

To ντιλ.  Η οικονομική συμφωνία για τις σπάνιες γαίες που επέβαλε ο Τραμπ στον Ζελένσκι είναι ταπεινωτική. Ο ουκρανός πρόεδρος είπε ότι δεν μπορούσε να υπογράψει κάτι που θα καλούνται να αποπληρώνουν οι δέκα επόμενες γενιές. Το να αρνηθεί να υπογράψει όμως – γράφει ο Economist – μπορουσε να αποδειχθεί ακόμη χειρότερο.

Το καύσιμο. «Οι κρίσεις είναι το καύσιμο του Εμανουέλ Μακρόν και η Ευρώπη το μεγάλο του ατού», γράφει η Φρανσουάζ Φρεσόζ στη Monde. Εκεί που τον είχαν όλοι τελειωμένο, να τον πετιέται και καμακώνει το θεριό – ή έτσι νομίζει τουλάχιστον. Προσπάθησε να γοητεύσει τον Τραμπ όπως είχε προσπαθήσει να γοητεύσει και τον Πούτιν.

Η έκκληση. «Εδώ και τώρα αποφασίζεται το μέλλον της Ευρώπης, το μέλλον μας», έγραψε στο προσωπικό του μπλογκ ο γάλλος ευρωβουλευτής Ραφαέλ Γκλισμάν, που επισκέφθηκε το Κίεβο για την τρίτη επέτειο της εισβολής. «Ο στόχος του Πούτιν δεν είναι μόνο η Ουκρανία, αλλά η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας, οι δημοκρατίες μας. Ας το πούμε καθαρά: η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ δεν εγγυάται πλέον την ασφάλεια των ευρωπαϊκών χωρών. Πρέπει λοιπόν να στηρίξουμε την Ουκρανία όχι από αφελή διεθνισμό, αλλά από εγωιστική μέριμνα για την ασφάλεια και την ελευθερία μας».

Το ερώτημα. «Eίτε είναι δίκαιος είτε όχι, ο Ζελένσκι εξοργίζει τον Τραμπ», παρατηρεί ο ανταποκριτής των New York Times στο Κίεβο. «Μήπως το προσωπικό του στυλ κάνει εν τέλει κακό στην Ουκρανία;»

Το ποίημα. «Ισως μια μέρα αποφασίσουν να γράψουν ένα εγχειρίδιο / αλλά δεν θα ζητήσουν τη συμβολή μας / γιατί οι άλλοι πάντα ξέρουν καλύτερα / εντάξει / μόνο ένα κεφάλαιο όμως / δώστε μας ένα κεφάλαιο / έτσι κι αλλιώς δεν θα βρείτε πρόσθετο υλικό / θα ‘ναι ένα κεφάλαιο για τη σιωπή / όποιος δεν έχει περάσει πόλεμο δεν ξέρει τι σημαίνει σιωπή / ξέρουν, όμως, αντιθέτως / ότι δεν ξέρουμε / όπως δεν ξέρουν τα ψάρια για το νερό που τα συντηρεί και το πετρέλαιο που τα σκοτώνει / όπως δεν ξέρει ο ποντικός για το σκοτάδι που τον κρύβει από το αρπακτικό / αλλά κρύβει και το αρπακτικό / αφήστε μας να γράψουμε αυτό το κεφάλαιο/  ξέρω ότι φοβάστε το αίμα, θα το γράψουμε λοιπόν με νερό / το νερό που ζήτησε ο τραυματίας όταν δεν μπορούσε πια να καταπιεί / και μόνο το κοιτούσε / το νερό που τρέχει από μια βομβαρδισμένη στέγη / το νερό που υποκαθιστά τα δάκρυα / ναι, με νερό θα έρθουμε / δεν θα αφήσουμε ανεξίτηλα σημάδια / στα συνθήματα και τις αξίες σας που τόσο κατάφωρα καταχραστήκαμε / ώστε ούτε στα παιδιά σας δεν μπορείτε πλέον να τα δείξετε / αυτές θα είναι οι λιγοστές μας σελίδες  / και μόνο λίγοι θα ξέρουν ότι δεν είναι άδειες» (ποίημα του 46χρονου ουκρανού ποιητή Οσταπ Σλιβίνσκι με τίτλο «Τι είναι ο πόλεμος», όπως το δημοσίευσε στο προσωπικό του μπλογκ ο αμερικανός ιστορικός Τίμοθι Σνάιντερ).