Хатыным хыянәт иткәнен беләм

Кәрим 35 яшендә тормышын бәхетле дип саный иде. 29 яшьлек хатыны Гөлсинәне ул чын күңелдән ярата. Икесе дә җитәкче вазифада эшли, хезмәт хаклары яхшы. Балалары юк, әмма бу – аларны борчымый кебек.

Кәрим белән Гөлсинә гомерен үзләре өчен генә матур итеп коралар. Җәй көне диңгезгә баралар, кышын тауларга чыгып, чаңгы шуалар.

Кәрим һәрчак хатынына бүләкләр ясый. Яңа телефон, кыйммәтле сәгать, алтын бизәнгечләр – барысын да алды. Гөлсинә дә иренә җылы мөгамәлә күрсәтеп яшәде. Ләкин соңгы айларда нидер үзгәрде.

Гөлсинә командировкага еш китә башлады. Әле Казан, әле Мәскәү, әле Екатеринбург – атнасына 1-2 тапкыр юлда. Башта Кәрим моңа игътибар итмәде. «Эшләрендә проектлар күбәйгәндер», – дип уйлады.

Бер көнне Гөлсинә яңа машина алып кайтты. Ялтырап торган ак төстәге чит ил машинасы. «Эштә премия бирделәр», – дип аңлатты ул. Кәрим сөенде, әмма машинада ниндидер ят ис булуын тойды. Иир-атның парфюм исе кебек иде ул. Башта ул моңа әһәмият бирмәде. Ләкин соңрак бу исне кабат-кабат сизә башлады.

Хәзер Гөлсинә эштә соң еш кына соңга кала. «Киңәшмә булды», – ди. «Хисап тапшыра идем», – ди.

Кәримнең күңеленә шик керде. Элек һәрвакыт кочаклашып сөйләшеп утырган ир белән хатын фатирдашлар кебек кенә яши. Хәзер Гөлсинә еш кына телефонына текәлгән. Аның йөзе дә үзгәргән кебек тоелды – бертөрле яшерен сөенеч белән балкый.

Кәрим үзе дә моны сизмәслек түгел иде инде. Бер кичне ул хатынының сумкасында ирен буягыч һәм ирләр өчен булган кыйммәтле парфюм флаконы күрде. «Әй, эштә бүләк иткәннәр иде», – дип көлеп кенә куйды Гөлсинә. Тик Кәрим моңа ышанмады. Аның күңеле айкалды, йөрәге кысып-кысып алды.

Бер көн Кәрим Гөлсинәнең телефонын кулына алды. Ләкин пароле алыштырылган. Бу инде аның шикләрен тагын да көчәйтте. Кичә генә серләре булмаган хатыны хәзер бөтен нәрсәне яшерә башлады. Кәрим берничә тапкыр турыдан-туры сорарга теләде. Ләкин Гөлсинә һәрвакыт: «Син миңа ышанмыйсыңмы әллә?» – дип, үпкә белдерде.

Шулай итеп, бәхәсләр дә ешайды. Өйдә салкынлык урнашты. Кәрим төннәрен йоклый алмый башлады. Гөлсинәне югалтудан курыкты, шул ук вакытта аның хыянәтен белергә дә теләде.

Бер көнне Кәрим эштән иртәрәк кайтып, хатынын көтеп утырды. Машина ишеге ябылган тавыш ишетелде. Гөлсинә елмаеп керде, ләкин муенында чит иреннәр калдырган кызгылт эз күренеп тора. Кәрим моны күргәч, дәшмичә генә читкә борылды. Аның күңеле тулды, йөрәге әрнеде. Гөлсинә исә тиз генә ванна бүлмәсенә кереп китте. Бу кичтә алар бер-берсенә бер сүз дә эндәшмәде.

Икенче көнне Кәрим эштә дә, юлда да уйларында гел шул хәлне әйләндерде. Берничә көнне, Гөлсинә командировкада булганда, ул машинага GPS җиһазын урнаштырды.

Беренче тапкыр хатыны артыннан барган көнне үк аның үзәге өзделде. Гөлсинә билгеләнгән адреска барып, бер ир белән бергә ресторанга керде. Алар кулга-кул тотынышып елмаялар. Кәрим бу күренешне телефонга төшерде.

Өйгә кайткач, ул бөтенләй дәшә алмады, сүзсез калды. Гөлсинә аңа карап: «Нәрсә булды?» – дип сорады. Кәрим аңа видео күрсәтте. Гөлсинәнең йөзе агарды. Бер мизгел тын торды да: «Мин моңа күптән әзер идем», – диде ул.

Кәримнең йөрәге сызланды. «Димәк, мин синең өчен берни түгел?» – диде ул.

Гөлсинә җавап бирмәде. Шулай итеп, аларның матур тормышы җимерелде.

Бергә узган еллар, истәлекләр, мәхәббәт – барысы да көлгә әйләнде. Кәрим төнлә чемоданнарын җыйды. Иртәгәсен өйдән чыгып китте. Гөлсинә аны туктатмады.

Кәрим урамнан озак барды, күңелендә – бушлык. Бу – аның гомерендә иң авыр көн булды…

Тик ул бер нәрсәне аңлады: хыянәттән соң элеккечә яшәп булмый. Һәм инде кире әйләнеп кайтмаска булды.