Blue Monday και πράσινα άλογα

Χθες ήταν η τρίτη Δευτέρα μετά την Πρωτοχρονιά, η πιο μελαγχολική λένε του χρόνου, διότι οι γιορτές είναι ήδη μακρινό παρελθόν, οι επόμενες αργίες αργούν, ακόμη πιο πολύ αργούν τα πρώτα ανοιξιάτικα σκιρτήματα και μπλα, μπλα, μπλα. Οι Αμερικανοί τη λένε Blue Monday (να δείτε που σε ελάχιστα χρόνια θα τη γιορτάζουμε όπως το Thanksgiving και το Halloween), το πώς τη λέμε, σε ελεύθερη απόδοση, εμείς δεν γράφεται αλλά, ειδικά για τη χθεσινή Δευτέρα, σιγά μην περιμέναμε διεθνείς όρους για να βιώσουμε τη μελαγχολική διάθεση που προκάλεσε. Από χθες ο Ντόναλντ Τραμπ είναι και με τη βούλα the master of the game και από δίπλα του «η Βασδέκη τραγουδά και ο Γκίκας χοροπηδά» όπως έλεγε και το Αλφαβητάρι της Πρώτης Δημοτικού. Οπου Βασδέκη ο Ιλον Μασκ και Γκίκας ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ ή το αντίστροφο, δεν έχει και τόση σημασία. Και όλο αυτό με υπόκρουση το «YMCA», «ύμνο» της γκέι κοινότητας και, γενικώς, των αρχών της δεκαετίας του 1980 που έχουμε σπάσει τακούνια χορεύοντάς το στις πίστες της νιότης μας.  Σαν ο κόσμος που ξέραμε να ήρθε τούμπα και αυτές οι τούμπες προκαλούν πάντα μελαγχολία – εδώ κάποιοι (ονόματα δεν λέμε) δεν έχουν ακόμη συνέλθει από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Από την άλλη όμως συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Μεγάλη απειλή, σου λένε, η κατάργηση των fact checkers στις πλατφόρμες του Μαρκ (προς το παρόν μόνο στις ΗΠΑ). Και συμφωνώ απόλυτα. Ο καθένας θα μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, να διακινεί όποια θεωρία συνωμοσίας γουστάρει, να αποθεώνει τον όποιο καραγκιοζάκο, να καλλιεργεί την τοξικότητα, να παρουσιάζει τη δική του, «στενή» αλήθεια ως πραγματικότητα. (Και ξέρουμε ότι «αλήθειες» κυκλοφορούν πολλές, η πραγματικότητα όμως είναι μία.) Μόνο που πολλοί από αυτούς που τρέμουν την επέλαση του φασισμού που πιθανότατα θα προκαλέσει η κατάργηση των fact checkers είναι αυτοί ακριβώς που διακινούσαν με ακλόνητη σιγουριά την ιστορία της μικρής Μαρίας στον Εβρο που πέθανε από τσίμπημα σκορπιού και η μητέρα της διατηρούσε το νεκρό σώμα της στα νερά του ποταμού διότι όλοι ξέρουν ότι στο νερό εκεί έχει ανιχνευθεί φορμόλη σε ποσοστό 92% – μπορεί και 88%, δεν είμαι σίγουρη.

Ψυχραιμία, παιδιά. Θα έρθουν κι άλλες Δευτέρες. Και καλύτερες και χειρότερες. Ετσι είναι όχι μόνο η ζωή αλλά και η στιγμή. Και, οπωσδήποτε, ο κόσμος. Ενα αλέ – ρετούρ από το καλό στο κακό. Και αν το ένα εγκαθίσταται για λίγο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα είναι, στην πραγματικότητα, για να επανέλθει πιο θριαμβευτικά το άλλο. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τι είχε γίνει πριν από δεκαέξι χρόνια, στην πρώτη νίκη του Ομπάμα. Τα πλατιά χαμόγελα των Αμερικανών, τη δική μας αισιοδοξία, τα ρεπορτάζ που κάναμε σε καφενεία των Πατησίων όπου σύχναζαν Αφρικανοί. Πανηγυρίζαμε τότε ότι ο κόσμος αλλάζει. Ο κόσμος όμως δεν αλλάζει ακριβώς. Κάνει κύκλους, κι έτσι προχωράει. Σαν ρόδα. Ενας κύκλος θα είναι και η «περίοδος Τραμπ». Που θα περάσει, έστω κι αν μας αφήσει με φθαρμένα λάστιχα. Δεν πειράζει, θα τα πάμε στο βουλκανιζατέρ. Εξάλλου, στις Blue Monday εμείς μπορούμε να αντιτάξουμε τα πράσινα άλογα.

Υπουργείο Αντιπολίτευσης

Εγώ το έλεγα για πλάκα, αλλά κάποιοι το σκέφτονταν στα σοβαρά. Από το 2019 παρακολουθούμε στην πολιτική σκηνή, ανάμεσα σε πολλά άλλα, και ένα παιχνίδι, κάτι σαν επιτραπέζιο με θέμα «Ποιος θα φάει τον Μητσοτάκη;». Μια θα τον έτρωγε ο Τσίπρας, μια ο Κασσελάκης, μια η ακρίβεια, μια η Καρυστιανού. Και επειδή ουδείς μέχρι τώρα το κατάφερε (άντε κάτι δαγκωματιές στα ποσοστά του, που φαίνεται ωστόσο να παίρνουν πάλι τα πάνω τους), είχα πει να έκανε ο ίδιος ένα υπουργείο Αντιπολίτευσης. Ε, νομίζω ότι αυτό περίμεναν και οι αντίπαλοί του. Γι’ αυτό και τον εγκαλούν διότι δεν πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα πρόσωπο που θα του κάνει αντιπολίτευση. Διότι τα άλλα κόμματα έχουν τα εσωτερικά τους. Πολλή δουλίτσα ώστε να περισσεύει χρόνος και για αντιπολίτευση.