Μια «είδηση» που δεν είναι είδηση

Ας το πάρουμε από την αρχή. Ενας ευειδής άνδρας που έχει κάνει καριέρα ως μοντέλο συντάσσεται με ένα κόμμα. Που δεν είναι ακριβώς πολιτικό κόμμα. Τροφοδοτείται όχι από την πίστη αλλά από την ευπιστία σε ό,τι αφορά την πίστη κάποιων ψηφοφόρων. Αρκετών ώστε να του δώσουν θέση στη Βουλή. Το κόμμα κατεβαίνει στις ευρωεκλογές. Και το πρώην μοντέλο εκλέγεται, λόγω αναγνωρισιμότητας, ευρωβουλευτής. Ως εδώ όλα καλά, ό,τι πει ο κυρίαρχος λαός.

Ο εν λόγω ευρωβουλευτής, σε κάποια ομιλία του στις Βρυξέλλες, τάσσεται εναντίον των αμβλώσεων. Αναμενόμενο από το κόμμα που εκπροσωπεί. Θα μπορούσε επίσης να πει ότι τάσσεται και εναντίον του σεξ εκτός γάμου ή ακόμη και της συνουσίας όταν δεν έχει αποκλειστικό σκοπό την αναπαραγωγή. Ή ακόμη να επιβληθεί διά νόμου η νηστεία, η θεία μετάληψη, η εξομολόγηση και ο εκκλησιασμός κάθε Κυριακή. Αυτός είναι, αυτά λέει. Ας πούμε και πάλι λοιπόν ότι ως εδώ όλα καλά.

Η δήλωσή του ωστόσο αρχίζει να παίρνει διαστάσεις και να συζητιέται σε εκπομπές «πρωινού περιεχομένου», για να το πω κομψά. Προφανώς λόγω αναγνωρισιμότητας του ευρωβουλευτή. Κι αυτό ακριβώς είναι που αρχίζει να επενδύει σημαντικότητα στη δήλωση. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο «Ακουσες ρε συ τι είπε ο Αναδιώτης;» που λέγεται σε μια φιλική συντροφιά και στο «Ακούστε τι είπε ο Αναδιώτης» όταν εκφωνείται στην τηλεόραση. Είναι δηλαδή αυτό που μετατρέπει μια ακίνδυνη και αναμενόμενη δήλωση σε μία είδηση που μπορεί να εγκυμονεί κινδύνους. Εδώ αρχίζουν να μην είναι όλα καλά.

Και μετά γίνονται χειρότερα. Σε μία τυχαία συνάντηση με μικρόφωνα και κάμερες, ηθοποιός που είχε προ πολλού δηλώσει την αφοσίωσή του στο χριστιανικό δόγμα και είχε ταχθεί εναντίον του εμβολιασμού, ερωτάται για τη δήλωση του ευρωβουλευτή. Και όχι μόνο συμφωνεί μαζί του αλλά το πάει παραπέρα. «Να κρατήσει» λέει «το παιδί η γυναίκα και μετά, αν δεν το θέλει, ας το δώσει, ας το πετάξει». Τι θα έλεγε δηλαδή; «Κάντε αμβλώσεις χωρίς έλεος»; Και κάπως έτσι, η τυχαία δήλωση έρχεται στην πρώτη σειρά της ειδησεογραφίας. Με δηλώσεις άλλων ηθοποιών, με δριμείες δημοσιογραφικές στηλιτεύσεις, με απαντήσεις, με αντεγκλήσεις, με, με, με.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν μέμφομαι κάποιον γι’ αυτήν την πορεία από το μηδέν μιας μη είδησης στο άπειρο της επικαιρότητας. Ετσι συμβαίνει. Σκέφτομαι ωστόσο ότι αν κάποιος ξένος αποκωδικοποιούσε την ελληνική ειδησεογραφία των ημερών, θα συμπέρανε ότι στην Ελλάδα τίθεται θέμα απαγόρευσης των αμβλώσεων. Κάτι δηλαδή που έχει λυθεί πριν από, σχεδόν, σαράντα χρόνια. Και τι θέλω να πω με όλο αυτό; Οτι κάποιες «ειδήσεις» παίρνουν τη διάσταση που τους δίνουμε. Ακόμη δηλαδή και αν συζητάμε κάτι με αρνητικό τρόπο, ακόμη και αν το σχολιάζουμε για να το αποδομήσουμε, το καθιστούμε είδηση. Ενώ το καλύτερο θα ήταν να θυμόμαστε την ατάκα του Γεωργίου Παπανδρέου στη Βουλή όταν κάποιος βουλευτής του αντίπαλου κόμματος προσπαθούσε διαρκώς, με τις φωνές του, να τον διακόψει. «Ποιος μίλησε; Ο τάδε; Δεν έχει καμία σημασία». Μόνο έτσι οι «μη ειδήσεις» μένουν εγκλωβισμένες στον μικρόκοσμό τους.

Μικρομεσαίωνας

Μια ιστορία φρίκης. Ενα παιδάκι τριών ετών βασανίζεται απάνθρωπα μέχρι σημείου να θεωρείται εγκεφαλικά νεκρό. Ενα κορμάκι γεμάτο ανατριχιαστικά σημάδια κακοποίησης. Σε σημείο που οι ιατροδικαστές δεν μπορούν να το γυρίσουν ανάποδα ώστε να εξετάσουν τις πληγές στην πλάτη. Βίντεο από τους βασανισμούς που κάνουν αστυνομικούς και δικαστικούς να ξεσπάνε σε λυγμούς. Μία ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας που δεν χωράει ούτε στον Μεσαίωνα. Και είναι λογικό να προκαλεί την οργή όλων μας.

Απόλυτα δικαιολογημένη η οργή, ο τρόπος όμως που εκδηλώνεται μπορεί επίσης να μας γυρίζει στον Μεσαίωνα. Και δεν είναι μόνο το συγκεντρωμένο έξω από τα δικαστήρια μέγα πλήθος που ήθελε να λιντσάρει τους κατηγορούμενους. Είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι και πολλά παιδιά ανάμεσά τους είχαν σηκώσει τα κινητά για να απαθανατίσουν τι ακριβώς;