Ωρα για ανασχηματισμό

Καμιά σαρανταριά… ανασχηματισμούς έχω διαβάσει εδώ κι εκεί, το τελευταίο χρονικό διάστημα, σε σημείο που αν ήμουν… Μητσοτάκης, λέμε τώρα, να έχω πάθει σοβαρό vertigo. Να έχω μπερδευτεί τόσο πολύ, ώστε να μην αποφασίσω να τον κάνω! Δεν παίζει βέβαια αυτό, ούτε καν. Θα τον επιχειρήσει ο πρόεδρος Κυριάκος τον ανασχηματισμό, σύντομα. Και όπως όλα δείχνουν αμέσως μετά την ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας Κων. Τασούλα. Διότι ξέρει, πως εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μόνο ο ανασχηματισμός μπορεί να του εξασφαλίσει τον αναγκαίο πολιτικό χρόνο, προκειμένου να πιάσει το νήμα από την αρχή, και να δει πώς θα βγάλει την επόμενη διετία. Οχι πως ντε και καλά οι εκλογές θα πραγματοποιηθούν στο τέλος της θητείας του, το 2027, αλλά ο προγραμματισμός του, για τότε είναι. Τον θέλει λοιπόν τον ανασχηματισμό, και θα τον επιχειρήσει. Τι πουλιά θα πιάσει, με την έννοια αν καταφέρει να πείσει και την κοινωνία, δεν το ξέρω. Βασικά ούτε κι εκείνος το γνωρίζει. Αλλά όταν αποδεδειγμένα έχουν περιοριστεί οι επιλογές που έχει σε αυτή τη φάση, το πιο λογικό είναι να προσπαθήσει να κάνει αυτό που του είναι πιο κοντινό, και πιο ασφαλές, πολιτικά…

«Πληροφορίες»

Είναι σίγουρο επίσης ότι δεν έχει καταλήξει στο τι θα κάνει σε σχέση με τα πρόσωπα της τωρινής κυβέρνησης. Υπάρχει ένα σενάριο που τον θέλει να επιχειρεί ενός τύπου ανακύκλωση προσώπων στις κρίσιμες θέσεις του Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά όπως σημείωνα κι εδώ πριν από καιρό το rotation είναι ίσως κατάλληλο για τις ποδοσφαιρικές ομάδες, προκειμένου να κρατούν το σύνολο των παικτών σε φόρμα, αλλά στην πολιτική δεν πιάνει πάντα, για να μην πω ότι συνήθως αποτυγχάνει. Το ξέρει αυτό ο Κυριάκος, άρα ό,τι κυκλοφορεί, ας το θεωρήσουμε εκ προοιμίου ως εκδήλωση βούλησης των ενδιαφερομένων, παρά για σοβαρή πληροφόρηση. Οχι μόνο γιατί ο Κυριάκος στη φάση που βρίσκεται μετά βίας του παίρνεις μια καλημέρα – όχι πληροφορία. Αλλά και γιατί, έχουν που έχουν κατεβάσει τα μολύβια οι υπουργοί του, εδώ και κανένα μήνα, αν είχαν κι εκείνον ως προέλευση οι «πληροφορίες» ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει, και ποιος πάει πού, το μαγαζί, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα διαλυόταν, αδεία προέδρου Πρωτοδικών!

(Αναδι)οργάνωση στο Μαξίμου

Οσφραίνομαι ότι αν επιχειρήσει κάτι σοβαρό ο πρόεδρος Κυριάκος, αυτό θα είναι σε επίπεδο (αναδι)οργάνωσης του Μεγάρου Μαξίμου. Καθώς το λεγόμενο «επιτελικό» κράτος πνέει τα λοίσθια (ακούγεται ήδη ο επιθανάτιος ρόγχος του – μακάβριο το ξέρω, αλλά έτσι είναι), τον Πρωθυπουργό, εκτιμώ, τον απασχολεί έντονα αν πρέπει να αναθέσει σε ένα πρόσωπο τον συντονισμό της κυβερνητικής πολιτικής ή το έργο να το αναλάβει ένα άτυπο, κλειστό, όργανο, με ορισμένη σύνθεση (4-5 πρωτοκλασάτοι υπουργοί), το οποίο να συνέρχεται τακτικά μία φορά την εβδομάδα, και έκτακτα αν το απαιτούν οι περιστάσεις. Αλλοι πρωθυπουργοί, που είχαν αντιμετωπίσει το ίδιο ζήτημα/πρόβλημα, δημιουργούσαν μια κυβερνητική επιτροπή, με τη συμμετοχή και πολιτικών προσωπικοτήτων που τους προκαλούσαν αλλεργία, επιτροπή η οποία όμως έπαιρνε αποφάσεις. Αποφάσεις οι οποίες εν συνεχεία παρουσιάζονταν στο Υπουργικό Συμβούλιο, και συζητούνταν πριν πάρουν τον δρόμο για την υλοποίησή τους.

Πρωινός καφές τέλος

Ο Κυριάκος την αντέχει την… αλλεργία; Ιδού ένα ερώτημα… Διότι στη σημερινή κυβέρνηση που το πρόβλημα είναι ανάμεικτο, δηλαδή έλλειψη συντονισμού και κατάστρωσης σοβαρής πολιτικής στρατηγικής, νομίζω ότι τη λύση θα επιχειρηθεί να τη δώσει αυτό το ολιγομελές, άτυπο, κυβερνητικό συμβούλιο, το οποίο θα αποφασίζει τη «γραμμή» επί διαφόρων θεμάτων σοβαρής ατζέντας. Ούτε αντιπρόεδροι, ούτε προσωπάρχες του Λευκού Οίκου. Αλλωστε σύμφωνα με πηγές που έχουν γνώση της κατάστασης, αυτό είναι που λείπει σε αυτή τη φάση από την κυβέρνηση. Και ο πρωινός καφές, που ήδη πραγματοποιείται επί καθημερινής βάσεως στο Μέγαρο Μαξίμου, θα ρωτήσει κάποιος; Ο πρωινός καφές θα τελειώσει πριν καν καταλάβουν όσοι μετέχουν σε αυτόν τι (τους) έχει συμβεί. Κρίθηκε ότι ολοκλήρωσε τον κύκλο του, και όχι και τόσο επιτυχώς, θα σημειώσω, πάλι επικαλούμενος τις πηγές μου…

«Πικρός» σε δύο περιπτώσεις

Αν δεν με απατούν λοιπόν αυτές οι ίδιες πηγές, ο «καφές» έτσι κι αλλιώς δεν τα πήγαινε καλά. Δύο όμως, τελευταίας εσοδείας, μπορούν να θεωρηθούν, ως οι κορυφαίες αποτυχίες του. Η πρώτη είχε να κάνει με τη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στο «ΒΗΜΑ», αυτή ντε που οδήγησε στη διαγραφή του. Οι πληροφορίες που είχαν αρχικά μεταφέρει στον πρόεδρο Κυριάκο οι ομοτράπεζοί του, στον καφέ, ήταν ότι «δεν θέτει και τίποτε σοβαρά ζητήματα», «τα γνωστά που λέει συχνά ο Σαμαράς», «δεν δημιουργεί θέμα», κι άλλα παρόμοια. Κι όταν έφθασε στα χέρια του το κείμενο με τη συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού, και κατάλαβε ότι όσα του έλεγαν ήταν στον αέρα, εκτός πραγματικότητας δηλαδή, τότε ήταν που τα πήρε άσχημα.

Η δεύτερη, επίσης κραυγαλέα περίπτωση αποτυχίας ήταν με το συλλαλητήριο για τα Τέμπη στις 24 Ιανουαρίου. Και τότε οι διαβεβαιώσεις που του έδιναν οι ίδιοι «πρωινοί» ομοτράπεζοι, ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Οτι «δεν έχει κόσμο», «μερικές εκατοντάδες είναι», «οι γνωστοί κομματικοί, το ΠΑΜΕ και τέτοια». Μέχρι που πληροφορήθηκε από τρίτους για το μέγεθος του πλήθους στο Σύνταγμα, και ιδίως για τη σύσταση του πλήθους της συγκέντρωσης, και τότε… ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε. Υπάρχει και τρίτο θέμα; Πώς δεν υπάρχει. Είναι οι κατευθυνόμενες διαρροές από διάφορους συμμετέχοντες στον πρωινό καφέ, που πολλές φορές προκαλούν περισσότερη ζημιά, αντί να θεραπεύσουν τα πράγματα. Ασε που ορισμένοι πιάστηκαν να επιδίδονται, με τις «διαρροές» αυτές, σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Αυτά.

Νέοι κανόνες στο παιχνίδι

Το βιβλίο που θα εισηγηθώ για σήμερα ανήκει κατά το ½ σε ένα πρόσωπο που έχει συνδέσει άμεσα την παρουσία του στη δημόσια ζωή με την οικονομική περιπέτεια της χώρας στην αρχή της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Πρόκειται για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, υπουργό Οικονομικών στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, και έναν από εκείνους τους ηρωικούς ανθρώπους που διαπραγματεύθηκαν σκληρά με τους δανειστές τη διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία. Ο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είχε γράψει ένα θαυμάσιο βιβλίο για εκείνη την τρομερή περίοδο, το γνωστό «Game Over», αυτή τη φορά επανέρχεται με καινούργιο πόνημα, το οποίο συνέγραψε από κοινού με τον γνωστό γάλλο οικονομολόγο Ζαν Πιζανί-Φερί. Το βιβλίο φέρει τον τίτλο «Οι νέοι κανόνες του παιχνιδιού – Παγκόσμια διακυβέρνηση για έναν νέο κόσμο», και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Από όσους διάβασαν το βιβλίο ήδη, στη διεθνή του έκδοση, και κριτικάρουν το περιεχόμενό του, θα μεταφέρω ίσως την πιο ενδιαφέρουσα. Είναι του προέδρου της Φινλανδίας Αλεξ Στουμπ, ο οποίος σημειώνει ότι πρόκειται για «ένα απαραίτητο ανάγνωσμα για όσους θέλουν να κατανοήσουν τον κόσμο στον οποίο ζούμε». Κι εγώ ανάμεσα σ’ αυτούς…