Αποχή

Αν είχαν το λογοτεχνικό ταλέντο του Τζόυς, θα έλεγαν πως η απουσία είναι η ανώτερη μορφή παρουσίας. Οι ίδιοι οι νεοαριστεροί εξηγούν την αποχή τους από τη σημερινή ψηφοφορία για την ανάδειξη ΠτΔ κάπως έτσι αλλά με πιο τετριμμένα εκφραστικά εργαλεία. Δεν θα βρίσκονται στα έδρανά τους την ώρα που τρέχει η διαδικασία της προεδρικής εκλογής επειδή – όπως υποστηρίζουν – θέλουν να υπογραμμίσουν ότι ένας ανώτατος πολιτειακός άρχοντας που δεν πήρε τα ⅔ των ψήφων είναι κομματικά εκλεγμένος.

Στο αφήγημα της απονομιμοποιητικής για τον νέο ΠτΔ κίνησης προσθέτουν και μερικές φράσεις για τα Τέμπη, κατηγορώντας τον Πρωθυπουργό πως επέλεξε έναν υποψήφιο του οποίου οι χειρισμοί κατά τη διάρκεια της εξεταστικής συνέβαλαν στη συγκάλυψη.

Παρότι σε αντίθεση με τα έργα του Ιρλανδού εκείνα των ελλήνων πολιτικών δεν απαιτούν οδηγό ανάγνωσης, πολλοί  εκτός των τοίχων της Πατησίων έχουν ήδη ερμηνεύσει κάπως διαφορετικά τα μηνύματα που εκπέμπουν τα 11 κενά έδρανα στα ορεινά της Ολομέλειας. Τα μέλη της ΚΟ που προέκυψε από την προτελευταία συριζαϊκή διάσπαση δηλώνουν έτσι την ενόχλησή τους στην Κουμουνδούρου – στην οποία καταλογίζουν πως τους βλέπει σαν δεδομένους.

Συμμαχίες

Ο συριζαίος πρόεδρος απευθύνει σχεδόν μονότονα καλέσματα στις λοιπές δυνάμεις του χώρου, αλλά με αυτόν τον τρόπο παραμένει αδρανής, αποφεύγοντας οποιαδήποτε πρωτοβουλία επαναπροσέγγισης με τους πρώην συντρόφους, πιστεύουν οι τελευταίοι.

Περιμένοντας το απρόθυμο για λαϊκά μέτωπα ΠΑΣΟΚ, απομακρύνει το ενδεχόμενο να συνεργαστεί μαζί τους, εννοούν. Ορισμένοι από εκείνους που παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στον χώρο της αντιπολίτευσης ισχυρίζονται πως τα σημεία τριβής της Νέας Αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ προμηνύουν κάτι παραπάνω από μια τρικυμία σε φλιτζανάκι. Δείχνουν πως ούτε τώρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να συνασπιστούν οι αντιπολιτευόμενοι απέναντι στην κυβέρνηση. Η εκτίμησή τους δεν ακούγεται λάθος.

Ωστόσο, παραβλέπει ότι η πρόσφατη πολιτική ιστορία έχει αποδείξει πως τα λεγόμενα προοδευτικά κόμματα – όσο κι αν κάποιοι στους κόλπους τους φωνάζουν ξανά και ξανά για την ανάγκη μιας συμπόρευσης – δεν υπολογίζουν ως λύση στα δημοσκοπικά και εκλογικά τους προβλήματα τη μεταξύ τους συνεργασία.

Και γι’ αυτό πρέπει να τους αναγνωριστεί διορατικότητα. Αλλωστε, ούτε το άθροισμα των ποσοστών τους αρκεί για να τους δει η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος σαν εναλλακτική, ούτε οι συμμαχίες είθισται να αντέχουν όταν δεν βασίζονται σε προγραμματικές συγκλίσεις – και στην ελληνική αντιπολίτευση κανείς δεν ομνύει στο κομματικό του πρόγραμμα.