TESPİTLER  ( 10 /  13 )

Ömer    İbn-i  Hattâb)  radiya’llâhu  anh’den  rivâyet  olunduğuna  göre  Hazretiu  Ömer  Hazret’leri  bir  haccı’nda  Hacer-i  Esved’e  yaklaşıp (  dudaklarını  koyarak)  öpmüş  ve: “  Çok  iyi  bilirim  ki, sen  zararı  ve  men               e’ati  olmayan  bir  taş  parçasısın!  Eğer  Resûlu’llâh  salla’llâhu  aleyhi  ve  selemi’in  seni  öptüğünü  görmeseydim  aslâ  seni  öpmezdim,”  demiştir.

Hazreti  Ömer’in  Hacer-i  Esved’e  karşı  söylediği  bu  sözle  ne  kasdettiğini  ta’yin  için  hadis  şârih’leri  ba’zı  mutâlâ’alar  dermeyan  etmişlerdir.  Bu  mutâlâ’alar  arasında  en  yükseği  Muhammed  İbn-i  Cerîr-i  Taberî’nin  nokta-i  nazarıdır.    Taberî    diyor  ki,  Ceziretü’l- Arap  halkı  ötedenberi  putperest  olup,  bunların  İslâm’ı  kabulleri,  cahiliye  ve  putperest’lik  devrine  pek  yakın  bulunduğundan  son  derece  endişe  verici  olduğu  için  Hazreti  Ömer  Hacer-i  Esved’i  istilâmını  cahil  bir  sınıf  halkın  eskiden  beridir, Arab’ın  butlarına  hürmet  ve  ibâdet  kabilinden  bir  lüzümlu  bir  ihtiramın  ifası  gibi  zannetmelerinden  endişe  etmişti  ve  bu  söz  ile- - Hacer-i  Esved  istilâmından,  gâye  bu  taş  parçasına  ibadet  değil,  doğrudan  ve  mühasıran  Allah  Teâlâ’ya  ta’zim  ve  Peygamber-i   zî-  Şân’ın  ferdman  ve  tebliği  karşı sıında   kayıtsız  şartsız  durmaktan  ibarettir. 

Allah  Celle  ve  Alâ  bu  taş’a  ta’simi  emretmiş  ve  ta’zimi  haccın  menâsik’inden  addeylemiştir.  Benâen  aleyh  müşriklerin  putlara  tapınmalarıyla  müslümanların  ilâhî   bir  emri’nin  tecellisine  mazhar,  bir  taş’a  hürmet  etmeleri  arasında  kâbil-i  kıyas  olmayacak  derecede  bir  fark  bulundugunu  bildirmek  istemiştir.  İbadet  ancak,  asilere  zarar  ve  ceizâ    itaat  edenlere  de  menfe’at  ve  mükâfat  verecek  derecede  bir  kudret-i  mutlaka  sahibine  mahsûs  olduğuna  bunun  da  ancak,   Zü’l- Celâl  olan   Allâhu  Te’âlâ  bulunduğuna  tenbih  etmiştir.

Zamanımızda  İslâm  kisvesne  bürünmüş,  hüvviyetini  değiştirmiş,  böylece   Harameyn’e  girebilmiş,  ba’zı  Avrupalı  seyyah’ların:   “ Müslümanlar   Arap   putperestliği    bakiyesi    olmak  üzere,  Hacer-i  Esved’e  tapıyorlar,”  demeleri,  vaktiyle  Hazreti  Ömer’in  Hacer-i  Esved’e  ta’zim’in  ne  demek  olduğunu    ne   derece    isabetli   olduğunu   açıkca  gösterir.

HAZRETİ  ÖMER’İN  ŞECERE-İ   RIDVAN7I  KESTİRMESİ!...

Hudeybiye  Antlaşması: Mkke  müşrik’lerinin  Medine  İslâm  Devletini  resmen  tanıdaklarını  gösteren  belgeyi  imzaladıkları, “ Hudeybiye  Musâlahası, Hicrî, 6.   Milâdî, 628.  Sene’lerinde  vuku’  bulmuştu.Bu ,”Antlaşma=  Musâlaha,” adını, “  Beya’tü’rrıdvan’ın  yapıldığı,  hadbâ  adlı,  ağaç’tan,” “  “semüre,”  denilen   sakız   veya,   mugaylân  cinsi  bir  çeşit  çöl  ağacı,  yahud  bu  ağac’ın  pek   yakınındaki  kuyu’dan  alan,  Hudeybiye  Mekke’nin  17  km.  batısında  ve  eski  Cidde  yolu   üzerindedir. Harem  işaret’lerinden  birinin  dikildiği,  Hudeybiye  Mekke’de  bulunanların  ihrama  girdiği  yerlerden  de  birisidir. Buranın  İslâmiyetin  doğuşu  sırasında  yerleşim  merkezi  olduğunu  gösteren  herhangi  bir  belirtiye  rastlanmamıştır. İlk  iskân   Hulefâ-i   Râşidîn  döneminden ( Milâdî, 632-661)  hemen  sonra  hacıların  ihtiyaclarını  karışılayacak  şekilde  başlamış  ve  kısa  sürede  gelişerek  bir  köy  halini  almış,  Şümeysî    adıyla  anılmaya  başlamıştı.  Günümüzde  burada  Cidde’den  gelen  gayrimüslimları  konkrol  ederek,  Harem  bölgesine  sokmamakla  vazifeli  bir  polis  karakolu, Hazreti  Ömer  zamanında  kestirilen  ağc’ın(  şeceretü’rrıdvân)  yerine  yapılmış,  Hudeybiye  Mescidi  denilen  cami     ve  Harem  sınırını belirleyen  alemin  hemen  dışında,  üzeriundea  Osmanlı  Dönemine  aid,  kitâbe’lerin  yer  aldığı  bir  hamam  bulunmaktadır.  Altında, “ Hudeybiye  Musâlahası”nın  yapıldığı  ve  imzalandığı  bu  ağaç( şecerettürrıdvân)  Asr-ı  Sâadet’den  sonra,  Hulefâ-i  Râşidîn  döneminde,  halk  karafından  ta’zim  ile  yoğun  bir  şekilde  ziyaret  edilmeye  başlamıştı. Şirk’ten  yeni  dönmüş  bu  insanların  tekrar  şirke  dönmeleri  en  azından  şirki  andırır  ba’zı  hareketleri,  Halife  Hazreti  Ömer’i    endişelendirmiş    ve   bu  ağacı    kestirmiştir.

Tâhirü’l-Mevlevî,   Tâhir  Olgun  “ İbâdât-  İslâmiye  Târihi”  nâmındaki  kıymetli  eserinde  Avrupalı  seyyahların  bu  hezeyânını  ortaya  koymuş  ve  aynen  şöyle  demiştir :  Müslümanlar  Hacer-i  Esved’e  tapmadıkları  gibi,  Cahiliyet  Arab’ları  da  ona  perestiş  etmemişlerdir. Ehl-i  İslâm’ın  Hacr-i  Esved’i  istilâmı  bir  milletin  kendi  bayrağını  selâmlaması  gibidir.  Herkes  bilir  ki,  sancağı  selâmlamak,  bir  sırığa  takılmış  bir  kumaş  parçasına  değil,  onun  temsil  ettiği  millet  ve  devlete  ihtiram  göstermektir.  İşte  Hacer-i  Esved  de   Cenâb-ı  Rubûbiyetin   şiârı  ve  Saltanat-ı  İlâhiye’nin  tarz-ı  kurbiyet- medârı  olduğu  için  istilâmı  selâmlayanların  atabe-i( dergah-ı)  ulûhiyete  ta’zim  ve  ihtirâm’dır.   Şu   suretle  de   temsil    edilebilir ki, ( misâllendirme) : Bir  hadis-i  Şerif’te: “  Allah  ile  musafaha  etmek  isteyen,  Hacer-i  Esved’i  istilâm  eylesin,”  teşbihi  irad  buyrulduğu  rivâyet  edilmiştir.  Bir  eve  gelen  misafir’in  hâne  sâhibine  selâm  vermek,  musfahaü  etmek  kabilinden  merâsim-i  ta’zimde  bulunması   gibi,    Beykullah’a   girenler   de    Hacer-i   Esved’in   istilâmiyle,  sâhibü’l- Beyt’e  ta’zim  ve  ubûdiyet  resmini  ifâ    etmiş,  tabiri  caiz  ise,  erîke-i  ulûhiyyetin  saçağını  öpmüş  olur.  Bu  belîğ  teşbihleri  Hacer-i  Esved’in  tavaf’ın  başlangıç  nişanesi  olması  da  te’yid  edern.  Harem-i  Şerif’e  giren  bir  ziyaretçi  doğru  Beyt-i  Muazzama’nın  kapısına  varır  Beyt’in  saçaklarına  teveccüh  ediulince,  manhall-i  mahsusu  sol  tarafta  bulunan  Hacer-i   Esved’i  selâmlayarak  tavafa  saşlar.   Esâsen,  şiddetli  izdiham  ile  ziyârecilerden  yaklaşabilenler,  ona  dokunmak  ve  onu  öpmekle  tebcil  edebilir. Sokulamayanlar  uzaktan  selâm’lamak  suretiyle   ona  hürmetini  izhar  eder. Bu  suretle  de  sünnet  eda  edilmiş  olur.   Vedâ  haccında  da  Resûl-i  Ekrem  Efendimiz,  Buhârî  VE  Müslim’de  Hazreti  Câbir’den  rivâyet  olunduğu  veçhile  râhilesi( Bineği)  üzerinde  tavâf  edip “ Mihcen,”  denilen  ucu  eğri  bir  deynekle  istilâm  buyurmuştu.  Bu  suretle  herkes   bineği  üzerinde  yüksekte  bulunan,   Resûl-i   Ekrem’i    görüyor,  müşkülü  olanlar,   ona  sorabiliyordu

Siyer   ve    İslâm  Târihine   dâir.  Derin  tetkikâtı  bulunan  Mevlevî  tâhir  Olgun  Hacer-i  Esved  hakkında  şu  târihÎ,   mâ’lûmatı  veriyor:  Yezid  İbn-i  muaviye’nin  emriyle  Mekke-i  Mükerreme’yi  muhâsara  eden, “ Husayn  İbn-i  Nümeyr,”in  mancınıkla  attığı,  yanmış  paçavralardan  Ka’be-i  Muazzama’nın  astarı  ve  damı  tutuştuğu  sırada   Hacer-i  Esved  de  yerinden  oynamış  ve  üç  parçaya  ayrılmıştı.  Abdullah  İbn-i  Zübeyr  erimiş  gümüş  döktürmek  suretiyle Hacer-i  Mübârek’i  teşyid= sağlam  ve  müşeyyed  hale  getirmek)  istediyse  de  etrafındaki  taşlar  yanıp  kireç  haline  gelmiş  olduğundan  Hacer-i  Esved’in  takviyesi  mümkün  olmamıştı.  Bunun  üzerine  parçaları   yapıştırıcılarla  yapıştırıp  yerine  koydurdu.

Hicretin  317.  Senesi  hac  mevsiminde, “ Ebû  tâhir  Kırmitî”   denilen  herif,  beraberindeki  haşerât  ile  Mekke’ye  hücum  edip  Harem-i  Şerîf  dahilindeki  ihrama  bürünmüş  hacılardan  çoğunu  öldürdükten  ve  cesedlerini  Zemzem  kuyusuna  attırıp,  elindeki  topuzla  Hacer-i  Esved’in  bir  parçasını   kırdıktan   sonra,    bu    Mübârek   taş’ı   yerinden  çıkartıp  karargahı  bulunan”Hecer,”  beldesine  götürdü.  Hacer-i  Esved  tam (22)  sene  orada  kaldı.  Bu  müddet  zarfında  hacılar,  Hacer-i  Esved’in  yerini  istilâm  ederlerdi.  İadesi   için   Ebû   Tâhir’e    elli    bin    altın   teklif   edildiği  halde, razî   olmamıştı.  Bi’lahere,   Abbâsî  Halife’lerinden “ Muti’li’llâh  zamanında  ve  ( 339)  sen-i  hicriyesinde  “  Şerif  Ebâ  Alî   Ömer  İbn-i  Yahya”  vâsıtasıyla  Kırmitî’ler  Hacer-i  Esved’i  Kûfe  şehrine  yolladılar.  Oradan  Mekke’ye  gönderilip  mahall-i  Mübârek’ine  konuldu.  Ve( 3790)  dirhem  gümüşten  yapılmış  bir  çerçeve  ile  muhâfaza  olundu.

Hicrî, ( 413)  târihinde,  mülhid’lerden  birisi,  topuzla  bu  Mübâret  taşıa  üç  def’a  vurduğu  için  yüzü  çatlamış,  bir  takım  ufak  parçalar  dökülmüş,  Şeybî- zâde’ler  bu  parçaları  toplayıp  misk  ve  mülk  denilen  zamk  ile  kopan  yerlere  yapıştırmışlardır.  Bu  küstahlıkta  bulunan  derviş  kıyafetindeki  habis,  yaptığı  edepsizliğin    acil  cezasını   görmüş, yâ’nî,    AHÂLÎ’ nin  hücumuna  uğrayıp  orada  öldürülmüştür.  Ba’zıları ,   bu  herif’in    Mısır’daki   Fâtimî’lerden  “ hâkim  Bi- Emri’llâh”’ın  emriyle  gldiğini    çünkü    ma’hûd    Hâkium’in    halkı    Ka’be    ziyaretinden    vaz’  geçirip,    Kâhire’de,  Bâbül’l-  Fütûh  civarında  yaptırdığı  cami’i’ye  tevcih  eylemek  istediğini  nakl’eder.

( 1039)  ve  Sultan  dördüncü  Murad  devrinde  vuku’  bulan  Ka’be’nin  yeniden  yapılması  sırasında  gümüşten  bir  kılıf  yaptırılıp,  Hacer-i  Esved  onunla  tezyin  ve  tahkim  kılınmıştır.

Kanûnî  Sultan  SÜLEYMAN  Han  devrinde  İstanbul’a  getirilen,  HACER-İ  Esved  parçalarının  izah  edildiği   gibi,   bu   tahribat   sonrası,    Mübarek   taş’tan   kopan    parçalar   olduğu   anlaşılmaktadır...