Син – көчле хатын

Кыш азагы иде. Аяк астында кар шыгырдый, салкын һавада шәһәр урамнарының тавышы да басылган кебек. Зифа, һәр көндәгечә, иртәнге автобуска ашыкты. Эше гади, әмма тыгыз – бухгалтериядә утыра, кәгазьләр арасында көн үтә дә китә. Эчтән генә ул һаман үткәннәрен уйлый: гомеренең иң якты еллары белән бергә югалган бәхетен, мәхәббәтен...

Ире фаҗигале рәвештә үлгәч, Зифа үзенә «кайгырма, сабыр ит» дип кычкырган дөньяга каршы торырга тырышты. Еллар үтте, әмма йөрәк түрендә бушлык калды. Кеше алдында елмая, эштә һәрчак пөхтә, төзек, ләкин кичләрен өенә кайткач, тынлык аның иң якын дустына әйләнә иде.

Шулай бер көнне эштән соң Зифа элеккеге курсташы Рәмзия белән очрашты. Рәмзия – гел шат күңелле хатын, тормышның һәр мизгеленнән ләззәт таба белә. Алар чәй эчте, яшьлекне искә төшерделәр, көлештеләр. Әмма Зифаның күңелендә сагыш һаман да авыр таш кебек иде.

– Зифа, син үзеңне артык кысасың, – диде Рәмзия, йомшак тавыш белән. – Тормыш әле бетмәде. Яңа яз килә, бәлки, синең өчен дә яңарыш булыр.

Бу сүзләр Зифаның күңеленә кереп калды. «Яңарыш...» – дип кабатлады ул юлда, өйгә кайтып барганда.

Берничә көннән Зифа эш буенча бер яңа хезмәткәр белән танышты – Ирек исемле ир-ат иде ул. Аның карашы тыныч, тавышы ышанычлы. Ирек күп сөйләшмәде, әмма һәр сүзе урынлы иде. Зифа аның белән аралашкан саен күңелендә җылы хис туды, ә күптән онытылган елмаю яңадан йөзенә кайта башлады.

Вакыт узды. Алар ешрак күрешә башладылар: бергә төшке аш, аннары очраклы гына кичке прогулка... Әмма Зифа үзен сак тотты – гомер буе йөрәген яралардан саклап килгән хатын өчен яңа хисләргә юл бирү җиңел түгел иде.

Бер кичне Ирек аңа карап болай диде:

– Зифа, син – көчле хатын. Әмма кайвакыт көч – күз яшьләрен яшерүдә түгел, ә йөрәгеңә яктылык кертүдә.

Бу сүзләр Зифаның җанын тетрәтте. Ул озак кына дәшми торды, аннары елмаеп баш какты. Ул мизгелдә күңелендә ниндидер җеп өзелде дә, аның урынына җылы, йомшак нур йөгерде.

Шулай итеп, Зифа кабат яшәү мәгънәсен тойды. Ул яңадан кешеләргә ышана башлады. Рәмзия белән еш сөйләшеп, дусларча киңәшләшеп торды. Ирек исә аның янәшәсендә тыныч терәк булды – артык сүз сөйләшмичә, җылылыгы белән дөньясын яктыртучы кеше.

Һәм бер иртәдә Зифа көзге каршында туктап калды. Аның күзләрендә элекке сагыш түгел, ә тынычлык һәм җылылык балкый иде. Ул пышылдап кына әйтте:

– Мин яңадан яшим...