Егетем бик яхшы, тик элекке мәхәббәтемне оныта алмыйм

Көзге шәһәр кичләре моңсу да, җылы да була. Тәнзилә урам буйлап атлый, җил яфракларны очыртып, аяк астына җәя. Ул үзен бәхетле итеп күрсәтә, ләкин күңел түрендә тынычлык юк.

Марсель аңа иң матур чәчәкләр бүләк итә, иң затлы кафеларга алып бара, хәтта әти-әнисе дә егетне ярата. Тәнзиләнең дус кызлары шундый мәхәббәткә кызыга, «син бәхетле» дип сокланалар.

Әмма Тәнзилә еш кына телефон алып, элекке мәхәббәтен искә төшерә, аның социаль челтәрдәге битләрен карап утыра. Ул элеккеге егетен оныта алмый. Алар арасында гел җәнҗал, тавышлар, хәтта сугышу да була иде. Тик… Тәнзилә шул егетне сагына...

Бервакыт кич белән Марсель Тәнзиләнең кулына алтын беләзек такты, елмаеп: «Син – минем иң кадерле кешем», – диде. Кыз аңа карап баш какты, әмма йөрәгендә башка исем пышылдады.

Тәнзилә белән элекке егете урамда да бер-берсенә акырышты, йодрыкларны да эшкә җигәләр иде бит. Берсендә ул аның телефонын тәрәзәдән ыргытты, икенчесендә егет, бөтен йорт ишетерлек итеп: «Син – фахишә!» – дип кычкырды.

Марсель белән мондый хәл булганы юк. Ул Тәнзиләнең һәр капризын түземлек белән кабул итә, яратуын һәрчак күрсәтә. Әмма кызның күңеле һаман да тыныч түгел.

Көзге яңгыр тамчылары тәрәзәгә бәрелә, шәһәр утлары юеш асфальтта чагыла. Шушы мизгелләрдә Тәнзилә күңелендә элекке мәхәббәтенең тавышын ишеткәндәй була. Ул тавышта ачу да, ялкын да бар иде.

Тәнзилә белә: ул егет аны күп тапкырлар рәнҗетте, елатты, әмма шул ук вакытта йөрәгендә иң көчле хисләрне уятты. Марсельнең назлы карашы белән ул кайчак җылынып китә, ләкин күңелендәге бушлыкны тутыра алмый.

Дуслары белән очрашканда ул елмая, бәхетле кыяфәт чыгара, бүләкләрен күрсәтә. Ә төннәрен йокыга китә алмый, күз алдына элекке мәхәббәте килеп баса.

«Нигә мин аңа тартылам икән? – дип уйлый ул. – Ни өчен җаным тынычлык таба алмый?»

Урамда көзге җил агач ботакларын селкетә, Тәнзиләнең күңелендә дә давыл дулкынлана. Марсельгә карата хөрмәте зур, ләкин йөрәгендәге мәхәббәтнең исеме бүтән.

Бер кичтә алар шәһәрнең зур мәйданында йөрделәр. Марсель, аның кулыннан тотып: «Син – минем киләчәгем, синең белән гаилә корырга телим», – диде. Тәнзилә аңа елмайды, әмма эчтән генә: «Мин һаман да аны сагынам», – дип пышылдады.

Әйе, элекке егете аны кимсетте, ачуын чыгарды, ләкин ул егеттән башка тормышы ямансу.

Көзнең соңгы көннәрендә шәһәрдә һава салкынайды, кибет тәрәзәләренә кышкы бизәкләр эленде. Тәнзилә көзге каршында үз-үзенә карады һәм эчтән генә сорады: «Мин кем белән бәхетле булырмын? Сөю белән сагыш арасында кайсысын сайларга?»

Марсель аны ярата, хөрмәт итә, ә элекке егете күңелендә онытылмас эз калдырды. Шәһәр урамнарында, көзге яфраклар арасында, Тәнзилә үз йөрәгенең каршылыгы белән ялгыз калды.

Һәм ул аңлады: мәхәббәт һәрчак матур гына түгел, ул кайчак канат та, кайчак авыр йөк тә була.