Σχέδιο

Δεν ξέρω αν εξελίσσεται κάποιο «σχέδιο αποσταθεροποίησης». Αν και τίποτα δεν θα με εξέπληττε, στην Ελλάδα ζούμε όπου ο καθένας υποδύεται τον πολιτικό παράγοντα.

Αν εξελίσσεται όμως τέτοιο σχέδιο, δεν ξεκίνησε και πολύ καλά.

Ο πρώτος στόχος (αν θυμάστε) ήταν η υποψηφιότητα Τασούλα που δεν άρεσε σε κάποιους επειδή, λέει, «έκρυβε δικογραφίες».

Κανένα πρόβλημα. Προφανώς ο άνθρωπος δεν έκρυβε τίποτα και η διαδικασία εκλογής εξελίσσεται κανονικά.

Αν δεν προκύψει κάτι ουρανοκατέβατο ο Τασούλας θα εκλεγεί Πρόεδρος στην τέταρτη ψηφοφορία της 12ης Φεβρουαρίου.

Στη συνέχεια οι ενδιαφερόμενοι την έπεσαν στη Δικαιοσύνη.

Αλλά ούτε εκεί είδα τίποτα μεγάλες επιτυχίες. Οι δικαστές συνεχίζουν μέσα στη φασαρία να κάνουν τη δουλειά τους και μάλιστα με σοβαρότητα.

Μετά μπερδευτήκαμε. Ισως επειδή μπερδεύτηκαν και εκείνοι με το «σχέδιο».

Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να πέσει η κυβέρνηση; Πώς; Με πρόταση δυσπιστίας; Με εκλογές; Με τρικλοποδιά;

Αλλά μεταξύ μας, ούτε αυτό το σχέδιο φαίνεται να περπατάει.

Οσο για τα στοιχεία που (όπως δήλωσε) περιμένει ο Ανδρουλάκης για να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας, μακάρι να αποδειχθούν πιο αξιόπιστα από εκείνα που οδήγησαν στην προηγούμενη πρόταση δυσπιστίας και είχαν την τύχη που ξέρουμε (26/3/2024).

Ακούω φυσικά και την ενδιαφέρουσα παραλλαγή «να φύγει ο Μητσοτάκης κι ας μείνει η κυβέρνηση με άλλον πρωθυπουργό» που λένε κάποιοι συριζαίοι.

Μεταξύ μας, δεν το θεωρώ πολύ πιθανό. Κανείς πρωθυπουργός δεν σηκώνεται να φύγει επειδή το είπε ο Μπαλάφας!

Τα υπόλοιπα της μιας και της άλλης πλευράς τα ακούω βερεσέ.

Θα ήθελα απλώς να θυμίσω στους καλούς ανθρώπους και της μιας και της άλλης πλευράς πως ο καθένας δικαιούται να σχεδιάζει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι.

Ακόμη και «σχέδιο αποσταθεροποίησης»; Βεβαίως. Η ανοησία δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα, ούτε πολιτικό παράπτωμα.

Υπό μια προϋπόθεση. Οτι το σχέδιο θα ρίξει την κυβέρνηση.

Αν τη ρίξει, μια χαρά. Αν δεν τη ρίξει όμως τότε οι σχεδιαστές έχουν μάλλον έναν δύσκολο δρόμο να τους περιμένει.

Διότι αν σχεδίαζαν να ρίξουν την κυβέρνηση και η κυβέρνηση δεν έπεσε, τότε η κυβέρνηση που θα έχει μείνει στη θέση της δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια.

Είναι λογικό να αμυνθεί.

Ούτε φυσικά θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια η Δικαιοσύνη της οποίας οι σχεδιαστές αμφισβητούν την ακεραιότητα διότι την θεωρούν στην «υπηρεσία της κυβέρνησης» που δεν έπεσε.

Κι έτσι όλα αυτά θα κριθούν κάποια στιγμή σε εκλογές (όταν γίνουν) και σε κάποια δικαστική αίθουσα.

Εκεί δηλαδή που λύνουν τις διαφορές τους οι δημοκρατικές κοινωνίες.