Μια συγκέντρωση που δεν διαβάστηκε καλά

Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της μάλλον δεν μέτρησαν καλά τις μαζικότατες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και θυμού για το δυστύχημα των Τεμπών σε όλη την Ελλάδα την Κυριακή. Και όταν γράφουμε πως δεν μέτρησαν καλά δεν εννοούμε αριθμητικά. Προφανώς και ο κόσμος ήταν πολύς και για πρώτη φορά συνέρρευσε σχεδόν σε όλες τις γωνιές της χώρας με αποκορύφωμα τις μεγάλες πόλεις όπως τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Τι εννοούμε όμως; Μα πως η κυβέρνηση υποτίμησε και διάβασε λάθος συγκριτικά τις εκδηλώσεις για τα Τέμπη με τους «αγανακτισμένους» ή με άλλες μορφές διαμαρτυρίας που έχουμε ζήσει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ο θυμός για τα Τέμπη έχει δύο σκέλη: Το πρώτο είναι το ίδιο το δυστύχημα και ο τρόπος που παραμένει αδιερεύνητο δύο σχεδόν χρόνια μετά. Το δεύτερο έχει να κάνει με τους χειρισμούς της ίδιας της κυβέρνησης αλλά και τον τρόπο που ένα μέρος του δημόσιου λόγου επιτίθεται στους συγγενείς το θυμάτων επιχειρώντας να τους προσομοιώσει με πολιτικούς αντιπάλους ή με πρόσωπα που επιχειρούν να εργαλειοποιήσουν την τραγωδία τους. Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Το βασικότερο και το κυριότερο που μπορεί κανείς να αντλήσει ως συμπέρασμα από τις συγκεντρώσεις της Κυριακής είναι το περιεχόμενο και η σύνθεση των συγκεντρωμένων. Το ηλικιακό, το υλικό, το πολιτισμικό και το δημογραφικό είδος των διαδηλωτών. Οι δυναμικές κατηγορίες των ηλικιών 40 ως 60 διαφοροποιούν εκ των πραγμάτων τους συγκεντρωμένους των Τεμπών από κάθε άλλη συγκέντρωση όπως επίσης το γεγονός πως κανένα κόμμα δεν μπόρεσε να προσεταιριστεί αυτό τον θυμό. Ετσι κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να προσομοιώσει τα Τέμπη με τους «αγανακτισμένους», με την πάνω και την κάτω πλατεία των μνημονίων, με τον ΣΥΡΙΖΑ, με την άκρα Αριστερά, με τους αναρχικούς ή με τους εθνικιστές είναι παντελώς λάθος. Την Κυριακή μαζεύτηκαν γονείς θυμωμένοι, στενοχωρημένοι και προβληματισμένοι για κάτι πολύ στοιχειώδες: Αν μπορεί το παιδί σου να ταξιδέψει μέχρι τη Θεσσαλονίκη με τρένο και αν θα επιστρέψει σώο και αβλαβές. Τόσο απλά, τόσο καθαρά. Το γεγονός δε και όπως επιστρέφει δυναμικά στην κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση, αποδεικνύει όχι μία δυσπιστία μόνον απέναντι στους θεσμούς αλλά και τον τρόπο που ο κόσμος στέκεται απέναντι στο γεγονός πως δεν εξελίσσεται όπως θα έπρεπε η έρευνα σε όλα τα σκέλη και τις πλευρές της για το δυστύχημα. Γι’ αυτό ο θυμός για τα Τέμπη δεν έχει καμία σχέση με τον θυμό για τα μνημόνια. Οι συμμετέχοντες επίσης είναι εν πολλοίς ένα πλήθος πολύ διαφορετικό από άλλες κοινωνικές και πολιτικές διαμαρτυρίες με βαθύτερο αίτημα την κανονικότητα και όχι μια ανατροπή. Εκτός αν η κυβέρνηση με τους χειρισμούς της, καταφέρει και δώσει και τέτοια στοιχεία στη δίκαιη διαμαρτυρία.