Γερμανία: Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα
Σπάνια το αποτέλεσμα των εκλογών επιβεβαιώνει τα προγνωστικά με τόση ακρίβεια, όπως στις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία. Πρώτο κόμμα αναδείχτηκε η Χριστιανοδημοκρατική Ενωση. Η μεγάλη νικήτρια είναι, ωστόσο, η Εναλλακτική για τη Γερμανία, το κόμμα της Ακρας Δεξιάς, που διπλασίασε τις ψήφους του. Το μόνο άλλο κόμμα που αύξησε τις ψήφους του είναι η Αριστερά. Οι Σοσιαλδημοκράτες καταποντίστηκαν με απώλεια ψήφων 9,29%.
Οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι Φιλελεύθεροι, που έμειναν εκτός Βουλής, όπως και το κόμμα της Σάρα Βάγκενκνεχτ. Η αποτυχία τους αύξησε τις έδρες των υπόλοιπων κομμάτων και έκανε εφικτή τη συγκρότηση ενός μεγάλου συνασπισμού των Χριστιανοδημοκρατών με τους Σοσιαλδημοκράτες. Η εναλλακτική λύση θα ήταν ένας τριμελής συνασπισμός με τη συμμετοχή των Πρασίνων, αλλά αυτή την αποκλείουν κατηγορηματικά οι Χριστιανοκοινωνιστές, οι μόνιμοι εταίροι των Χριστιανοδημοκρατών.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Το πρώτο ερώτημα είναι: Πόσο μπορεί να αντέξει ένας συνασπισμός με δυο εταίρους που είναι τα αντίπαλα κυβερνητικά κόμματα στο πολιτικό σύστημα της μεταπολεμικής Γερμανίας. Και τι περιμένει τους Γερμανούς, αλλά και τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, αν ο μεγάλος συνασπισμός αποτύχει ή καταρρεύσει;
Το δεύτερο πρόβλημα είναι η χάραξη μιας κοινής γραμμής με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, σε μια περίοδο που η ΕΕ βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και με έναν πρόεδρο στις ΗΠΑ που δηλώνει σχεδόν απερίφραστα ότι θα προτιμούσε να μην υπήρχε, για να επιβάλει πιο εύκολα τις αποφάσεις του. Τώρα που οι Ευρωπαίοι νιώθουν το έδαφος να ταλαντεύεται κάτω από τα πόδια τους ξύπνησαν και συζητούν για ένα ευρωπαϊκό αμυντικό σύστημα, αυτόνομο και μη εξαρτημένο από τις ΗΠΑ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα έλεγε κανείς με ανακούφιση, αν η απόφαση αυτή δεν ερχόταν σε μια περίοδο που η Γερμανία περνάει τη χειρότερη οικονομική κρίση της από τη δημιουργία της ΕΕ. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει εκτινάξει στα ύψη το κόστος παραγωγής, κυρίως στην ενέργεια, αλλά και στις πρώτες ύλες, ενώ ταυτόχρονα η ζήτηση έχει μειωθεί δραστικά λόγω της ακρίβειας στο κόστος ζωής που έπληξε ολόκληρη την Ευρώπη με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Πολλές γερμανικές βιομηχανίες κλείνουν ή μειώνουν την παραγωγή τους, ενώ κάποιες μεταφέρουν τις βιομηχανικές μονάδες τους σε άλλες χώρες. Οι απολύσεις εργαζομένων έχουν γίνει σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Πώς θα καλύψουν λοιπόν οι Ευρωπαίοι το τεράστιο κόστος που απαιτεί ένα αυτόνομο αμυντικό σύστημα, όταν ο σημαντικότερος οικονομικός μοχλός της Ευρώπης αντιμετωπίζει μια τόσο δεινή οικονομική κρίση;
Το άλλο που δήλωσε ο πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών, ο Φρίντριχ Μερτς, είναι ότι η Γερμανία θα αποκτήσει πολιτικό λόγο στην ΕΕ. Τι ακριβώς εννοούσε ο Μερτς; Οτι η Γερμανία θα έχει καθοριστικό λόγο και στην πολιτική της ΕΕ. Δεν ξέρω πόσοι Ευρωπαίοι άκουσαν αυτή τη δήλωση με ικανοποίηση. Ως τώρα υπάρχει ένας καταμερισμός ηγεσιών στην ΕΕ. Πολιτικά την εκπροσωπεί η Γαλλία, οικονομικά η Γερμανία.
Μια σύγκρουση Γαλλίας – Γερμανίας στο πολιτικό επίπεδο θα μπορούσε να οδηγήσει την Ευρώπη σε έναν διχασμό και στη δημιουργία στρατοπέδων, με τον Τραμπ να τρίβει τα χέρια του. Το μόνο που δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ευρώπη είναι η παλιά παροιμία «όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει».