Τι μας συμβαίνει;

Ξεκίνησε προχθές το πρωί για να πάει μαζί με τον άντρα της στο Σύνταγμα. Δεν πάει συχνά σε διαδηλώσεις ούτε πολυασχολείται με την πολιτική, μια γυναίκα αφοσιωμένη στην επιστήμη της είναι. Δεν θέλει λοιπόν να ενταχθεί σε κανένα Λαϊκό Μέτωπο για την ανατροπή του Μητσοτάκη. Πήγε στη συγκέντρωση μαζί με χιλιάδες ακόμη ανθρώπους («βγαίνοντας από το σπίτι μας», μου έγραψε, «κύματα κόσμου κατέβαιναν») για να αποτίσει φόρο τιμής στα νεκρά παιδιά, να εκφράσει την ανησυχία της γι’ αυτά που διαβάζει και να ενώσει τη φωνή της μ’ εκείνους κι εκείνες που ζητούν να λάμψει η αλήθεια. Δεν ισχυρίζεται ότι οποιοσδήποτε συγκαλύπτει οτιδήποτε, έχει μάθει να μιλάει με στοιχεία. Απλώς, διάβολε, στο μοιραίο τρένο μπορούσε να είναι η δική της κόρη.

Πήγε στο Σύνταγμα για να λάβει μέρος στο συλλογικό πένθος. Αλλά έκανε λάθος. Δεν ήξερε ότι, με εξαίρεση τους γονείς και τους συγγενείς των θυμάτων, οι υπόλοιποι παριστάμενοι ήταν «ύποπτοι». Δεν ήξερε ότι με την παρουσία της νομιμοποιεί, αν δεν υποστηρίζει κιόλας, ένα «κίνημα Νεοαγανακτισμένων». Δεν ήξερε ότι, για να μην καταγγελθεί για μονομέρεια, έπρεπε να έχει μαζί της στο Σύνταγμα πιστοποιητικά συμμετοχής σε ανάλογες διαδηλώσεις για τη Μαρφίν, τη Μάντρα και το Μάτι. Ακούς Ολγα; Ή υποκινούμενη είσαι ή «άσχετη, αφελής και ηλίθια».

Τι έχουμε πάθει; Τι είναι αυτά που λέγονται και γράφονται; Ολο αυτό το μίσος, ο φανατισμός κι η καχυποψία είναι υπολείμματα της συσσωρευμένης οργής για τα πεπραγμένα της Πρώτης Φοράς Αριστερά και της ισχυρής αποφασιστικότητας να μην ξαναζήσουμε αυτή την περιπέτεια ή αποτυπώνουν έναν νέο διχασμό, όπου οι διαχωριστικές γραμμές είναι πιο ελαστικές, τα δικαστήρια πιο οργανωμένα κι όποιος δεν συμφωνεί με το κυβερνητικό αφήγημα είναι ή επικίνδυνος ή βλάκας;

Η Αννα Διαμαντοπούλου, που δεν τη λες και ιέρεια του αντιμητσοτακικού αγώνα, τόλμησε να γράψει ότι «είναι δύσκολο να μη δακρύσει κανείς σε αυτό το πανεθνικό μνημόσυνο» κι ότι «είναι ακατανόητες και πικρές οι συγκρίσεις με άλλα γεγονότα και οι κρίσεις για τους ανθρώπους που ζουν τον μεγαλύτερο όλων των πόνων». Τι άκουσε! Δημαγωγό την είπαν, λαϊκίστρια την είπαν, επιλεκτικά ευαίσθητη την είπαν, να απολογηθεί για το παρελθόν της είπαν, μόνο υποχείριο ή όργανο των κομμουνιστών δεν την είπαν. Και στις επιθέσεις αυτές δεν έλαβαν μέρος μόνο τρολ ή άσχετοι, αλλά και ευφυείς άνθρωποι, επώνυμοι, φίλοι.

Γιατί δεν μπορούμε να συζητήσουμε πολιτισμένα; Κι αν, εν πάση περιπτώσει, τα κόμματα έχουν λόγους να καλλιεργούν και να συντηρούν τις τυφλές αντιπαραθέσεις (αλίευση ψήφων, διεκδίκηση της εξουσίας, συγκρότηση συμμαχιών), οι πολίτες γιατί νιώθουν τέτοια ανάγκη να τα αντιγράφουν; Ενα ισχυρό κίνητρο κάποτε ήταν η άγνοια. Ενα άλλο ήταν η αλαζονεία. Υπήρχε κι ένας δικαιολογημένος φόβος. Τώρα τι μας συμβαίνει;