Απλός αντιμητσοτακισμός

Πριν εκθέσω αυτά που έχω να πω, θέλω να παρατηρήσω ότι η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα ενός από τα κορίτσια που πέθαναν στο τρομερό δυστύχημα των Τεμπών, όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο παρεμβαίνει σε ζητήματα πολιτικά. Είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο οι πράξεις και τα λόγια της δεν μπορεί να περνούν απαρατήρητα και ασχολίαστα. Την υπέρβαση του εύθραυστου αυτού ορίου επεσήμανε προχτές, ορθώς, η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ιωάννα Κλάπα, η οποία χρειάστηκε να υπερασπίσει τη Δικαιοσύνη από επιθέσεις που σχετικοποιούν τον θεσμικό ρόλο της, ζωτικό για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Τελεία, παράγραφος.

Η χθεσινή μέρα εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας ξεκίνησε με δύο επιστολές προς τη Βουλή της Μαρίας Καρυστιανού, με τις οποίες ζητούσε να μην αρχίσει η διαδικασία της ψηφοφορίας επειδή αυτό θα επισφράγιζε τη συγκάλυψη του δυστυχήματος στα Τέμπη. Ορθώς της απαντήθηκε ότι ο Κανονισμός της Βουλής δεν επιτρέπει καμία συζήτηση ή λήψη απόφασης επί της διαδικασίας πριν από την ψηφοφορία. Δεν θα έπρεπε να αισθανθεί έκπληξη που η θεσμική λειτουργία του κράτους έχει κανόνες. Οι τύποι είναι απαραίτητοι στη λειτουργία των θεσμών, που δεν πρέπει να λειτουργούν εν θερμώ ή αυθαιρέτως. Αυτά μάλιστα όφειλε να τα αναλογιστεί και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που και χθες έπαιξε στη Βουλή το θέατρο της συγκάλυψης, επειδή της προσπορίζει ψηφαλάκια.

Αλλά με τούτα και μ’ εκείνα, ακόμα μία φορά, μια εκλογή Προέδρου, που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν ρουτίνα, φορτίστηκε ιδιαίτερα από την εσκεμμένη πλέον επιλογή συμπάσης της αντιπολιτεύσεως να υπονομεύει κάθε έννοια συναίνεσης, διαβάλλοντάς τη μάλιστα με αφορισμούς και ηθικολογίες, που έχει αποτέλεσμα, όπως έχουμε όλοι διαπιστώσει παρακολουθώντας το νέο φούντωμα της υπόθεσης των Τεμπών. Το αποτέλεσμα είναι ο Κωνσταντίνος Τασούλας να χαρακτηρίζεται από όλες τις εκδοχές της αριστερής αντιπολίτευσης, από τη σοσιαλιστική μέχρι τη μουσολινική πτέρυγά της, Πρόεδρος της συγκάλυψης. Συγκάλυψης τίνος πράγματος; Μιας δικογραφίας που την ήξεραν όλοι, πλην των πασόκων; Του ανύπαρκτου ξυλολίου που διακίνησε τη φήμη του ο φαλακρός πωλητής φαρμάκων για τη φαλάκρα;

Υπάρχει, βέβαια, ακόμα μία κατηγορία, αυτή του καθαρόαιμου δεξιού. Είναι, όντως, δεξιός και δηλώνει συντηρητικός. Αλλά γιατί ο συντηρητισμός είναι κακό πράγμα; Τα μισά ευρωπαϊκά κόμματα δεν είναι συντηρητικά; Δεν ήταν συντηρητικοί ο Ντε Γκωλ, ο Χέλμουτ Κολ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Τους εμπόδισε ο συντηρητισμός τους να είναι ηγετικές προσωπικότητες με αποτύπωμα στη χώρα τους και στην Ευρώπη; Η τάξη και η ιστορική συνέχεια των κοινωνιών τις οποίες ευνοεί ο συντηρητισμός είναι κάτι κοινωνικά καταδικαστέο; Ο διχασμός σε επίπεδο οιονεί εμφυλίου, ο λαϊκισμός που έφερε στην εξουσία τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η παραλίγο κατάρρευση ήταν μήπως αποτέλεσμα συντηρητικών πολιτικών;

Η ουσία λοιπόν είναι άλλη. Ο Πρωθυπουργός επέλεξε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Τασούλα και η Βουλή τον εξέλεξε. Επειδή, όμως, ο πραγματικός ισχυρός πολιτικός παράγων είναι ο Μητσοτάκης, πρέπει να επιτιμώνται όλες οι επιλογές του. Κι επειδή τα προηγούμενα σχεδόν έξι χρόνια δεν ξεχώρισε κάποιο πολιτικό ανάστημα που μπορεί να σταθεί απέναντι, η ενωμένη αντιπολίτευση επιχειρεί να εγκαταστήσει ένα κλίμα αντιμητσοτακικής καχυποψίας, χωρίς λογικά επιχειρήματα, αλλά με συναισθήματα, ηθικολογίες και αφορισμούς. Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα.

Ενας συντηρητικός για τον γάμο ομοφύλων

Στη συνέχεια, θα δώσω τον λόγο στον εκλεγέντα νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τασούλα. Και θα παραθέσω απόσπασμα από την αγόρευσή του, στις 15/2/2024, όταν τοποθετήθηκε (ενώ μπορούσε να μην το κάνει) επί του νομοσχεδίου, και κατόπιν νόμου για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών. Παραθέτω, χωρίς δικά μου λόγια:

«Το γεγονός είναι ότι σήμερα πέντε τουλάχιστον κόμματα συμφωνούν σε μία νομοθετική πρωτοβουλία η οποία συνάδει με τις συνταγματικές και ευρωπαϊκές αξίες, και τις ελληνικές, και αυτό είναι άξιο προσοχής και συγχαρητηρίων και τελεία και παύλα! […] Εδώ βλέπουμε ότι δεν κανονίζουμε τη ζωή συνανθρώπων μας και συμπολιτών μας με βάση τα γούστα τους ή με βάση μια επιδίωξη απόλαυσης. […] Ευθύνη αναλαμβάνουν, ευθύνη θεσμοθετούμε και εμένα προσωπικά, ως συντηρητικό και παραδοσιακό άνθρωπο μου αρέσει να προσχωρούν σε θεσμούς ευθύνης όλα τα μέλη της κοινωνίας. […] Τόσο λίγη εμπιστοσύνη έχετε στους παραδοσιακούς θεσμούς, ώστε νομίζετε επειδή μία μειοψηφία συμπολιτών μας εθελοντικά και με τη δική μας θεσμική πρωτοβουλία μπαίνουν στην ίδια ευθύνη την οικογενειακή, απειλούν τα ιερά και τα όσια του Εθνους; […] Υπό αυτή την έννοια στηρίζω αυτό το νομοσχέδιο, όχι παρά το ότι είμαι συντηρητικός αλλά επειδή ακριβώς είμαι συντηρητικός».