Τα κόλπα δεν έπιασαν στον Ερντογάν

Δεν είναι προς θάνατον το φιάσκο της ελληνικής διπλωματίας με τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν που δεν έγινε ποτέ. Δεν είναι δική της η ευθύνη που το Μέγαρο Μαξίμου θυμήθηκε ξαφνικά, εκεί μέσα στην (κατασκευασμένη) ευφορία της ΔΕΘ, «να κλείσουμε και μια συνάντηση με τον Ερντογάν στη Νέα Υόρκη» – στο πλαίσιο της προσπάθειας περαιτέρω ενίσχυσης του προφίλ του προέδρου Κυριάκου στο εσωτερικό. Γνωρίζω, από εξαιρετική πηγή, ότι η συνάντηση που δεν έγινε ποτέ «έκλεισε» στο «παρακαλετό» – μισή ωρίτσα, έτσι για να συντηρηθεί το κλίμα των ήρεμων νερών –, παρά το γεγονός ότι οι Τούρκοι είχαν εξαρχής διατυπώσει ισχυρές επιφυλάξεις για το αν μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Και είχαν και δίκιο. Μισή ώρα, με διερμηνείς εκατέρωθεν, δεν αφήνουν «ψαχνό» για συζήτηση, ούτε 15 λεπτά. Αρα, τι νόημα θα είχε να πραγματοποιηθεί;

«Οχι», επέμενε το Μέγαρο Μαξίμου, «να γίνει, έστω και για λίγο», επέμειναν και οι διπλωμάτες, κι αφού πήραν το ΟΚ υπό προϋποθέσεις της τουρκικής πλευράς επεσήμαναν στο Μέγαρο Μαξίμου μία προϋπόθεση, την κορυφαία που έθεσαν οι Τούρκοι: μην το ανακοινώσετε.

Οι δικοί μας, «θέλει η… τέτοια να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει», έσπευσαν να το διαρρεύσουν στα φιλοκυβερνητικά μέσα, μπορεί και κουτοπόνηρα. Να δεσμεύσουν τους Τούρκους ότι θα πραγματοποιηθεί η συνάντηση. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με τον Ερντογάν, αυτά δεν πιάνουν. Και κάπως έτσι, να ‘μαστε καλά, να ζήσουμε να τη θυμόμαστε αυτή τη συνάντηση που δεν έγινε ποτέ…

Έγινε… Τούρκος

Δεδομένων όλων των προηγουμένων, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τα (πολλά) νεύρα του προέδρου Κυριάκου μετά την επισημοποίηση της ματαίωσης της συνάντησης. Μου μετέφεραν ότι έγινε… Τούρκος, και αυτό ίσως έχει την εξήγησή του, και είναι προφανής. Οταν έχεις επενδύσει επικοινωνιακά σε μια τέτοια ιστορία και η συνέχεια είναι απογοητευτική, διότι ο άλλος σου ρίχνει πόρτα, ε, δεν είναι και το καλύτερο. Και κάπου πρέπει να ξεσπάσεις. Μου είπαν λοιπόν ότι την «πλήρωσε» ο διπλωματικός του σύμβουλος, κύριος Νικολαΐδης, αλλά όχι μόνο. Λέγεται ότι από την πρωθυπουργική οργή δεν γλίτωσε ούτε η υφυπουργός Εξωτερικών, κυρία Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου. Οι μέσα στην ένταση φωνές του προέδρου Κυριάκου είχαν να κάνουν, εκτός των άλλων, και με τη διαρροή στον Τύπο της είδησης ότι η συνάντηση θα πραγματοποιούνταν την Τρίτη 23 του μηνός στις 2 το μεσημέρι (τοπική ώρα), παρά τον όρο που είχε θέσει η τουρκική πλευρά.

Γενικώς, άσ’ τα. Δεν ήταν καλά αυτές τις μέρες στη Νέα Υόρκη.

Ατυχείς «εμπνεύσεις»

Ξαναζεσταίνεται το κλίμα της εσωστρέφειας στο ΠΑΣΟΚ με… χρυσό χορηγό φυσικά το Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο κάνει ό,τι μπορεί για να το διογκώσει και να το υπερακοντίσει. Λες και πρόκειται να κερδίσει κάτι. Μια αναφορά της Άννας Διαμαντοπούλου στο Κιλκίς, σωστή κατά την άποψή μου, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να γίνει ούτε… Καρυστιανού ούτε… Κωνσταντοπούλου, παρουσιάστηκε ως ευθεία βολή κατά του Νίκου Ανδρουλάκη, λες και ο Ανδρουλάκης επρόκειτο να βρεθεί σε αυτό το κλίμα ποτέ. Μια άλλη αναφορά του Παύλου Γερουλάνου στην «ακούνητη βελόνα» των δημοσκοπήσεων, κι αυτή σωστή, παρουσιάστηκε επίσης ως βολή κατά του Ανδρουλάκη. Και δεν συζητώ για το πάρτι που έκαναν τα φιλοκυβερνητικά μέσα όταν ο δήμαρχος Δούκας ζήτησε σε έκτακτο συνέδριο να αποφασιστεί ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα συνεργαστεί μετεκλογικά με τη ΝουΔου.

Γιατί όλα αυτά; Για να εμφανιστεί το ΠΑΣΟΚ σπαρασσόμενο, ο Ανδρουλάκης υπό αμφισβήτηση, και το κόμμα στα πρόθυρα της διάλυσης. Οι «κουφιοκεφαλάκηδες» δεν καταλαβαίνουν ότι αν υπάρχει μία (αριθμός 1)περίπτωση να συγκροτηθεί συμμαχική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝουΔου μετά τις εκλογές, όσο συνεχίζουν αυτή την άθλια τακτική, δεν πρόκειται να υπάρξει συνεργασία στον αιώνα τον άπαντα!

Κι επειδή όλα αυτά είναι «εμπνεύσεις» του προέδρου Κυριάκου, ο οποίος πιστεύει ότι πριονίζοντας τον Ανδρουλάκη θα του τύχει κάτι καλύτερο, ενημερωτικά επαναλαμβάνω για άλλη μία φορά ότι αν (αν, λέμε…) υπάρξει ποτέ προοπτική συνεργασίας των δύο κομμάτων, πρώτος όρος Ανδρουλάκη θα είναι η απουσία Κυριάκου από το κάδρο. Μετά λόγου γνώσεως αυτό…

(Για να μην πει μετά ότι δεν το ήξερε ή ότι πέφτει από τα σύννεφα ο αρχηγός)

Αλλη μία ήττα

Επίσης, κάτι ακόμη: αν εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου (και ο πρόεδρος Κυριάκος ειδικότερα) σκέφτονται ότι αποσταθεροποιώντας τον Ανδρουλάκη θα καταφέρουν να αναλάβει κάποιος άλλος, πιο «κοντινός» τους πολιτικά, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, νομίζω ότι θα φάνε άλλη μία ήττα. Και είναι να απορεί κανείς πώς δεν τους έκανε σοφότερους η ιστορία με τον Ανδρέα Λοβέρδο. Στον οποίο είχαν ποντάρει τα ρέστα τους για να αναλάβει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ώστε να μετατρέψουν εν συνεχεία το κόμμα σε παρακολούθημα της ΝουΔου. Αλλά ο Ανδρέας δεν τα κατάφερε, παρά το «πουσάρισμα» που του έγινε.

Τώρα ποντάρουν προφανέστατα σε κάτι άλλο (Αννα; Γερουλάνο; Ποιος ξέρει…), αλλά είμαι βέβαιος ότι τα σενάρια θα πάνε άπατα, και πάλι. Ολοι το καταλαβαίνουν αυτό, εκτός από τον πρόεδρο Κυριάκο. Γι’ αυτό και επιμένει…

Ο «φρέσκος» Τσίπρας

Στο μεταξύ, ο πρόεδρος Τσίπρας, ο απόμαχος, ο βετεράνος, συνεχίζει κανονικά τις επαφές του για τη δημιουργία του νέου κόμματος, το οποίο όχι μόνο θα δημιουργηθεί, αλλά θα έχει και σαφή προσανατολισμό: τέρμα πια οι αριστερές κορόνες και ο λαϊκιστικός ακτιβιστικός λόγος. Τώρα, κεντροαριστερά. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η οικονομική ελίτ της χώρας (παλιά την έλεγαν διαπλοκή και ολιγαρχία), με εκπροσώπους της οποίας έχει πραγματοποιήσει κατά μόνας συναντήσεις, προκειμένου να τους διαβεβαιώσει ότι δεν είναι πια ο Τσίπρας που ήξεραν, αλλά κάτι άλλο, πιο «φρέσκο» και πιο «ανανεωτικό». Δεν ξέρω πόσους εξ αυτών έχει πείσει – γνωρίζω όμως κάνα δυο οι οποίοι δεν έχουν πειστεί ότι άλλαξε.

Τέλος πάντων, ο άνθρωπος συνεχίζει απτόητος, αδιαφορώντας για τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν «ταβάνι» το 8%, με τη… βελόνα να μένει ακούνητη, που λέει κι ο Γερουλάνος.

Ελλάδα, 1953-2024

H εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Δευτέρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (αίθουσα «Γιάννης Μαρίνος»), στις 7 το απόγευμα, αφορά ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια για την οικονομική και πολιτική ζωή στην Ελλάδα. Αφορά μια περίοδο 70 ετών, την τόσο πλούσια σε γεγονότα μεταπολεμική περίοδο της χώρας, φέρει τον τίτλο «Ελλάδα, 1953-2024: Χρόνος και Πολιτική Οικονομία» και το οφείλουμε σε μία από τις ευγενέστερες μορφές της πολιτικής, τον Τάσο Γιαννίτση. Τον γνωρίζετε, πρώην υπουργός του Κ. Σημίτη, επιχείρησε να «περάσει» τη σημαντικότερη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού από συστάσεως του ελληνικού κράτους, αλλά έπεσε πάνω στα βράχια που του είχαν στήσει οι εργατοπατέρες και απέτυχε. Αν τα είχε καταφέρει, πολλά πράγματα σήμερα ίσως να ήταν καλύτερα για όλους…

Για το βιβλίο, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη με πρόλογο του καθηγητή Κώστα Κωστή, θα μιλήσουν η τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ο ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ Σταύρος Θωμαδάκης και ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υφυπουργός Πάνος Τσακλόγλου.