Διακομματική ολιγαρχία

Η παρουσία των υπερπλουσίων στον στενό κύκλο του Τραμπ, κατά την τελετή της ορκωμοσίας του, ήταν αυτό που προκάλεσε τα περισσότερα αρνητικά σχόλια. Ο Μασκ, ο Ζάκερμπεργκ, ο Μπέζος και μερικοί άλλοι λιγότερο γνωστοί, αναλόγου διαμετρήματος όμως, είναι οι «ολιγάρχες», για τους οποίους προειδοποίησε ο απελθών πρόεδρος Μπάιντεν, χρησιμοποιώντας τον συγκεκριμένο όρο, τον οποίο μέχρι τότε μόνο ο γραφικός Μπέρνι Σάντερς είχε στο λεξιλόγιό του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκέντρωση τεράστιου πλούτου – συνεπώς και της αντίστοιχης ισχύος – στα χέρια ανθρώπων που δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο εγκυμονεί κινδύνους, ιδίως για τη διαφάνεια στη λειτουργία της δημοκρατίας. Στην περίπτωσης της Αμερικής, όμως, το πρόβλημα δεν είναι στενά κομματικό, δεν αφορά δηλαδή μόνον τους Ρεπουμπλικανούς. Τα ενάμισι δισεκατομμύρια δολάρια, που ξόδεψε η Κάμαλα Χάρις για την προεκλογική εκστρατεία της, δεν προήλθαν από τον απλό κόσμο που κατέθεσε τον οβολό του. Το μεγαλύτερο μέρος τους το κατέβαλαν αυτοί οι ίδιοι τύποι, που τους είδαμε προχθές στο πλευρό του Τραμπ! Εξαιρουμένου, σημειωτέον, του Μπέζος, ο οποίος υποστήριξε διακριτικά τους Δημοκρατικούς, αλλά δεν συνέβαλε οικονομικά. Ο Ζάκερμπεργκ όμως έδωσε 420 εκατομμύρια στη Χάρις για την εκστρατεία της.

Τα σχετικά στοιχεία δεν είναι κρυφά, οι χορηγοί είναι υποχρεωμένοι να δηλώνουν τι δίνουν, και τα δημοσίευσε το «Forbes» τον περασμένο Οκτώβριο. Σύμφωνα με αυτά, 83 δισεκατομμυριούχοι υποστήριζαν ανοιχτά τους Δημοκρατικούς, έναντι 53 που είχαν ταχθεί υπέρ του Τραμπ. Ανάλογος ήταν και ο καταμερισμός στην κατηγορία των «εκατομμυριούχων επενδυτών». Ερευνα του ίδιου περιοδικού έδειξε ότι το 57% της συγκεκριμένης κατηγορίας ήταν υπέρ της Χάρις, με το υπόλοιπο 43% υπέρ του Τραμπ. Ας μη μας προξενεί εντύπωση. Ο πλούτος πάει πάντα με την εξουσία. Υποστήριζαν τους Δημοκρατικούς, επειδή, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε, περίμεναν ότι η Χάρις θα κερδίσει. Δεν κέρδισε; Κατάπιαν την ντροπή τους, πήγαν μετανοημένοι στη Μαρ α Λάγκο, φίλησαν το δαχτυλίδι και προχθές ήταν στο πλευρό του Τραμπ.

Ετσι γίνεται πάντα με τους πλούσιους. Ξεχάσατε κιόλας τα δικά μας; Δεν θυμάστε πως, επί ΣΥΡΙΖΑ, οι δικοί μας ολιγάρχες (τους λέμε διαπλεκόμενους, στην ορολογία μας) είχαν διπλαρώσει τον ΣΥΡΙΖΑ;

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ

Κατά την προσωπική μου κρίση, η κορυφαία στιγμή, ακριβέστερα το κορυφαίο τετράλεπτο, της τελετής ορκωμοσίας του 47ου προέδρου των ΗΠΑ, ήταν όταν οι υπεύθυνοι για την τηλεοπτική κάλυψη, προκειμένου να γεμίσουν ηχητικά ένα κενό στη διοργάνωση, έβαλαν να παίζει ως υπόκρουση το εμβατήριο «Liberty Bell March». Το εμβατήριο συνέθεσε ο Τζον Φίλιπ Σούσα το 1893, όταν η ιστορική «καμπάνα της ελευθερίας» επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια, έπειτα από περιοδεία σε άλλες αμερικανικές πόλεις. Η συγκεκριμένη σύνθεση είναι όμως πασίγνωστη, επειδή τη χρησιμοποιούσαν οι Monty Python ως μουσικό θέμα για τους τίτλους της εβδομαδιαίας εκπομπής τους. Αυτό ήταν, πιστεύω, ένα τετράλεπτο τέλειας αρμονίας! Ο κόσμος των Monty Python συναντούσε τον κόσμο του Τραμπ…

Ο ΔΑΙΜΩΝ

ΤΗΣ ΑΠΡΟΣΕΞΙΑΣ ΜΟΥ

Παλιά, στον καιρό της λινοτυπίας, οι δημοσιογράφοι απέδιδαν τα λάθη τους στον «δαίμονα του τυπογραφείου», η ευθύνη δηλαδή περνούσε από τον δημοσιογράφο στον τυπογράφο που στοιχειοθετούσε το κείμενο. Σήμερα, τέτοιες δικαιολογίες δεν στέκονται. Η ευθύνη για το χθεσινό λάθος της στήλης (ότι η Δανία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ) ανήκει εξ ολοκλήρου στον δαίμονα της προσωπικής μου απροσεξίας. Η Δανία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και μάλιστα από το 1949 και ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες για το λάθος. Πώς το έκανα απορώ, γιατί προκειμένου να βεβαιωθώ ανέτρεξα στην επίσημη ιστοσελίδα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Δεν πρόσεξα όμως τη σημαία της Δανίας. Οι λόγοι της αβλεψίας μπορεί να βρίσκονται στο υποσυνείδητό μου. Μήπως επειδή δεν συμπαθώ τους Δανούς; Ισως. Πάντως, παρόμοιο λάθος δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Θα κάνω άλλα λάθη, σε διαφορετικά γνωστικά πεδία, γιατί τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Τα αναγνωρίζουμε, λοιπόν, τα διορθώνουμε και πάμε παρακάτω για να κάνουμε τα επόμενα…