Νικήτας Κακλαμάνης

Είναι πολυπράγμων. Ασχολείται και με τις ανάγκες των απεργών πείνας – παραχωρώντας τους το δικαίωμα να χρησιμοποιούν την τουαλέτα του υπόγειου πάρκινγκ του βουλευτηρίου – και με το λογισμικό που θα κόβει τους φλύαρους στην Ολομέλεια. Ανησυχεί για την επέλαση πρώην πασόκων στη ΝΔ και φροντίζει να εισηγηθεί την αξιοποίηση εκπροσώπων της λαϊκής Δεξιάς σε κομματικά πόστα. Έχει χρόνο για κοινοβουλευτική διπλωματία, προετοιμάζοντας ταξίδι στην Κύπρο, αλλά και για να εκθέτει την αντιπολίτευση – δίνοντας τους αριθμούς των επιστολικών ψήφων που προήλθαν από βουλευτές της σε ονομαστικές ψηφοφορίες – όταν το κυβερνών κόμμα κατηγορείται πως καταφεύγει σε εξόφθαλμους τακτικισμούς προκειμένου να προστατεύσει δύο υπουργούς του από μια προανακριτική. Λογικό να είναι τόσο δραστήριος. Ο Νικήτας Κακλαμάνης κουβαλάει πολλά χρόνια κοινοβουλευτικής, κομματικής και μικροκομματικής εμπειρίας, άλλωστε.

Αυτή του η εμπειρική γνώση δεν εκτιμήθηκε την επομένη του 41%, το 2023, με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του αντιπροέδρου της Βουλής (την οποία κατείχε από το 2015). Ωστόσο, υπολογίστηκε πρόσφατα, την περίοδο που αναζητείτο ο καταλληλότερος για γραμματέας της νεοδημοκρατικής ΚΟ. Η ιδέα για τον Μάξιμο Χαρακόπουλο ήταν δική του, ενώ οι μυημένοι στα παρασκήνια γνωρίζουν πως εργάστηκε μεθοδικά για την ανεύρεση του υποψηφίου που θα αρέσει στους περισσότερους, μια και «ξέρει απέξω κι ανακατωτά την ανθρωπογεωγραφία της συμπολίτευσης».

Από κάθε πλευρά των εδράνων – και ειδικά από τη δική του – του αναγνωρίζουν πως όποτε προέδρευε μιας συνεδρίασης «ήταν αυστηρός με τους υπουργούς στην τήρηση του χρόνου ομιλίας και έδινε πάντα τον λόγο σε όσο το δυνατόν πιο πολλούς βουλευτές», όπως αναφέρει μια γαλάζια πηγή. Προσθέτει μάλιστα πως «έχει μια ζεστασιά σαν χαρακτήρας, η οποία βοηθά πολύ στο χτίσιμο διαπροσωπικών σχέσεων».

Συμπαθούντες πιστεύουν ότι η ζωή επαλήθευσε τις προειδοποιήσεις του για την ψυχή της ΝΔ – και σημειώνουν πως «είναι καλός στο να πιάνει τον λαϊκό παλμό». Μέχρι και πολιτικοί αντίπαλοι έχουν δηλώσει ον κάμερα ότι είναι σταθερός στις πολιτικές του απόψεις, έστω κι αν δεν συμφωνούν μ’ αυτές.

Από την ανάποδη

Από το 2019 – κατά τα λεγόμενα ανθρώπων του μητσοτακικού περιβάλλοντος εκείνης της περιόδου – περίμενε να κάτσει στον θώκο του τρίτου ανώτερου πολιτειακού αξιώματος. Τότε, όμως, το φιλελεύθερο κεντρώο κόμμα που ευαγγελιζόταν ο πρωθυπουργός δεν χρειαζόταν στελέχη με το δικό του προφίλ. Οι ψήφοι της παραδοσιακής βάσης της ΝΔ θεωρούντο δεδομένες. Για να το πούμε με διαφορετικά λόγια: για πολύ καιρό δεν ήταν ιν να λέει κανείς πως «η πολιτική μήτρα αυτής της παράταξης είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, είναι η πατριωτική, λαϊκή Δεξιά» – όπως έκανε αυτός αφού δύο κάλπες, μια αυτοδιοικητική και μια ευρωεκλογών, έδειξαν ότι οι συντηρητικοί ψηφοφόροι αναζητούν κι αλλού δεξιά εκπροσώπηση.

Ως τον Δεκέμβριο του 2024 εκτελούσε χρέη θεωρητικού της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Παρήγαγε πάντα θόρυβο επειδή δεν δίσταζε ακόμη και να ειρωνευτεί δημόσια την περιλάλητη τριγωνοποίηση,  δηλώνοντας πως οι νεοδημοκράτες έχουν φτάσει στο σημείο να σπάνε πλάκα μαζί της. «Όταν υποβάλει κάποιος το βιογραφικό του για να κριθεί λένε «βάλε ότι έχεις θητεύσει λίγο και στο ΠΑΣΟΚ μπας και έχεις τύχη»», ανέφερε. Ή διαλαλούσε «ο χώρος που λέγεται Κέντρο για μένα δεν είναι ιδεολογία, είναι επάγγελμα».

Βέβαια, προς το παρόν έχει διαψεύσει τους φόβους όποιων ανησυχούσαν ότι το αντάρτικο ταμπεραμέντο του ενδέχεται να προκαλέσει προβλήματα στην κυβέρνηση από το γραφείο του προέδρου της Βουλής. Ο χρόνος που έχει περάσει εκεί έχει σβήσει κάθε αρνητική σκέψη για το πρόσωπό του στο Μαξίμου. Για την ακρίβεια, τα σχόλια που κυκλοφορούν στο πρωθυπουργικό επιτελείο για εκείνον είναι μόνο καλά. Ούτε οι διαφωνούντες ιδεολογικά μαζί του ανάμεσά τους δεν έχουν κάτι να του προσάψουν για τη συμβατότητα των λόγων και των έργων του με τις κεντρικές κατευθυντήριες γραμμές που δίνει η κυβερνητική έδρα στο κόμμα.

Φίλοι του Κακλαμάνη διατείνονται ότι το κυβερνητικό αφήγημα ήρθε πιο κοντά στη δική του θεώρηση των πολιτικών πραγμάτων. Ο βιτριολικός αντίλογος ερμηνεύει τη μείωση των ντεσιμπέλ του σαν συνέπεια της εκπλήρωσης μιας φιλοδοξίας κάθε κοινοβουλευτικού. Η μια εξήγηση δεν αποκλείει την άλλη, πάντως.