Οι μεγαλύτερες κηδείες δημοσίων προσώπων στην ιστορία

Στις ΗΠΑ ο πρώην πρόεδρος Τζίμυ Κάρτερ θάφτηκε δημοσία δαπάνη ενώ στην κηδεία του παρευρέθηκε τεράστιο πλήθος επιφανών και μη Αμερικανών, συμπεριλαμβανομένων των πέντε εν ζωή πρώην προέδρων της χώρας.

Από την άλλη στην Ελλάδα, με μικρότερη παγκόσμια προβολή, αλλά με εξίσου μεγάλη εγχώρια σημασία, αποχαιρετήσαμε τον Κώστα Σημίτη, πρώην πρωθυπουργό και Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Η ταφή του Σημίτη πραγματοποιήθηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών  με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού, σε χώρο δίπλα στο μνήμα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η πομπή με τη σορό του κατευθύνθηκε πεζή προς την τελευταία του κατοικία αφού πρώτα έγινε μια στάση στη Βουλή.

Η δημόσια κηδεία των επιφανών και πολιτικών προσώπων έχει σημαντική αξία καθώς λειτουργεί ως τελετή σεβασμού και τιμής και τις προσφορές του στην κοινωνία ή το κράτος.

Παράλληλα, δίνει την ευκαιρία στο κοινό να εκφράσει τη συλλυπητήρια του και να τιμήσει την κληρονομιά και τα επιτεύγματά του.

Ιστορικά έχουν υπάρξει πολλές μεγάλες δημόσιες κηδείες. Ακολουθούν οι πιο μνημειώδεις και πολυπληθείς:

Δούκας του Ουέλινγκτον

Αυτή η παράδοση των τεράστιων πλήθους σε κηδείες ανάγεται στη βικτοριανή εποχή και ξεκίνησε με τον θάνατο του Άρθουρ Γούελεσλι του 1^ου Δούκα του Ουέλινγκτον το 1852.

Η προετοιμασία της κηδείας διήρκεσε δύο μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων το σώμα του Ουέλινγκτον ταριχεύτηκε και σφραγίστηκε μέσα σε τέσσερα φέρετρα.

Την ημέρα της κηδείας 12 μαύρα άλογα με μαύρες κεφαλές από φτερά στρουθοκαμήλου έσερναν ένα τεράστιο χάλκινο νεκρικό άρμα, στολισμένο με δόρατα, περικεφαλαίες και κανόνια μέσα στους δρόμους του Λονδίνου.

Δέκα χιλιάδες οδοιπόροι ακολουθούσαν και το κοινό που παρακολουθούσε και έκλαιγε αριθμούσε περισσότερους από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους είχαν έρθει εκεί χάρη στις νέες σιδηροδρομικές γραμμές που συνέδεαν πλέον την πόλη με την υπόλοιπη χώρα.

Η κηδεία του Δούκα του Ουέλινγκτον, η οποία καλύφθηκε από τον διεθνή Τύπο, δημιούργησε το πρότυπο για όλες τις μαζικές δημόσιες κηδείες που θα ακολουθούσαν.

Αβραάμ Λίνκολν

Μετά την δολοφονία του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν το 1865 η σορός του μεταφέρθηκε με τρένο από την Ουάσινγκτον στο Ιλινόις.

Η μεταφορά αυτή μετατράπηκε de facto σε νεκρική πομπή, ταξιδεύοντας μέσα από την Πενσυλβάνια, τη Νέα Υόρκη, το Οχάιο, την Ιντιάνα και το Ιλινόις σε ένα ταξίδι δύο εβδομάδων, κατά τη διάρκεια του οποίου εκτιμάται ότι επτά εκατομμύρια άνθρωποι σταμάτησαν για να υποβάλουν τα σέβη τους.

Αντί ο κόσμος να πάει στο πτώμα, το πτώμα πήγε στον κόσμο.

Αγιατολάχ Χομεϊνί

Εκτός από τους βασιλείς και τους πολιτικούς, οι θρησκευτικές προσωπικότητες προσελκύουν αναπόφευκτα μερικά από τα μεγαλύτερα πλήθη στις κηδείες τους.

Μετά το θάνατο του Αγιατολάχ Χομεϊνί το 1989 υπολογίστηκε ότι σχεδόν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι παρατάχθηκαν στη διαδρομή των 20 μιλίων προς το νεκροταφείο. Πρόκειται για το 1/6 του πληθυσμού του Ιράν και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού που παρακολούθησε ποτέ μια νεκρική πομπή.

Υπολογίζεται μάλιστα πως 2,5 έως 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν την ίδια την ταφή.

Ωστόσο μία τέτοια δημόσια αφοσίωση μπορεί να προκαλέσει δυσκολίες.

Κατά τη διάρκεια της κηδείας το πλήθος των πενθούντων κατέκλυσε το απλό ξύλινο φέρετρο που κρατούσε το σώμα του Αγιατολάχ.

Καθώς χιλιάδες χέρια προσπαθούσαν να πιάσουν ένα κομμάτι από το νεκρικό σάβανο, το φέρετρο έπεσε στο έδαφος και το σώμα βρέθηκε στο έδαφος.

Τελικά ανακτήθηκε από ένοπλους φρουρούς που έριχναν πυροβολισμούς πάνω από τα κεφάλια του πλήθους και τοποθετήθηκε σε ένα ελικόπτερο για να μεταφερθεί και να ταφεί μια άλλη μέρα.

Οι πιστοί γαντζώθηκαν στο σύστημα προσγείωσης του ελικοπτέρου καθώς αυτό απογειωνόταν.

Πρώτη κυρία της Αργεντινής Εύα Περόν

Σύζυγος του Αργεντινού προέδρου Χουάν Περόν, η Εύα Περόν ήθελε πάντα να κάνει κάτι για τον εαυτό της, όπως αναφέρει ένα άρθρο στο American Funeral Director, και αφού παντρεύτηκε τον άνδρα που θα γινόταν πρόεδρος, είχε το βήμα να κάνει ακριβώς αυτό.

Χρησιμοποιώντας τη δύναμή της, υπερασπίστηκε κοινωνικά ζητήματα βοηθώντας τους φτωχούς και τους άπορους, χτίζοντας νοσοκομεία και εξασφαλίζοντας στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου, και οι υποστηρικτές της την αγάπησαν ολοκληρωτικά, θεωρώντας την «Εβίτα» ό,τι πιο κοντινό είχαν σε μια αγία.

Έτσι, όταν πέθανε τον Ιούλιο του 1952 σε ηλικία μόλις 33 ετών, ολόκληρη η χώρα θρήνησε. Η σορός της εκτέθηκε αργότερα και κατά τη διάρκεια αυτών των δύο εβδομάδων, περίπου τρία εκατομμύρια άνθρωποι περίμεναν σε ουρές έως και 15 ωρών για να περάσουν και να υποβάλουν τα σέβη τους.

Δεκάδες χιλιάδες περνούσαν κάθε μέρα, φιλούσαν το γυάλινο κάλυμμα, λιποθυμούσαν και έκλαιγαν, με τις νοσοκόμες να βρίσκονται συνεχώς σε ετοιμότητα σε περίπτωση που κάποιος χρειαζόταν ιατρική βοήθεια (δεν ήταν λίγοι οι θάνατοι που καταγράφηκαν).

Μόλις τελείωσαν αυτές οι δύο εβδομάδες, έφτασε η ημέρα της κηδείας της, το σώμα της φορτώθηκε σε μια ειδικά κατασκευασμένη άμαξα με πυροβόλα όπλα, ενώ δύο εκατομμύρια άνθρωποι έκαναν ουρά στους δρόμους, και λουλούδια έπεφταν από τα μπαλκόνια, την ώρα που αεροπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας πετούσαν από πάνω.

Πνευματικός ηγέτης Μαχάτμα Γκάντι

Ως ο άνθρωπος που πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό την ανεξαρτησία της Ινδίας από τη Βρετανία, ο οποίος χρησιμοποίησε επίσης μια περίφημη μη βίαιη πολιτική ανυπακοή, ο Γκάντι συγκαταλέγεται μεταξύ των σημαντικότερων πολιτικών ηγετών του 20ού αιώνα.

Και έτσι όταν δολοφονήθηκε ξαφνικά το 1948 από έναν φανατικό ινδουιστή, το έθνος συγκλονίστηκε.

Η σορός του Γκάντι τοποθετήθηκε σε ένα αρχοντικό που ονομαζόταν Birla House, από όπου ο κόσμος μπορούσε να περάσει και να αποτίσει φόρο τιμής. Χιλιάδες άνθρωποι έκαναν ουρά και περίμεναν όλη τη νύχτα για να μπορέσουν να κάνουν ακριβώς αυτό.

Η διαδρομή της πομπής είχε μήκος περίπου πέντε μίλια και διήρκεσε περίπου πέντε ώρες, δύο εκατομμύρια  ανθρώπους να παρατάσσονται στους δρόμους, τόσο πυκνά στοιβαγμένοι που στις φωτογραφίες δεν μπορείς να δεις το έδαφος ανάμεσα σε όλους τους πενθούντες.

Πριγκίπισσα Νταϊάνα

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1997, ένα φέρετρο περνούσε αργά στους δρόμους του Λονδίνου πάνω σε μια άμαξα με πυροβόλα όπλα.

Μέσα σε αυτό βρισκόταν η σορός της Νταϊάνα, πριγκίπισσας της Ουαλίας, η οποία είχε πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα επτά ημέρες πριν.

Η κηδεία ακολούθησε το αυστηρό βασιλικό πρωτόκολλο, αλλά αυτό που δεν είχε προγραμματιστεί ήταν το εκπληκτικό μέγεθος του πλήθους που κατέκλυσε τους δρόμους, τις πλατείες και τα πάρκα του Λονδίνου.

Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι προσήλθαν για να παρακολουθήσουν την πομπή.

Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα πλήθη που εμφανίστηκαν στην Αγγλία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Βίκτωρ Ουγκώ

Η δημόσια ή θρησκευτική υπηρεσία δεν είναι σε καμία περίπτωση η μόνη αιτία για μαζικές δημόσιες κηδείες.

Όταν πέθανε ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Βίκτωρ Ουγκώ το 1885, περισσότεροι από 2 εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν τη νεκρική πομπή από την Αψίδα του Θριάμβου μέχρι το Πάνθεον, περισσότεροι από τον απλό πληθυσμό του Παρισιού.

Αυτή θεωρείται η πρώτη κηδεία «celebrity».

Αν και ο συγγραφέας των Αθλίων και της Παναγίας των Παρισίων είχε επιθυμήσει να ταφεί σε φτωχό, όλα γύρω του ήταν μεγαλοπρεπή.

Η Αψίδα του Θριάμβου όπου τοποθετήθηκε το φέρετρο ήταν καλυμμένη με μαύρο ύφασμα και περιτριγυρισμένη από έφιππους στρατιώτες που κρατούσαν πυρσούς.

Κατά τη διάρκεια της ίδιας της πομπής το φέρετρο προπορευόταν από 11 άμαξες με λουλούδια.

Ήταν αξιοσημείωτο ότι η πλειονότητα του πλήθους αποτελούνταν από εργάτες και αγρότες, τους ίδιους που το έργο του Ουγκώ είχε υπερασπιστεί, ενώ ακόμη και οι πόρνες του Παρισιού πήραν ρεπό.

Η εφημερίδα Chicago Tribune την χαρακτήρισε ως «μία από τις πιο αξιοσημείωτες κηδείες στην παγκόσμια ιστορία», αν και ο φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε τη χαρακτήρισε «όργιο κακογουστιάς και αυτοθαυμασμού».