Να ασχοληθεί ενεργά η οικογένεια με τα παιδιά της

Τώρα λοιπόν που έσβησαν τα πολύχρωμα φωτάκια κι έφυγε η χρυσόσκονη των ημερών, τώρα που φαγώθηκαν τα σοκολατάκια μαζί με τη γιορτινή ραστώνη και επανέρχεται η σκληρή καθημερινότητα, τα προβλήματα που επιμελώς κρύφτηκαν κάτω από τα χαλί αναβοσβήνουν στα πρόσωπα όπως τα λαμπάκια.

Από τη μία, τα πολλά και ανησυχητικά περιστατικά μέθης εφήβων, δεκατετράχρονων και δεκαπεντάχρονων που καταλήγουν λιπόθυμοι στα νοσοκομεία, με κάποιους μάλιστα να χρειάζονται διασωλήνωση! Τουλάχιστον διακόσιοι έφηβοι καταλήγουν κάθε χρόνο στις μονάδες θεραπείας κι αυτό είναι συγκλονιστικό! Και γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό αν σκεφτεί κανείς ότι ιδιοκτήτες μπαρ και νυχτερινών κέντρων (!) σερβίρουν αλκοόλ, βάζοντας πάνω απ’ όλα το κέρδος τους. Απλώς για να πουλήσουν μερικά ποτά παραπάνω κι ας γίνουν στάχτη όλα τα υπόλοιπα. Πώς μπαίνουν στα μαγαζιά χωρίς ελέγχους; Πώς προμηθεύουν αλκοόλ σε αμούστακα παιδιά;

Ας υποθέσουμε (και μαζί ας ευχηθούμε) ότι αυτή η μάστιγα θα περιοριστεί αν δεν εκλείψει εντελώς. Πάντως το έχουμε ακούσει πολλές φορές. Νόμοι υπήρχαν, υπάρχουν.

Αλλά από την άλλη, οι γονείς (ασφαλώς όχι όλοι) τι ακριβώς κάνουν; Παίζουν ξερή, αγωνία ή θανάση; Σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ αναδείχτηκε μια περίπτωση όπου δύο μεθυσμένοι νεαροί ήταν ακριβώς στην ίδια κατάσταση και την περασμένη χρονιά! Μήπως ντρέπονται να μιλήσουν στα παιδιά τους ή τα φοβούνται;

Αν ένα παιδί πίνει από τα δεκατέσσερά του, τι ακριβώς θα γίνει στα δεκαοκτώ και τα είκοσι; Θα χρειάζεται κέντρο απεξάρτησης;

Τις ίδιες ημέρες με τα θλιβερά περιστατικά μέθης – μέρες γιορτών έτσι; – άλλοι νεαροί σε διάφορα σημεία της χώρας ξυλοκόπησαν συνομηλίκους τους, δίχως αφορμή στις περισσότερες περιπτώσεις. Μάλιστα στην Κέρκυρα μια ομάδα δεκαπέντε παιδιών έσπασαν στο ξύλο έναν δεκαεπτάχρονο επειδή τόλμησε να χαιρετήσει και να ευχηθεί σε μια συμμαθήτριά του! Στη συνέχεια τον απειλούσαν τηλεφωνικά ότι αν μιλήσει θα τον βρουν και θα τον σκοτώσουν!

Αυτά όλα είναι παιδιά δικά μας. Μένουν στο δίπλα διαμέρισμα, στον πάνω όροφο, τα συναντάμε στην είσοδο και στο ασανσέρ.

Προφανώς δεν θα βάλουμε χωροφύλακες στα σχολεία και δεν θα μετατρέψουμε σε χωροφύλακες τους καθηγητές. Δεν είναι η δουλειά τους κι ούτε διδάσκουν σε θηριοτροφεία!

Είναι λοιπόν πιο απαραίτητο από ποτέ να ασχοληθεί ενεργά η οικογένεια με τα παιδιά της. Κι όχι στα δεκαπέντε, δεκαέξι, δεκαεπτά, όπου η επιρροή δεν είναι πια τόσο καθοριστική, αλλά πολύ νωρίτερα, πριν χαθεί το παιχνίδι. Η διαπαιδαγώγηση είναι δουλειά του πατέρα και της μητέρας, όχι της πολιτείας. Αν αυτό δεν γίνεται κατανοητό, τότε το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Δεν θα γεμίσουμε τον τόπο με αναμορφωτήρια κι ούτε θα βάλουμε στα προαύλια των σχολείων αστυνομικούς να επιτηρούν! Αυτό δα μας έλειπε.

Ναι, οι γονείς δουλεύουν όλη μέρα και πολύ σκληρά για να επιβιώσει η οικογένεια σ’ αυτούς τους πολύ δύσκολους καιρούς, αλλά δεν γίνεται να αφήνουν τα παιδιά τους στον αυτόματο πιλότο. Η μεγαλύτερη περιουσία και ταυτόχρονα ευθύνη των γονιών είναι τα παιδιά τους. Κούραση ξε-κούραση, πρώτο μέλημα είναι αυτά τα παιδιά.

Και δυστυχώς προκύπτει ότι κάμποσοι γονείς δεν έχουν ιδέα για τα παιδιά τους. Δεν γνωρίζουν καν πώς κινούνται στην καθημερινότητά τους στο σχολείο, στις παρέες, στις εξόδους τους. Αυτό είναι αδιανόητο.

Αν πέσει το κάστρο της οικογένειας – πάντα σε σχέση με τα παιδιά – τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα.