Πολιτικά ερωτήματα

«Κατά το επόμενο διάστημα και σε ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον, η πατρίδα χρειάζεται Πρόεδρο της Δημοκρατίας με μακρά διαδρομή στα κοινά και με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά». Ξεκινώ σήμερα το κυρίως σημείωμα των Ενθέσεων με ένα μόνον απόσπασμα από το διάγγελμα του Πρωθυπουργού για την πρότασή του για τον Κώστα Τασούλα στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τι ακριβώς προβλέπει ο Kυριάκος Mητσοτάκης για το επόμενο διάστημα στο κομμάτι της εσωτερικής πολιτικής σκηνής και βέβαια στο γεωπολιτικό; Και αλήθεια εδώ δεν υπάρχει μία αντίφαση; Από τη μία ακούμε όλες αυτές τις μέρες και ορθά πως το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα έχει περιορισμένες θεσμικές αρμοδιότητες. Και κυρίως μετά την αναθεώρηση του 1986 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει περιορισμένο ρόλο.

Από την άλλη στο παραπάνω απόσπασμα του διαγγέλματος του Πρωθυπουργού καταλαβαίνουμε πως ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά τα οποία να διασφαλίζουν ρόλο εγγυητή της πολιτικής σταθερότητας. Μα πώς είναι δυνατόν να ισχύουν και τα δύο; Από τη μία έχουμε έναν περιορισμένης αρμοδιότητας ΠτΔ και από την άλλη αναμένουμε από εκείνον, αν χρειαστεί, όλες εκείνες τις παρεμβάσεις και τους ρόλους που θα επιτρέπουν μια σταθερότητα. Ας μη γελιόμαστε μεταξύ μας. Σήμερα η χώρα έχει Πρωθυπουργική Δημοκρατία. Σε αυτό δεν έχει ευθύνη ο νυν Πρωθυπουργός αλλά στον βαθμό που την οριοθετεί κι άλλο ως τέτοια, έχει. Ολα περνούν από αυτόν. Η κυβερνητική πλειοψηφία, το νομοθετικό έργο, οι θεσμοί. Η εκλογή ΠτΔ ήταν πάντα μια καλή αφορμή για θεσμικό αντίβαρο – έστω στο πεδίο των περιορισμένων αρμοδιοτήτων.

Η πρόταση Μητσοτάκη για Τασούλα δεν θα λειτουργήσει στο πεδίο μιας έστω σύνθεσης ή ενότητας της Εθνικής Αντιπροσωπείας. Και είναι εξόφθαλμα ενταγμένη επιλογή στις ενδοκομματικές εξισώσεις των ημερών.

Τα όσα – δε – προηγήθηκαν με την ονοματολογία και τις εκτιμήσεις για τις δυνητικές άλλες επιλογές απομάκρυναν την όλη διαδικασία από τη θεσμική χροιά που πρέπει να έχει. Επιβεβαίωσαν πως ο πολιτικός κύκλος που έχει ανοίξει έχει ως βασική στρατηγική του κυβερνώντος κόμματος όχι απλώς την επικράτηση αλλά και μια διασφάλιση στα δεξιά και κεντρώα νώτα του. Ολα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την ποιότητα ή την καλλιέργεια ή την πολιτική συγκρότηση του προτεινόμενου Προέδρου.

Εχουν να κάνουν με τον συμβολισμό της στιγμής και την απουσία ενός βασικού επιχειρήματος: Γιατί θα ήταν εκ των προτέρων «ανεπαρκής» η νυν Πρόεδρος Κατερίνα Σακελλαροπούλου ενόψει μιας γεωπολιτικής ή άλλης αστάθειας την οποία είδαμε να προεξοφλεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο διάγγελμά του; Δεν εξηγήθηκε και δεν θα εξηγηθεί επαρκώς ή ποτέ αυτό απ’ όσο καταλαβαίνω.