Σενάρια

Προσπαθώ να μπω στο μυαλό του Κυριάκου Μητσοτάκη και να φανταστώ τη διατύπωση που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. «Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν μια εξαιρετική Πρόεδρος, αλλά επιδοκίμασε δημοσίως τον νόμο για τον γάμο των ομοφύλων. Κατά συνέπεια δεν μπορώ να την ξαναπροτείνω».

Ή: «Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν για μένα μια εξαιρετική Πρόεδρος, ξέρω πως αν την πρότεινα το ΠΑΣΟΚ θα την ψήφιζε, ενδεχομένως το ίδιο θα έκαναν και άλλα κόμματα, μερικοί βουλευτές του δικού μου κόμματος όμως δεν τη γουστάρουν και δεν μου κάνει καρδιά να τους απογοητεύσω».

Ή ακόμη: «Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν μια εξαιρετική Πρόεδρος, αλλά τώρα πρέπει να προτείνω έναν άνδρα ως διάδοχό της για να μην κατηγορηθώ ότι υπηρετώ τη woke ατζέντα».

Ή τέλος: «Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν μια εξαιρετική Πρόεδρος, αλλά δεν θα την ξαναπροτείνω γιατί έτσι μ’ αρέσει και δεν θα δώσω λογαριασμό σε κανέναν».

Ξέρω, δεν ακούγονται λογικά όλα αυτά. Επιπλέον, αποτυπώνουν μια πρωθυπουργική ήττα: ήττα από τους λαϊκιστές, ήττα από τους υποκριτές, ήττα από τη βαθιά Δεξιά. Ο Μητσοτάκης θα ήταν σαν να παραδέχεται ότι δεν ελέγχει ούτε το κόμμα του ούτε το πολιτικό του μέλλον. Υπάρχουν έτσι δύο ακόμη σενάρια, που μπορεί να συγκεντρώνουν λιγότερες πιθανότητες, χαρακτηρίζονται όμως τουλάχιστον από μια λογική συνέπεια. Το ένα: «Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου με απογοήτευσε για λόγους που θα εξηγήσω με μια άλλη ευκαιρία και κατά συνέπεια δεν μπορώ να την ξαναπροτείνω». Το άλλο: «Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν μια εξαιρετική Πρόεδρος και με μεγάλη μου χαρά προτείνω στη Βουλή την ανανέωση της θητείας της».

Να το πω διαφορετικά. Τα περισσότερα από τα ονόματα που έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό για την Προεδρία της Δημοκρατίας έχουν ενδιαφέρον. Ο Βενιζέλος θα ήταν ένας υποδειγματικός Πρόεδρος, έστω κι αν με την ισχυρή του προσωπικότητα θα μπορούσε να προκαλεί προβλήματα στον Μητσοτάκη. Ο Τασούλας επίσης, έστω κι αν στο πρόσωπό του θα έσπαγε η παράδοση που θέλει τον υποψήφιο να προέρχεται από την αντιπολίτευση. Ακόμη κι η Λούκα Κατσέλη, που προτάθηκε χθες από τον ΣΥΡΙΖΑ, κουβαλάει εν πάση περιπτώσει έναν συμβολισμό. Ολη αυτή η συζήτηση θα είχε όμως νόημα αν η σημερινή Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε εμφανώς αποτύχει στην αποστολή της, είχε συμπληρώσει δύο θητείες ή είχε δηλώσει ότι δεν ενδιαφέρεται για δεύτερη θητεία.

Το 2020 είχε συμβεί το πρώτο. Σήμερα δεν συμβαίνει τίποτα από τα τρία. Παρ’ όλα αυτά, με τη σιωπή του ή με υπαινιγμούς ότι θα διαβουλευτεί με τον εαυτό του στο βουνό, τη θάλασσα ή το εξωτερικό, ο Πρωθυπουργός συντήρησε όλο αυτό το διάστημα μια προεδρολογία που δεν τιμά ούτε την επιλογή που ο ίδιος είχε κάνει ούτε τον θεσμό. Ευτυχώς πλησιάζουμε στο τέλος.