Η προεδρολογία…

Από εδώ το είχαμε, από εκεί το πήγαμε, τελικά την καταντήσαμε και αυτή την κορυφαία για το πολίτευμα διαδικασία της επιλογής του/της επόμενου/ης Προέδρου της Δημοκρατίας σαν τα μούτρα μας, που λένε! Ονόματα επί ονομάτων, «εξετάσεις» προσωπικοτήτων στο μικροσκόπιο για τα συν και τα πλην κάθε υποψηφιότητας, υπολογισμοί και ξανά υπολογισμοί, και στο τέλος της ημέρας, να μου το θυμηθείτε, με το που θα ανακοινώσει ο Κυριάκος την πρότασή του θα ακουστεί ένα «αααα, έλα, μωρέ, γι’ αυτόν/ήν έγινε όλος αυτός ο χαμός;». Kαι με το που θα το πούμε αυτό, θα έχει ήδη σημειωθεί η πρώτη μεγάλη χαρακιά στην εικόνα ενός προσώπου που θα βρίσκεται στον κορυφαίο θεσμό της πολιτείας για τα επόμενα πέντε χρόνια, εκπροσωπώντας τη χώρα εντός, εκτός και επί τα αυτά.

Τέλος πάντων, δεν φταίει κανείς, ευθύνεται απολύτως το σύστημα ανάδειξης του Προέδρου της Δημοκρατίας. Διότι αν είχε προβλεφθεί εξαρχής, εκεί, στο Σύνταγμα του 1975, αμέσως μετά τη δικτατορία, η διά καθολικής ψηφοφορίας ανάδειξη του Προέδρου της Δημοκρατίας, αυτά θα είχαν τελειώσει.

Ο Προέδρος θα ήταν Πρόεδρος με τα όλα του, δεν θα εξαρτιόταν από την εκάστοτε κυβέρνηση και θα αποτελούσε πραγματικό πόλο εξουσίας, έστω χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες. Τώρα, έτσι όπως εξελίσσεται το πράγμα διαχρονικά, είναι παρακολούθημα της κάθε κυβέρνησης που τον προτείνει, με ελάχιστες δυνατότητες παρέμβασης, ακόμη και στις περιπτώσεις που το πράγμα φανερά πλέον στραβώνει…

…και η ιδανική επιλογή

Υπ’ αυτή την έννοια, και επειδή έχουν πέσει πολλά ονόματα στο δημόσιο «χρηματιστήριο» για την Προεδρία της Δημοκρατίας, κάθισα και σκέφτηκα ποιος πραγματικά θα μπορούσε να διαδεχθεί την κυρία (με κάπα κεφαλαίο) Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, αν υποθέσουμε ότι ο πρόεδρος Κυριάκος έχει αποφασίσει να μην την προτείνει για νέα θητεία.

Ενα είναι το πρόσωπο, και το όνομα αυτού Ευάγγελος Βενιζέλος. Πολιτικός, με μακρά θητεία σε ορισμένες από τις κρισιμότερες θέσεις διακυβέρνησης, με σπουδαία, επωφελή για το έθνος συμμετοχή στην προσπάθεια να μη χρεοκοπήσει η χώρα και λιμοκτονήσει ο κόσμος, με διακριτή επιστημονική θέση στην ακαδημαϊκή κοινότητα, με εμφανές συγγραφικό έργο, πέραν του επιστημονικού, με τρομακτικά αναλυτική σκέψη, στιβαρό πολιτικό λόγο, ευδιάκριτη, πανταχόθεν, ευφυΐα, με «άκρες» στην Ευρώπη και όχι μόνο, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι η ιδανική περίπτωση για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Για κάποιον που ανελίχθηκε ταχέως στην πολιτική τάξη της χώρας και θεωρήθηκε ως «παιδί – θαύμα» στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αυτό θα ήταν η υπέροχη κατάληξη μιας εκπληκτικής πορείας.

Με όλα τα υπέρ και τα κατά μιας προσωπικότητας με γωνίες, η οποία διεκδίκησε, ίσως και με ακραίο τρόπο ορισμένες φορές, τη δικαίωσή της στο πολιτικό γίγνεσθαι…

Λύση σε μια δύσκολη εξίσωση

Και πολιτικά αν το εξετάσεις το θέμα, αν το φέρεις δηλαδή στο επίπεδο μικροκομματικών υπολογισμών (διότι αναπόφευκτα υπάρχουν και αυτοί), ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα ήταν η ιδανική λύση στην εξίσωση του Κυρ. Μητσοτάκη «θέλω έναν υποψήφιο ο οποίος να μην προκαλεί σοβαρές αναταράξεις στο εσωτερικό του κόμματός μου και παράλληλα να εγκλωβίζει και το ΠΑΣΟΚ να τον υπερψηφίσει». Η «συμβίωση» με αρκετά από τα σημερινά πρωτοκλασάτα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος στη διάρκεια της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου έχει αμβλύνει τις όποιες αντιρρήσεις ενδεχομένως να είχαν, από την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ ήταν ο βασικός πολιτικός αντίπαλος της ΝΔ. Και αφήνω κατά μέρος ότι ορισμένοι εξ αυτών είναι σήμερα οι πιο ένθερμοι θιασώτες της υποψηφιότητάς του.

Το μόνο ερωτηματικό που έχω είναι «πόσο Βενιζέλο αντέχει» ο ίδιος ο Κυριάκος. Εθεσα το ερώτημα σε κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ, το οποίο διαθέτει στενή σχέση με τον Πρωθυπουργό. Η απάντηση ήταν της κατηγορίας «ήξεις αφήξεις», όχι ξεκάθαρη. Μια εκτίμηση ότι η πολιτική ωριμότητα του Βενιζέλου, πλέον, δεν θα του επιτρέψει να προκαλέσει ζητήματα πολιτειακού χαρακτήρα με την κυβέρνηση.

– Κι αν προκύψει εκ νέου ένα σκάνδαλο υποκλοπών, ας πούμε; ρώτησα.

– Ε, καλά τώρα. Αν υπάρξει πάλι τέτοιο σκάνδαλο, μέχρι κι εγώ θα μιλήσω, μου απάντησε με κατηγορηματικότητα. Και μια δύσκολα υποκρυπτόμενη αγανάκτηση…

Η στάση του ΠΑΣΟΚ

Για το ΠΑΣΟΚ πάλι η πιθανότητα να προταθεί από τον Πρωθυπουργό ο Ευάγγελος Βενιζέλος για την Προεδρία της Δημοκρατίας είναι ένα σενάριο το οποίο εξετάζεται πολύ σοβαρά και θεωρείται ίσως – σήμερα που «μιλάμε» – η πιο αναμενόμενη κίνηση του Κυρ. Μητσοτάκη προκειμένου να ενισχύσει την επιρροή του στον χώρο του πολιτικού κέντρου. Μετά δε και τα όσα έχουν προηγηθεί με την εκδημία του Κώστα Σημίτη, μια πιθανή επιλογή στο πρόσωπο του Ευ. Βενιζέλου εκτιμάται ως το επιστέγασμα της προσπάθειας του Κυρ. Μητσοτάκη να ανανεώσει την παρουσία του στον χώρο, δεδομένου του κλονισμού της σχέσης αυτής τα τελευταία ένα δυο χρόνια. Εξυπακούεται ότι θα υποστηριχθεί η υποψηφιότητα χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Από το σύνολο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Με ένα ερωτηματικό μόνο, τον Γιώργο Παπανδρέου, που ακόμη δεν έχει θάψει το τσεκούρι του πολέμου – 17 χρόνια μετά τα γεγονότα του 2007…

Και μια είδηση: χθες πραγματοποιήθηκε συνάντηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αγνοώ ποια ήταν η κατάληξή της. Γνωρίζω το αντικείμενό της. Ηταν η πιθανότητα να προταθεί ως υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα, προσεχώς. Ισως και την Τετάρτη που μας έρχεται…

Βιβλίο σε χρόνο – ρεκόρ

Αλλάζω θέμα. Την επόμενη εβδομάδα, συγκεκριμένα την Πέμπτη 16 του μηνός, ο έκπτωτος πρόεδρος της καρδιάς μας Κασσελάκης παρουσιάζει, σε «πανελλήνια πρώτη» που λένε και στο θέατρο, το βιβλίο του «Δεύτερη ευκαιρία», το οποίο διάφοροι «φιρφιρίκοι» της δημοσιογραφίας το εμφανίζουν ως μέγα πολιτικό γεγονός. Τους καταλαβαίνω – «το μεροκάματο να βγαίνει»…

Αλλά το παλικάρι, ο «συγγραφέας», πληροφορήθηκα ότι μου έκανε μια ευθεία, άθλια, προσωπική επίθεση, συνεντευξιαζόμενος στην εκπομπή του Γιώργου Λιάγκα, στον ΑΝΤ1. Αφορμή αποτέλεσε ένα σχόλιό μου εδώ, με προφανή ερωτήματα, του είδους: πώς μπορεί να γράψει κάποιος ένα βιβλίο 400 σελίδων, με τα δικά του φτωχά ελληνικά, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, και αν πρόκειται όντως για δικό του βιβλίο ή για έργο άλλου με δική του επίνευση. Ή ακόμη και προϊόν τεχνητής νοημοσύνης.

Αρχισε λοιπόν να λέει ότι έπαιρνε άριστα στα ελληνικά στο κολέγιο, έγραφε καλές… εκθέσεις δηλαδή, και μετά το (παρα)χόντρυνε, αποδίδοντάς μου – προσέξτε, παρακαλώ – αλαζονεία και ελιτισμό! Μετά ανακάτεψε και τον Νίκο Κοτζιά, ο οποίος είχε πει – και σωστά – ότι δεν μπορεί να αναγνώσει δύο παραγράφους, και εν συνεχεία, αφού μας έβαλε και τους δύο στο ίδιο τσουβάλι, ισχυρίστηκε ότι σε αυτές τις αναφορές «υπάρχει ξενοφοβία, ομοφοβία και ανασφάλεια για όποιον δεν ομοιάζει του δικού τους πολιτικού σωλήνα».

Φυσικά, δεν πρόκειται να απαντήσω στις γελοιότητες αυτές – όποιος με διαβάζει τόσα χρόνια, γνωρίζει πόσο απεχθείς μού είναι και η ξενοφοβία και η ομοφοβία, και δεν περιμένω τα εύσημα του Κασσελάκη επ΄ αυτού. Θα παραμείνω σε αυτό που εξαρχής έχω αναφέρει: αψευδής μάρτυς των όσων δηλώνει είναι το ίδιο το βιβλίο. Μόλις κυκλοφορήσει, θα δούμε αν είναι δικό του το πόνημα. Δεν κρύβονται αυτά…