Βίλατζ Γιουνάιτεντ: «Το ποδόσφαιρο δίνει ζωή στα μικρά χωριά»

Μακριά από τα μεγάλα στάδια, τις φανταχτερές μεταγραφές και τα φώτα της δημοσιότητας, υπάρχει ένας άλλος κόσμος του ποδοσφαίρου.

Γήπεδα που συνορεύουν με βοσκοτόπια και κάθε βολέ σημαίνει και μια χαμένη μπάλα, παίκτες που τρέχουν να βγάλουν τα ρούχα του μεροκάματου για να φορέσουν τη φανέλα και ομάδες που δεν διεκδικούν τίτλους ή δάφνες αλλά σκορπούν μεγάλες συγκινήσεις στους φιλάθλους – συγχωριανούς τους.

Σε αυτόν τον χώρο, του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της περιφέρειας, ρίχνει κάθε βδομάδα τους προβολείς του το «Βίλατζ Γιουνάιτεντ», η σειρά αθλητικού – ταξιδιωτικού ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3 που επέστρεψε από τις 13 Ιανουαρίου με τον δεύτερο κύκλο επεισοδίων του.

Η ιδέα που προέκυψε την περίοδο της καραντίνας από την ομάδα παραγωγής μιας άλλης σειράς ντοκιμαντέρ της δημόσιας τηλεόρασης, του «Team Hellas» με παρουσιαστή τον Γιώργο Καπουτζίδη, τις τελευταίες δύο σεζόν έχει εξελιχθεί σε μία εξαιρετική, σχεδόν κινηματογραφική, δουλειά που δεν αποτυπώνει απλώς αγώνες αλλά την ίδια την ψυχή του παιχνιδιού, όπως τη βιώνουν όσοι ζουν για την αίσθηση της ομαδικότητας και τη χαρά του ποδοσφαίρου στην ελληνική επαρχία.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ.

Ακολουθώντας το πρόγραμμα των κατά τόπους ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου, το συνεργείο του «Βίλατζ Γιουνάιτεντ» ταξιδεύει από την Ξάνθη, τη Λήμνο και τη Μεσσηνία μέχρι το Ρέθυμνο, το Κιλκίς και την Αιτωλοακαρνανία αναζητώντας καθημερινές ιστορίες που αποδεικνύουν ότι η μπάλα γίνεται η κόλλα που ενώνει μικρές κοινότητες, προσφέροντας παράλληλα ελπίδα, όνειρα κι ανεπανάληπτες στιγμές.

«Η επιλογή γίνεται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Θέλουμε το χωριό να είναι μικρό, 300 με 500 κατοίκους το πολύ, να έχει δικό του γήπεδο και στην ομάδα του χωριού να παίζουν όσο το δυνατόν περισσότεροι γηγενείς παίκτες που έχουν γεννηθεί και παραμένουν εκεί.

Ψάχνουμε μέσα από δημοσιογραφική έρευνα πριν καταλήξουμε πού θα πάμε ώστε να βρίσκουμε ενδιαφέρουσες ιστορίες για να μπορέσουμε να συνδέσουμε το χωριό με το ποδόσφαιρο», αναφέρει στα «Πρόσωπα» ο Θανάσης Νικολάου, εμπνευστής της σειράς και διευθυντής παραγωγής της. «Το μυστικό είναι να ζεις μαζί με τους κατοίκους. Εμείς πηγαίνουμε και μένουμε στο χωριό. Μένουμε μαζί τους για να μπορούμε να τους ακολουθούμε και να τους παρακολουθούμε.

Η πρώτη μέρα συνήθως είναι λίγο αναγνωριστική γιατί δυσκολεύονται. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα εκεί που έχουν τις δουλειές τους οι άνθρωποι της περιφέρειας και δεν είναι συνηθισμένοι στην τηλεόραση, ξαφνικά να έρχονται πέντε με έξι κάμερες από πάνω τους, με τα μικρόφωνα και τον αρχισυντάκτη να μιλάει μαζί τους. Λίγο ζορίζονται, αλλά γνωρίζονται μαζί μας μετά από λίγο ξεχνούν ότι είμαστε τηλεοπτικό συνεργείο κι αφήνονται», δηλώνει ο ιθύνων νους των ντοκιμαντέρ.

Ξοδεύοντας συνήθως τέσσερις με πέντε ημέρες σε κάθε προορισμό, η κάμερα μπαίνει στα σπίτια των ποδοσφαιριστών, τους ακολουθεί στα χωράφια, τα μαντριά και τα καφενεία, καταγράφοντας χωρίς καμία παρέμβαση την καθημερινότητά τους μέσα στην εβδομάδα μέχρι την ημέρα του αγώνα.

Ετσι, φανερώνεται ωμή και αληθινή η ιστορία της κάθε ομάδας και η σύνδεσή της με την ιστορία του χωριού. «Είναι αυθεντικοί όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι αυτό που βλέπεις. Δεν έχουν τίποτα που να είναι ψεύτικο, τίποτα που να υποκρίνεται. Σηκώνονται στις τρεις το πρωί για να πάνε να ταΐσουν τα ζώα τους, να οργώσουν τα χωράφια τους. Θα τελειώσουν στις οκτώ με εννιά, θα έχει σηκωθεί ο ήλιος, θα κάνουν κάποιες προσωπικές εργασίες στο σπίτι τους, θα φάνε, θα δουν την οικογένειά τους και το μεσημέρι θα πάνε να αγωνιστούν. Οι δουλειές που κάνουν όλοι τους είναι δύσκολες, χειρωνακτικές. Αλλά μπαίνουν στη διαδικασία του ποδοσφαίρου γιατί το αγαπάνε πολύ όπως και το χωριό τους. Αν ρωτήσεις τα παιδιά αν θέλουν να κάνουν καριέρα ποδοσφαιριστή, θα σου απαντήσουν ότι δεν το σκέφτονται καθόλου. Τους ενδιαφέρει μόνο να βρίσκονται με τους φίλους τους, να φοράνε τη φανέλα που είναι του χωριού τους και να παίζουν γι’ αυτό. Αυτό τους ευχαριστεί όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Μετά όλη την εβδομάδα ασχολούνται και συζητάνε πώς παίξανε. Είναι το θέμα συζήτησης στα καφενεία. Δίνει ζωή το ποδόσφαιρο σε αυτές τις κοινωνίες. Χωριά που είναι φαντάσματα όλη την εβδομάδα, την Κυριακή που παίζει η ομάδα, στο γήπεδο έχει 300 άτομα. Βγαίνουν όλοι σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή και πηγαίνουν και βλέπουν την ομάδα τους. Είναι σημείο συνάντησης το γήπεδο. Ανταλλάσσουν τα νέα τους. Πολλοί το χρησιμοποιούν και σαν δικαιολογία για να επιστρέφουν στο χωριό τους από τα αστικά κέντρα όπου δουλεύουν. Επιστρέφουν την Κυριακή για να παίξουν με την ομάδα του χωριού τους και με αυτήν την αφορμή, βλέπουν ξανά το χωριό τους. Κρατούν ζωντανό τον σύνδεσμο που έχουν μαζί του», επισημαίνει ο δημοσιογράφος.

ΜΙΚΡΟΦΩΝΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ.

Λόγω της απήχησης που είχε ο πρώτος κύκλος των επεισοδίων, ο δεύτερος διευρύνθηκε.

Ετσι, αποτελείται από 16 επεισόδια, διάρκειας 55 λεπτών πλέον.

Η καινοτομία της δεύτερης σεζόν είναι ότι επιλέγεται κάθε φορά ένας παίκτης που φοράει μικρόφωνο εντός του αγωνιστικού χώρου, συμπληρώνοντας έτσι το υλικό που συγκεντρώνουν οι επτά κάμερες που καταγράφουν όλα όσα συμβαίνουν την ώρα του αγώνα στο χορτάρι, στην κερκίδα, τους πάγκους και τα αποδυτήρια. «Θέλουμε να τους προστατεύσουμε κιόλας αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί το Διαδίκτυο είναι ανελέητο και δεν θέλουμε να τους φέρουμε σε δύσκολη θέση να γίνουν περίγελος γιατί κάποιοι τα χρησιμοποιούν τα πλάνα για να τους κοροϊδεύουν. Εμείς τους αντιμετωπίζουμε με πολύ μεγάλο σεβασμό και οτιδήποτε μας δίνει έστω και την παραμικρή υποψία ότι μπορεί κάποιος να το τσιμπήσει, να το μοντάρει με τον δικό του τρόπο για να κερδίσει μερικά χάχανα και σχόλια, το κόβουμε και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου αν χάνει το επεισόδιο κάτι», υπογραμμίζει ο Θανάσης Νικολάου.

Το ταξίδι του «Βίλατζ Γιουνάιτεντ» στα άγνωστα μονοπάτια του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της επαρχίας οδηγεί κάθε επεισόδιο σ’ έναν κόσμο όπου, κόντρα στις συνήθειες των σύγχρονων πρωταθλημάτων, το πάθος δεν μετριέται σε χρήματα αλλά σε συναισθήματα.

«Αυτοί που είναι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο σήμερα, ξεκίνησαν από το χωριό για την αγάπη που έχουν για την μπάλα. Στην πορεία ήρθαν τα λεφτά και η δόξα, πράγματα που όπως ξέρουμε αλλοιώνουν. Αυτοί που είναι στο χωριό, μένουν παιδιά. Ακόμα και οι πενηντάρηδες παίζουν ακόμα ποδόσφαιρο γιατί νιώθουν ότι είναι παιδιά. Νιώθουν ότι ακόμα έχουν τη σύνδεση και την ανάμνηση του χωριού την παλιά και γι’ αυτό δεν το αφήνουν.

Είναι πολύ αγνό αυτό που κάνουν. Θα μαλώσουν μέσα στο γήπεδο, θα τρέξουν όσο μπορούν, θα στενοχωρηθούν αν η ομάδα τους χάσει, θα χαρούν πάρα πολύ αν κερδίσει αλλά δεν θα το αφήσουν ποτέ», σημειώνει ο διευθυντής παραγωγής της σειράς και συνεχίζει.

«Προσωπικά, το σιχαίνομαι αυτό το ποδόσφαιρο που έχουμε τώρα γιατί έχει μπει ο τζόγος. Βλέπεις παντού στοιχηματικές εταιρείες, παντού εκατομμύρια κι εμένα αυτό το πράγμα δεν μ’ αρέσει καθόλου. Δεν μ’ αρέσει ο χουλιγκανισμός, ο φανατισμός σε καμία μορφή του. Δεν παρακολουθώ καθόλου ποδόσφαιρο, ούτε καν Τσάμπιονς Λίγκ. Οταν πάω όμως στο χωριό το απολαμβάνω. Απολαμβάνω τα γύρω γύρω, το φαγητό, το τσίπουρο, τις ατάκες, τις ιστορίες. Το πώς πηγαίνουν στις έξι το απόγευμα μ’ έναν προβολέα να φωτίζει το γήπεδο, τους φεύγουν οι μπάλες στα ρέματα και στα ποτάμια και τις ψάχνουν μέσα στη νύχτα με τους φακούς γιατί δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν καινούργιες. Τα 90 λεπτά που θα αγωνιστούν σε αυτό το χωράφι, γιατί τα περισσότερα γήπεδα είναι χωράφια, κι ας είναι μέτριοι ή με κοιλίτσα, τα εκτιμούν πολύ περισσότερο από έναν εκατομμυριούχο ποδοσφαιριστή που παίζει στη Σούπερ Λιγκ, κι ας μην παίρνουν φράγκο», καταλήγει ο Θανάσης Νικολάου.

ΚΑΙ… ΤΑΙΝΙΑ!

Στα επόμενα πλάνα της ομάδας παραγωγής, δεν είναι τόσο ένας τρίτος κύκλος επεισοδίων αλλά μια ταινία, η οποία ήδη ετοιμάζεται. Εκεί, με έμπνευση από τις ιστορίες που συνάντησαν στο ταξίδι τους ανά την Ελλάδα, φτιάχνουν μια νέα μυθοπλασία σενιογραφημένη που φιλοδοξεί να μπει σε παραγωγή το 2026. Παράλληλα, λόγω του ενδιαφέροντος που έχει δείξει για το πρότζεκτ το Netflix, βρίσκονται σε συζητήσεις για τη μεταφορά του ίδιου φορμάτ στο εξωτερικό, σε χωριά περιοχών όπου ο βασιλιάς των σπορ έχει εκατομμύρια υπηκόους του όπως στην Ουρουγουάη και τη Σενεγάλη.