«Θέλω να γράφω τραγούδια που να κάνουν τον άλλον να τραγουδήσει»

Σήμερα, ακόμη και η γενιά των τραγουδοποιών των 90s μοιάζει να αρχίζει να εγγράφεται στις κλασικές δυνάμεις του ελληνικού τραγουδιού και μέρος του δικού της ρεπερτορίου συναντάται ακόμη και στους πιο ετερόκλητους χώρους, δηλαδή πέραν των παραδοσιακών μουσικών έντεχνων σκηνών. Σημείο επιτυχίας αλλά και στασιμότητας για ορισμένους εξ αυτών. Εξαίρεση, φωτεινή και θετική, η περίπτωση του ερμηνευτή και συνθέτη Ορφέα Περίδη. Δεν είναι μόνον η δική του δουλειά, που περνάει με επιτυχία σήμερα σε μαζικότερο και πιο διαγενεακό ακροατήριο. Είναι και το γεγονός πως ο ίδιος παραμένει ακμαίος και μάχιμος στο πιο ουσιαστικό τερέν: τις ζωντανές, δυναμικές εμφανίσεις. Και επίσης πως γράφει, γράφει, γράφει και ανανεώνεται και στιχουργικά και σολιστικά πάνω στην κιθάρα. Τώρα ο Ορφέας Περίδης ετοιμάζεται για ορισμένες εμφανίσεις στη Σφίγγα για τα Σάββατα του Φεβρουαρίου και για ένα του Μαρτίου. Μαζί του θα είναι η ταλαντούχα Σουσάνα Τρυφιάτη. Ενα νήμα πιάνουμε μόνον από τη διαδρομή του και τον προκαλούμε σε μερικές σκέψεις πάνω στο μουσικό σήμερα.

Θυμάμαι στα λάιβ σας με τον Μανώλη Ρασούλη λέγατε τα «Παλιά γκαρσόνια» (στίχοι του Θοδωρή Γκόνη) και το αφιερώνατε στα παιδιά που σερβίριζαν το κοινό της μουσικής σκηνής. Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα χρόνια έχετε συχνά μέσα σας το ερώτημα για το είδος του κοινού που σας ακολουθεί μέσα στις δεκαετίες και αν αυτό καθορίζει την ίδια τη «δημιουργική γραμμή σας».

Ο καλλιτέχνης και το κοινό του έχουν πάντα μια σχέση αγαπητική, βαθιά και μακροχρόνια. Οσο και να ανανεώνεται το κοινό μέσα στον χρόνο, έχει κάποια χαρακτηριστικά που δεν αλλάζουν, για παράδειγμα όταν τραγουδάει ο κόσμος μαζί μου νιώθω πάντα την ίδια μεταφυσική αίσθηση ότι αιωρούμαι στη σκηνή, όταν τραγουδάει ο κόσμος μαζί μου νιώθω πως πετάω. Στην ερώτηση αν το κοινό ορίζει τη στάση μου θα απαντούσα λοιπόν, ναι, με καθορίζει το κοινό, θέλω να γράφω τραγούδια που να κάνουν τον άλλον να τραγουδήσει. Τώρα μόλις θυμήθηκα τα λόγια του παραγωγού που είχα στον πρώτο μου δίσκο, του Θύμιου Παπαδόπουλου – χαιρετίσματα –, που με συμβούλευε: «Να γράφεις τραγούδια τραγουδένια». Είχε δίκιο.

Ανήκετε σε μια γενιά τροβαδούρων – τραγουδοποιών που πιθανώς υπηρέτησαν ένα «ατομικό όραμα», μια τραγουδοποιία που ακουμπά σε μια εσωτερική ή και μοναχική πρόσληψη της πραγματικότητας και μια αγωνία του ανθρώπου στη μεγάλη πόλη και στις πτυχές της μοναξιάς. Είναι έτσι;

Ναι, έτσι είναι, η δική μας γενιά θεωρώ πως ήταν μια τυχερή γενιά, γενιά ευνοημένη απ’ τις συνθήκες, δεν γνωρίσαμε πόλεμο, πείνα, δυστυχία ούτε οικονομική κρίση, είχαμε όλο τον χρόνο να στραφούμε προς τα μέσα, να φιλοσοφήσουμε, να συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας και να αναλάβουμε τη δύσκολη αποστολή να φτιάχνουμε τραγούδια με προσωπικό χαρακτήρα που να αφορούν ταυτόχρονα και τους άλλους.

Θα έχετε και στη Σφίγγα μια περίληψη της πορείας σας ή θα ακούσουμε και νέες δημιουργίες; Και αν ναι, ποιες;

Σήμερα, καθώς οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν τα παλιά γνωστά τραγούδια και μόνο, είναι επιτακτική ανάγκη να παραγάγουμε καινούργια τραγούδια, νέο υλικό, ακόμα και σαν αντίδραση αν θέλετε, σ’ αυτή την αποσιώπηση της νέας δημιουργίας, σ’ αυτή την «ταφή» της καλλιτεχνικής ζωής του τόπου, και ο μόνος τρόπος για να κάνω γνωστά τα καινούργια μου τραγούδια είναι οι ζωντανές εμφανίσεις.

Εν αρχή ην… το λάιβ λοιπόν ή η δημιουργία μέσω Iντερνετ;

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το Διαδίκτυο εκτός από χώρος διαφήμισης είναι και χώρος καλλιτεχνικής έκφρασης. Κάθε βιντεοκλίπ είναι και ένα μικρό καλλιτεχνικό γεγονός και μπορείς κάλλιστα μέσα σε ελάχιστο χρόνο να το εκθέσεις σε χιλιάδες κόσμο χωρίς να περιμένεις την έγκριση κάποιου.

Σκέφτομαι πως από τις αρχές των 90s και μετά, τα βήματα ήταν συγκεκριμένα και βέβαια εξόχως δύσκολα για τους δημιουργούς. Ξεκινούσαν όμως από την αλφαβήτα του δίσκου, της εταιρείας, του παραγωγού. Εσείς, για παράδειγμα, συναντηθήκατε με τον Στέλιο Φωτιάδη και βέβαια τον Νίκο Παπάζογλου που διαδραμάτισε ρόλο στη μετέπειτα πορεία σας. Σήμερα;

Σήμερα είσαι παραγωγός του εαυτού σου, δεν έχει καμία σχέση το ’90 με τη σημερινή εποχή, ήταν εντελώς διαφορετική η παραγωγική αλυσίδα τότε, σήμερα η αλυσίδα έχει δύο κρίκους, εσένα και το Ιντερνετ.

Αλήθεια, είδατε την ορκωμοσία Τραμπ και τον λόγο του σε αυτήν, όπου εξήγγειλε μια σειρά πραγμάτων για τις ΗΠΑ και τον πλανήτη; Πώς θα μεταφράζατε τα σημερινά τραγούδια, τα αμερικάνικα;

Το θέμα είναι να παίρνεις τα αμερικάνικα τραγούδια, να τους αλλάζεις τον ρυθμό και να τα κάνεις τσάμικα, άλλωστε κι ο Τραμπ κάτι τέτοιο θέλει να κάνει, να πάρει τα τσάμικα που είναι δικά μας και να τα κάνει αμερικάνικα. Αυτό θέλει.

Κάτι τελευταίο. Γράψατε τραγούδια που ήταν αμιγώς πετυχημένα λαϊκά, που τα ακούσαμε σε επανεκτέλεση από τραγουδιστές όπως ο Καρράς (π.χ. η «Φωτοβολίδα»). Εξελίσσεται μια συζήτηση για το λαϊκό, τα όριά του, το περιεχόμενό του. Πώς το βλέπετε εσείς;

Ο Καρράς τραγούδησε το «Για πού το ‘βαλες, καρδιά μου» και το «Κάτι μου κρύβεις», το δεύτερο «του πήγαινε», το πρώτο όχι, σεβάστηκα όμως την επιθυμία του να το τραγουδήσει, δεν ήθελα να του στερήσω αυτή τη χαρά, και έτσι παραχώρησα την άδεια της δεύτερης εκτέλεσης, αφού την ευθύνη της δεύτερης εκτέλεσης την έχει ο διασκευαστής και εν τέλει ο εκτελεστής.