Өйләнергә башка кеше тапмадыңмы?

«Йә, кемне таптың, кемгә өйләнәсе булдың инде?!» – дип ачуланды Руфия. Ул өстәлдәге чәйне дә онытты, кайнап торган самавырның парын да күрмәде. Ирек тыныч кына әнисенә карап торды. Аның йөзендә рәнҗү дә, каршылык та бар.

– Әни, зинһар, Рәмзия турында яман сүз әйтмә инде, – диде ул йомшак тавыш белән. – Ул – минем язмышым.

– Язмыш, имеш! – дип уфтанды Руфия. – Эшсез, ятим кыз белән тормыш корып буламыни?

Ирек, түземлеген җыеп, урыныннан торды.

– Мин аны яратам, һәм ул мине аңлый.

Руфия иреннәрен кысты, күзләренә яшь тыгылды.

– Синең бәхетле булуыңны телим, улым… ләкин бу кыз белән бәхетле була алмассың, – диде ул, пышылдап.

Ирек дәшмәде. Ул аңлады: бу бәхәснең ахыры булмаячак.

Көннәр узып, айлар үтте. Рәмзия белән Ирек никах укыттылар. Кунаклар арасында Руфия булмады. Әтисе Салих исә, яшьләргә дога кылып, башларыннан сөеп озатты.

Рәмзиянең әнисе Гөлсем дә күз яшьләрен яшерә алмады.

– Ярар, кызым, иң мөһиме – мәхәббәтегез булсын, – диде Рәмзиянең әнисе.

Рәмзия рәхмәт әйтте, күзләрендә өмет чаткылары балкып китте. Алар авыл читендәге кечкенә йортта яши башладылар. Йорт гади, ләкин җылы. Ирек эшкә йөрде, Рәмзия өйдә хуҗалык итте.

Бераздан авылга сүз таралды: Руфия киленен күрергә җыена икән. Рәмзиянең йөрәге дөп-дөп типте. Ул өйне җыештырды, өстәлгә иң яхшы ашларны куйды. «Бәлки, килешербез», – дип өметләнде ул.

Әмма беренче караштан ук Руфиянең күзләрендә салкынлык булды.

– Исәнме, Руфия апа, – диде Рәмзия ягымлы итеп.

– Исәнме, – диде Руфия кырыс кына.

Ул өйне карап чыкты, аннары киленгә текәлеп карады.

– Эшең бармы соң?

– Юк, әлегә өйдә… Айдар белән.

– Айдар? – Руфиянең борыны җыерылды. – Әһә, инде бала да туган.

– Әйе, – диде Рәмзия, горурлык белән елмаеп. – Без бик бәхетле.

Руфия җавап бирмәде. Ул йөрәгендәге йомшаклыкны яшерергә тырышты. Айдар бишектә йоклап ята. Руфия аңа карады, тик кулына алырга кыймады.

– Бала сәламәтме? – дип кенә сорады ул.

– Аллаһка шөкер, – диде Рәмзия.

Шул мизгелдә ишектән Ирек килеп керде. Ул анасы белән хатынын бергә күреп елмайды.

– Менә нинди матур күренеш!

Руфия сүзсез калды. Ул урыныннан торды, башын гына селкеде дә чыгып китте. Ишек «шап» итеп ябылды.

Шул кичне Ирек озак йоклый алмады. Ул уйлады: ничек кенә булса да, ул анасы белән хатынын татулаштырырга тиеш. Әмма вакыт үтте, ә аралары суынды гына.

Руфия оныгын күрергә дә килмәде. Ә Гөлсем дә, Салих та бу йортка еш кунакка йөрделәр. Салих абзый Рәмзияне үз кызларыдай күрде.

– Син сабыр бул, кызым, – диде Гөлсем бер көнне. – Көннәрдән бер көнне йөрәкләре йомшарыр әле.

Рәмзия ышанырга тырышты. Ләкин йөрәгендә – әрнү. «Мин гаепле түгел бит», – дип уйлады ул еш кына.

Айдар үсә барды, Руфия әбисен белмәде.

– Әни, Руфия әби кайчан килә? – дип сорый башлады бала, бераз үскәч.

– Килер әле, балам, килер, – дип җавап бирде Рәмзия, үзе дә моңа өметләнде.

Беркөнне Айдар кинәт авырып китте. Төнлә температурасы күтәрелде, баланың тәне кызышты. Ирек тиз генә авыл табибын чакырды. Гөлсем белән Салих та килеп җиттеләр.

– Кызым, түз, Аллаһ ярдәм итәр, – дип юатты Салих.

Рәмзия, елап, баласының кулын кысты.

– Айдарым, сабыр ит, бәгърем...

Шулчак ишек ачылды – Руфия керде. Аның йөзе агарынган, кулында – дарулар.

– Ирек, табибны мин үзем алып килдем, – диде ул.

Рәмзия сүзсез иде. Табиб чыгып киткәннән соң, бала йокыга талды. Өйдә тынычлык урнашты.

Руфия Айдар янына килеп басты. Ул аңа карады, кулларын дерелдәтеп, башыннан сөеп алды.

Шул минутта Рәмзиянең күзләре яшьләнде.

– Рәхмәт, әни... – дип пышылдады ул.

Руфия аңа карады һәм елмайды. «Әни» сүзе күп еллар буе ишетелмәгәндәй тоелды аңа.

Ирек тәрәзәдән карап торды – күктә ай балкый. «Без хәзер чын гаилә, ахры», – дип уйлады ул.

Көннәр үтте, Айдар терелде. Руфия ешрак килә башлады. Ул Рәмзиягә ашарга пешерергә булыша, оныгына әкиятләр сөйли. Авылда кешеләр дә бу үзгәрешкә сөенде. «Менә бит ана йөрәге...» – диделәр.

Бер кичне бөтен гаилә бер табын артында җыелды. Салих белән Гөлсем дога кылдылар.

Рәмзия, ирексездән елмаеп, иренә карады.

– Рәхмәт, синең өчен барысы да үзгәрде.

– Юк, – диде Ирек, – барыбыз бергә үзгәрдек.

Руфия Айдарны кочаклап утырды һәм пышылдады:

– Бәгърем, син – минем йөрәк тынычлыгым.