Μυρτώ Αλικάκη: «Μπορεί να γίνω αντιπαθητική αλλά όχι ψεύτικη»

Η τέχνη, συχνά, γεννιέται στα όρια. Εκεί που οι λέξεις σπάνε, οι κανόνες αμφισβητούνται και οι αλήθειες φωτίζονται μέσα από σκιές. Η Μυρτώ Αλικάκη είναι μια ηθοποιός που ξέρει να ισορροπεί σε αυτά τα όρια. Στο «Ταμπού», στη νέα δραματική σειρά του Mega σε σκηνοθεσία Αντρέα Γεωργίου και σενάριο Βάνας Δημητρίου, που επιστρέφει από σήμερα με νέα επεισόδια, βυθίζεται σ’ έναν κόσμο γεμάτο ρίσκο και συγκρούσεις. Υποδύεται την Ελένη Ραγκούση, υψηλόβαθμο στέλεχος της αστυνομίας, έντιμη και αφοσιωμένη στο καθήκον. Για όλα αυτά, η Μυρτώ Αλικάκη μίλησε στο «Νσυν».

Πώς προσεγγίζετε τον ρόλο της Ελένης;

Η Ελένη με μία έννοια δεν είναι μια γυναίκα που είναι μακριά από μένα. Μπορεί να μην έχουμε την ίδια ζωή, να μην κάνουμε την ίδια δουλειά, αλλά δεν έχει έναν χαρακτήρα και έναν ψυχισμό τον οποίο δεν καταλαβαίνω. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι συμφωνώ μαζί της στο πώς βλέπει τα πράγματα. Αρα, ομολογώ ότι δεν ήταν πάρα πολύ δύσκολο από αυτή την άποψη. Μου αρέσει το γεγονός ότι είναι ένας δίκαιος άνθρωπος, την απασχολεί η δικαιοσύνη. Οτι κάπως δεν είναι μικρόψυχη. Ακόμα και στην προσωπική της ζωή, μπορεί να βρίσκεται σε άμυνα κάποια στιγμή, αλλά είναι άνθρωπος που μπορεί πολλές φορές να καταλάβει. Αυτό είναι που μου αρέσει πάρα πολύ στην Ελένη. Γενικά, η Ελένη ανήκει στις ηρωίδες που έχω υποδυθεί και τις συμπαθώ πάρα πολύ. Οπότε αυτό κυρίως κάνω, προσπαθώ να την καταλάβω. Αυτό βέβαια το κάνω πάντα, με κάθε ρόλο, γιατί το βασικό είναι να τον καταλάβεις, να τον δεις μπροστά σου.

Ποια στοιχεία της σας συγκινούν;

Εχουμε κάποια κοινά. Κι εμένα με απασχολεί το θέμα της δικαιοσύνης. Θεωρώ ότι είμαι δίκαιος άνθρωπος. Επίσης είμαι ευθύς άνθρωπος. Μπορεί να γίνω αντιπαθητική αλλά πάντως ψεύτικη δεν θα με δεις εύκολα. Με αυτή την έννοια, τα συγκεκριμένα δύο στοιχεία με συγκινούν, γιατί ξέρω ότι δεν είναι εύκολο στη ζωή να προσπαθείς για την καθαρότητα και τη δικαιοσύνη. Επίσης, σκέφτομαι ότι με συγκινεί η σχέση της με την κόρη του Μηνά, με τη Μελίνα, που ακόμα δεν την έχουμε δει πάρα πολύ, αλλά επειδή η Ελένη δεν έχει δικά της παιδιά, έχει συνδεθεί πάρα πολύ με αυτό το κορίτσι.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για εσάς στο να υποδυθείτε μια αστυνομικό;

Η ζωή του αστυνομικού είναι πολύ μακριά από μένα. Η Ελένη είναι μία αστυνομικός σε μία θέση πολύ συγκεκριμένη, που απαιτεί γνώσεις και αφοσίωση. Οπότε, παρ’ όλο που η δουλειά του αστυνομικού είναι πολύ μακριά από μένα, ο τρόπος με τον οποίο την προσεγγίζει η Ελένη, μου είναι οικείος. Κι επειδή όλοι μπορεί να έχουμε κάποιες προκαταλήψεις σε σχέση με την αστυνομία, φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι πολύ φωτεινοί, ξεχωριστοί και καθαροί. Εγώ έτσι είδα την Ελένη και αυτό θέλω να είναι. Μια καλή περίπτωση.

Η συνάντηση με αυτόν τον ρόλο, σας έβαλε σε μια διαδικασία να σκεφτείτε αλλιώς την αστυνομία;

Οχι, δεν θα το έλεγα. Δεν έχω πρόβλημα με τον θεσμό της αστυνομίας, ούτε με τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να γίνουν αστυνομικοί υπάλληλοι. Το πρόβλημα πάντα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι σε συγκεκριμένες θέσεις αναλαμβάνουν μια εξουσία που δεν τους αναλογεί και πιθανότατα δεν φταίνε οι ίδιοι προσωπικά. Ισως δεν έχουν αξιολογηθεί σωστά. Αρα δεν έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους έναν έναν και ποτέ δεν είχα, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Οπως δεν θέλω να είμαι ρατσιστής με κανέναν, έτσι δεν θα είμαι ρατσιστής και μ’ ένα επάγγελμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν επαγγέλματα, όπως λέμε για τους ηθοποιούς, ότι είναι ένα επάγγελμα που προσελκύει ανθρώπους που είναι φιλάρεσκοι, πιθανότατα να μπορούμε να πούμε και για την αστυνομία ότι προσελκύει ανθρώπους που επιθυμούν να ασκούν εξουσία.

Ο χαρακτήρας σας λειτουργεί συχνά ως γέφυρα μεταξύ νόμου και ηθικής. Θεωρείτε ότι αυτά τα δύο θα έπρεπε εξ αρχής να συμβαδίζουν;

Θεωρώ ότι υπάρχουν φορές που δεν γίνεται να συμβαδίσουν. Είναι άλλο πράγμα η ηθική και η ηθική δικαιοσύνη κι άλλο πράγμα ο νόμος. Προφανώς κι αν ένα άτομο το οποίο έχει υποστεί βία εκφραστεί με βία, θα πρέπει να δικαστεί και να τιμωρηθεί γιατί δεν είναι αυτός ο τρόπος να αντιδρούμε σε μια κοινωνία. Από την άλλη, όλοι μπορεί να πούμε μέσα μας ότι τον καταλαβαίνουμε ή ηθικά τάσσομαι με το μέρος του. Δεν μπορούν, όμως, να είναι τα ίδια πράγματα. Νομίζω ότι αυτή είναι και η δυσκολία στο να βρίσκεσαι σε μια θέση όπου πρέπει να εφαρμόσεις τον νόμο.

Μια και η σειρά λέγεται «Ταμπού», εσείς με τα ταμπού πώς τα πάτε;

Προφανώς κι εγώ έχω κάποια ταμπού. Ολοι οι άνθρωποι έχουν. Κανείς δεν είναι υπεράνω όλων των πραγμάτων. Αλλά σίγουρα δεν μ’ αρέσουν τα ταμπού και προσπαθώ να τα διώχνω. Προσπαθώ να βλέπω όσο πιο καθαρά μπορώ και να είμαι όσο το δυνατόν λιγότερο εγκλωβισμένη σε διάφορα στερεότυπα. Τα θεωρώ «εμπόδια» και προσπαθώ να τα ξεπερνώ.

Θεωρείτε ότι η τηλεόραση σήμερα καταφέρνει να ανοίγει συζητήσεις γύρω από τα ταμπού;

Υπό συνθήκες πάντα το έκανε και νομίζω πως το κάνει και τώρα. Αλλά η αλήθεια είναι πως η τηλεόραση είναι ένα μέσο το οποίο διέπεται κυρίως από οικονομικά και εμπορικά κριτήρια κι όχι από επιθυμίες αλλαγής των πραγμάτων. Αυτό που νομίζω πιο πολύ είναι ότι ενστερνίζεται τις προβληματικές της εποχής, δυστυχώς πολύ συχνά με έναν αρκετά αφελή και προσχηματικό τρόπο. Αλλά όταν δεν συμβαίνει αυτό, τότε ανοίγει μια κουβέντα ή μπορεί να έχει να πει κάτι.