Δυνατότητα και όχι φιγούρα
Δεν θυμάμαι στη ζωή μου να περιμένει ο κόσμος όλος (η Ευρώπη πρωτίστως), με τόση ανησυχία την ορκωμοσία νέου Αμερικανού προέδρου –τη στέψη του νέου αυτοκράτορα, μάλλον. Γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ ούτε μετριόφρων είναι ούτε ευγενής ούτε τον μισοκακόμοιρο παριστάνει: είναι μεγαλομανής, πιστεύει στην ισχύ των όπλων και του χρήματος, τα έχει και τα δύο σε υπερθετικό βαθμό, θα τα χρησιμοποιήσει ως αυτοκράτωρ.
Στο μυαλό του, «ΗΠΑ και Τραμπ» ταυτίζονται· θεωρεί τη χώρα κτήμα του, πως το κράτος της υπάρχει για αυτόν και αυτός υπάρχει για εκείνο – και για τον λαό του, φυσικά. Στον λαό του περιλαμβάνονται μόνο οι Αμερικανοί που τον αναγνωρίζουν ως αυτοκράτορα. Έσπευσαν λοιπόν να δώσουν όρκο υποτέλειας όλοι όσοι εκφράζουν παγκοσμίως την ισχύ των ΗΠΑ, από τον Έλον Μασκ ως τον Μπιλ Γκέιτς. Θα ακολουθήσουν και άλλοι, φοβάμαι πως θα εκπλαγούμε από τη δουλικότητα των Αμερικανών πατρικίων.
Ελπίζω πως η δημοκρατία στις ΗΠΑ δεν κινδυνεύει, στο κάτω-κάτω όλοι οι Αμερικανοί οπλοφορούν, δεν είναι εύκολο να επιβληθεί δικτατορία. Οι Πολιτείες θα υπερασπιστούν ζηλότυπα τη συνταγματική αυτονομία τους αλλά η αμερικανική σύγκλητος δεν θα αντιπαρατεθεί με τον αυτοκράτορα χάριν των «νέων εβραίων», των μεταναστών, που πρέπει να διωχθούν από το ιερό έδαφος των πρώην μετοίκων και νυν «αυτοχθόνων». Ούτε θα εναντιωθεί στην εξωτερική του πολιτική: είναι προφανώς παράλογο η τεράστια και στρατηγική Γροιλανδία να ανήκει στο κρατίδιο «Δανία» που μόνο το State Department γνωρίζει πού βρίσκεται.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση; Τώρα που το Ηνωμένο Βασίλειο αγκυροβόλησε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, την Ένωση αποτελούν ψωροπερήφανες χώρες κατάλληλες μόνο να παράγουν lego και είδη πολυτελείας για τις ανώτερες τάξεις του πλανήτη. Η Ρωσία, μάλιστα: απέραντη, ακατοίκητη σχεδόν, με αμύθητα πλούτη για εκμετάλλευση, σαν την Γροιλανδία και τον Καναδά – αλλά στρατοκρατείται· καλύτερα να την έχεις σύμμαχο κατά της Κίνας παρά εχθρό.
Κάποτε ο πλανήτης κινδύνευε να γίνει κομμουνιστική δικτατορία και οι ΗΠΑ ανέλαβαν παγκόσμιο αγώνα υπεράσπισης της δημοκρατίας, ήταν το επιχείρημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Στον 21ο, δεν χρειάζονται ιδεολογικά επιχειρήματα: η Αμερικανική Αυτοκρατορία κινδυνεύει να χάσει την παγκόσμια ηγεμονία από τη Κινεζική Αυτοκρατορία και αυτό δεν πρέπει να γίνει – τελεία και παύλα.
Οι πόλεμοι των ΗΠΑ μετά τον Β’ Παγκόσμιο υπήρξαν προληπτικοί, ανασχετικοί ή απλώς αποσταθεροποιητικοί, όπως οι επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή. Ο αύγουστος Ντόναλντ Τραμπ Α’ εμφανίζεται έτοιμος να εγκαινιάσει νέα εποχή ιμπεριαλισμού με επιθετικούς πολέμους – φοβάμαι πως δεν πρόκειται για φιγούρα αλλά για δυνατότητα που διεκδικεί την πραγμάτωσή της.