Προειδοποιηθήκαμε

Το ντουέτο των Τραμπ και Μασκ τα έχει βάλει αυτές τις μέρες και με τους δικαστές που ασκούν το καθήκον τους ελέγχοντας κάποιες από τις αποφάσεις του αμερικανού προέδρου. Μια ανάρτηση του Μασκ ήταν χαρακτηριστική: «Ποιο είναι το νόημα των εκλογών αν δικαστές μπορούν να ανατρέψουν αποφάσεις του εκλεγμένου προέδρου; Η δημοκρατία στις ΗΠΑ καταστρέφεται από ένα δικαστικό πραξικόπημα. Ενας δικαστής-ακτιβιστής δεν είναι δικαστής». Σας θυμίζει κάτι; Τέτοιου είδους αντιδράσεις ζούμε τα τελευταία δέκα χρόνια από εκπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας, σε περιπτώσεις που ελέγχθηκαν από δικαστήρια και άλλες συνταγματικά κατοχυρωμένες ανεξάρτητες Αρχές.

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν, επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η κήρυξη του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες ως αντισυνταγματικού από το ΣτΕ που είχε πολιτικοποιηθεί και συνδυαστεί με επιθετικά δημοσιεύματα για δικαστές, αλλά κι επί της σημερινής κυβερνήσεως οι σφοδρές επιθέσεις στον Συνήγορο του Πολίτη και την ΑΔΑΕ και τους επικεφαλής τους προσωπικά, επειδή τόλμησαν (!) να ελέγξουν την εξουσία. Σε ό,τι αφορά τα δικαστήρια, η σημερινή κυβέρνηση αντιδρά, ομολογουμένως, πιο…αποτελεσματικά. Την ομόφωνη απόφαση του ΣτΕ που απαίτησε την ενημέρωση Νίκου Ανδρουλάκη για τους λόγους παρακολούθησής του από την ΕΥΠ απλώς αρνήθηκε να την εφαρμόσει, παρότι δηλώνει επανειλημμένως τον απόλυτο σεβασμό της στη Δικαιοσύνη.

Για τις ανεξάρτητες Αρχές, όμως, κι όποιον άλλον χαλάει τη σούπα, οι προσωπικές επιθέσεις και τα fake news είναι πλέον κανονικότητα, ενώ ο ανερυθρίαστα πρόθυμος στρατός των δημόσιων σχολιαστών ρίχνει καθημερινά τον πήχη. Παράλληλα, σε θέματα που πονάνε την κοινωνία, όπως τα Τέμπη, ο καταιγισμός με πολλές αντικρουόμενες πληροφορίες καταλήγει στο «θόλωμα» της αλήθειας. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι μια εγχώρια εφεύρεση. Αξίζει να αναζητήσετε πρόσφατη ανάλυση του Εζρα Κλάιν των «New York Times» που εξηγεί πως είναι μια στρατηγική που εμπνεύστηκε ο μέγας «οδηγητής» της σύγχρονης Ακροδεξιάς Στιβ Μπάνον. Ολα αυτά που ζούμε τελευταία στη χώρα μας, στην Ευρώπη, στον κόσμο, αν τα απογυμνώσεις από τη συγκυρία, διαπιστώνεις ότι στον πυρήνα τους δεν είναι πρωτοφανή. Η φιλοκυβερνητική παραπληροφόρηση, η εχθροπάθεια, η δαιμονοποίηση κοινωνικών μειοψηφιών που δήθεν τάχα μου «επιβάλλονται» στις πλειοψηφίες (αναζητήστε σχετική προπαγάνδα Μεσοπολέμου), η επίθεση των εξουσιών στους ανεξάρτητους θεσμούς… Η Ιστορία έχει δείξει ότι έχουν κακά αποτελέσματα. Μη θεωρήσετε ότι δεν είχαμε προειδοποιηθεί.