Οταν δεν κάνεις το προφανές

Ολοι οι πολιτικοί επιθυμούν να δημιουργήσουν κατά τη θητεία τους στα κοινά το ευδιάκριτο πολιτικό τους στίγμα. Το πώς θέλουν να τους θυμούνται οι πολίτες. Αυτό όμως πρέπει να είναι σαφές και συγκεκριμένο. Μπορεί να πατάει σε ορισμένες αλλά όχι σε… όλες τις βάρκες. Δεν γίνεται να είσαι και μεταρρυθμιστής και κοινωνικά ευαίσθητος. Δεν γίνεται να είσαι δημοσιονομικά υπεύθυνος και να μοιράζεις ή να αφήνεις να διαρρεύσει ότι θα μοιράσεις αφειδώς κρατικό χρήμα. Δεν γίνεται να δηλώνεις, όπως έχει συμβεί παλαιότερα, φιλοευρωπαϊστής και να διαπραγματεύεσαι τη… δραχμή. Δεν γίνεται να είσαι δεξιός φιλελεύθερος και να συμπεριφέρεσαι σαν κεντροαριστερός κοινωνιστής ή το ανάποδο. Δεν γίνεται να είσαι με όλους και με τους δικαιωματιστές, αλλά και με αυτούς που τα όριά τους φτάνουν μέχρι την προστασία όσων ήδη ισχύουν. Δεν γίνεται να είσαι κάτι άλλο από την πολιτική που εφαρμόζεις. Δεν γίνεται να είσαι με όλους. Οσο και να το θέλεις.

Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος στη σημερινή διακυβέρνηση. Μια από τις επιτυχίες της κυβέρνησης αφορά τον τομέα της φοροδιαφυγής. Δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο αν δεν βρισκόταν ένας τρόπος να πληρώσουν αυτοί που ποτέ δεν πλήρωναν. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Αυτό έγινε με έναν άδικο, αλλά χρήσιμο τρόπο, μέσω της τεκμαρτής φορολόγησης του εισοδήματός τους. Μπήκαν στα δημόσια ταμεία πάνω από 400 εκατομμύρια ευρώ. Κι όμως στο εσωτερικό της κυβέρνησης, πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί έγινε η συγκεκριμένη κίνηση; «Τα χρειαζόμασταν αυτά τα λεφτά;». Η κυβέρνηση χρειαζόταν όχι τα λεφτά αλλά το μήνυμα προς την κοινωνία. Και αυτό εκπέμφθηκε. Η συνέπεια, παρά τις γκρίνιες, πιστώθηκε και αναγνωρίστηκε, παρά το πολιτικό κόστος που πλήρωσε.

Σε μια άλλη μεταρρύθμιση που πήγε καλά για την κυβέρνηση. Τι έγινε στην περίπτωση της ΔΕΗ; Η κοινωνία είχε απαυδήσει με τον κρατισμό και τον άκρατο συνδικαλισμό που επικρατούσε για δεκαετίες και είχαν φέρει στο χείλος της καταστροφής την εταιρεία με τον κίνδυνο να μείνουμε ανά πάσα στιγμή από ρεύμα. Ενας φιλελεύθερος πολιτικός δεν θα έχανε την ευκαιρία για αλλαγές. Τις έκανε και αυτές δημιούργησαν μια εταιρεία κραταιή οικονομικά, σύγχρονη, πλήρως καθετοποιημένη, με διεθνές αποτύπωμα και κύρος, που κράτησε όρθια τη χώρα στην ενεργειακή κρίση που ακολούθησε. Δεν σκέφτηκε ούτε συνδικαλιστικές ούτε τοπικές αντιδράσεις. Απλά το έκανε. Αποτελεί μέρος του στίγματος που θέλει να αφήσει και της πιστώθηκε.

Τι (δεν) έκανε η κυβέρνηση το 2023 για μια άλλη εταιρεία με τα χαρακτηριστικά της ΔΕΗ του 2019, τον ΟΣΕ; Τίποτα. Μπορούσε να αλλάξει τα πάντα. Να εφαρμόσει πρώτα από όλα όσα έκανε στη ΔΕΗ. Ηταν όλα προφανή μπροστά στα μάτια της. Κανείς δεν θα την κατηγορούσε αν έκανε όποια αλλαγή ήθελε. Θα μπορούσε να τον κλείσει και να ανοίξει μια νέα εταιρεία, να αλλάξει τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας, μέχρι και να τους διώξει όλους και να προσλάβει άλλους. Δεν το έκανε και αντί να πιστωθεί μια προσπάθεια να δείξει ότι κάτι έμαθε από το τραγικό δυστύχημα, με λύσεις που ταίριαζαν στα χαρακτηριστικά της, πληρώνει – και – για αυτή της την ολιγωρία σημαντικό πολιτικό κόστος.