روزی برای «آوا و نوا» یا روزی برای «موسیقی»؟
یسنا خوشفکر (موسیقی پژوه) با ارائه اسناد تاریخی به جایگاه آوا و نوا و ریشهی آن در فرهنگ کهن ایران پرداخته است.
پس از تصویب روز ملی آوا و نوا در شورای عالی انقلاب فرهنگی و ثبت این روز در گاهشمار رسمی کشور به سال ۱۴۰۱، از سوی برخی، زمزمههای برخاست که معتقد بودند، آوا و نوا نام مناسبی برای این هنر نیست و بهتر بود بنام موسیقی ثبت میشد. در این میان بجز اندک تعدادی که مغرضانه به مخالفت میپرداختند، بیشترین دیدگاه دلسوزانه به این موضوع داشتند از این روی بر آن شدیم تا با پژوهشی در این زمینه و ارایه اسناد تاریخی به جایگاه آوا و نوا و ریشهی آن در فرهنگ کهن ایران بپردازیم.
هنر خنیاگری یکی از یادمانهای است که نقشی به سزا در ماندگاری هویت ایرانیان داشته است. این هنر با پیشینهی چند هزارساله، گام به گام و همراه با تاریخ این سرزمین رویدادها را به زبان خود بازگو کرده و در غم و شادی و حماسه و سوگ آثار بیشماری را آفریده است.