Улымны ялгыз үстердем, аннары яшь егеткә кияүгә чыктым

Җәй көне Тәскирә улы Хәлим белән Ыссык-Күлгә ял итәргә барды. Ул баласын ялгызы үстерә, Хәлим исемле сабыйга әти назы җитми инде. Әнисе аңа һәрвакыт таяныч булды, әмма бала ир-ат кулын, ир-ат җылысын барыбер тоярга теләде.

Күл буендагы ял йортында алар өчен яңа дөнья ачылды. Улының күңеле шул көннән үзгәрде – Хәлим тиз арада дус тапты. Нәни малай Салих исемле егет белән кибет янында танышты. Хәлим абынып егылгач, Салих аңа торырга ярдәм итте. Ул бик мәрхәмәтле кеше булып чыкты, Тәскирә Салихка рәхмәт әйтте, һәм алар танышып киттеләр.

Шуннан соң Хәлим Салих абыйсыбик үз итеп калды. Ял вакытында алар еш очрашты, Хәлим Салих абыйсына ияләнде, Тәскирә дә янында ир-ат булу хисен кичерде. Артык сүзләр әйтелми, тик әниле-уллы гаилә һәм яшь егет арасында ниндидер күренмәс хисләр урнашты.

Җәйнең кояшлы көннәре, җылы су, табигатьнең матурлыгы әни белән баланың йөрәгендә җылы истәлек булып кала. Кайтыр вакыт җиткәч, алар ашыгыч җыенды да китеп барды. Ничектер Салих абый белән саубуллашырга җай туры килмәде, ә Хәлим моңа бик борчылды. Тәскирә исә артык исе китмәгәндәй итте. Балалы хатын яшь егетләр белән аралашуны өнәп бетерми шул.

Өч айдан почтага хат килде: Салих Тәскирә белән Хәлимне үзенең шәһәренә чакыра. «Зинһар, килегез, минем янга килегез», – ди ул.

Әле яңа гына укырга өйрәнеп килә торган Хәлим бу хатны кулына тотып, елап җибәрде. Әнисе исә озак кына уйланып йөрде.

Ниһаять, Яңа ел алдыннан Тәскирә ризалашты. Алар янә юлга чыктылар, бу юлы – өмет һәм дулкынлану белән. Килгән көнне үк аларны таныш елмаю каршы алды. Тәскирәнең йөрәге нык итеп тибә башлады. Ул Салихны күрүгә, аның күзләрендә үзенә карата ихлас мәхәббәтне тойды. Ә Хәлим шатлыктан сикерде, чөнки дусты белән очрашты.

Икенче көнне үк Салих Тәскирәгә тәкъдим ясады. Бу – көтелмәгән хәл иде, әмма йөрәк аңа «әйе» дип пышылдады. Шул көннән аларның уртак тарихлары башланды. Бер-берсен аңлап, хөрмәт итеп яши башладылар. Хәлим бу хәлгә бик сөенде. Чөнки ул Салих абыйсын хәзер әтисе итеп күрә, беренче көннәрдән үк аңа «әти» дип эндәште.

Вакыт үтте, алар бер-берсенә таяныч булдылар, авырлыкларны җиңә алдылар. Гаиләдә мәхәббәт һәм җылылык хөкем сөрде. Күп тә үтми, уртак кызлары дөньяга килде.

Тормыш дәвам итте, еллар бер-бер артлы үтте. Тәскирә белән Салих бергә 30 ел гомер иттеләр. Ир хатыныннан 5 яшькә кече булса да, бу – алар арасында беркайчан да киртә булмады. Алар мәхәббәтләрен еллар дәвамында саклап кала алды. Гаилә җылысын балаларга һәм оныкларга да тапшыра белделәр.

Ә иң мөһиме – улы белән үги әти арасында дуслык сакланды. Алар бер-берсенә хөрмәт белән карадылар, беркайчан да ачуланышмадылар. Салих аңа әти урынына булды, киңәш бирде, терәк булды. Ә Хәлим исә аны чын дус итеп күрде.

Тәскирә кайчак уйлый: «Әгәр ул чакта ризалашмасам?» Әмма язмыш үзенекен итте. Тормышта көтелмәгән борылышлар еш була. Кайчак алар куркыныч кебек тоела, ләкин соңыннан бәхеткә әйләнә. Еллар узган саен мәхәббәт сыналды, әмма нык калды.

Тормыш җилләре аларны сыный-сыйный, тагын да якынайтты. Әйе, мәхәббәт гомер буе яшәргә сәләтле икән.

Тәскирәнең улы Хәлим дә хәзер олы кеше инде, әмма әтисенә карата дуслык хисе үзгәрмәде. Алар бергәләп балыкка йөрделәр, сөйләшеп утырдылар, киңәшләштеләр, серләрен дә уртаклаштылар. Бу мөнәсәбәтнең нигезендә хөрмәт һәм ышаныч ята. Әни кеше исә, аларны күреп, бәхетле елмая иде. Чөнки ул белә: аның улы ялгыз түгел, аның көчле терәге бар.

Яңа ел алар өчен һәрчак аерым бәйрәм. Чөнки гаилә нәкъ шул вакытта барлыкка килде. Уртак юллары башланганнан бирле 30 ел вакыт узды. Әмма аларның мәхәббәте һаман яшьлек дәртен саклый. Бу кыйсса бүген дә дәвам итә.