Περιμένοντας τις δημοσκοπήσεις

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται επίκληση θεσμικών λόγων για να δικαιολογηθούν καθαρά πολιτικές ενέργειες: και ο Ανδρέας Παπανδρέου επικαλέστηκε συνταγματική αλλαγή για να εξασφαλίσει την αποπομπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή από την προεδρία της Δημοκρατίας και να δικαιολογήσει όσα άτοπα έγιναν τότε ώστε να επιτύχει ο εκλογικός σχεδιασμός του ανεπίληπτου δημοκράτη Μένιου Κουτσόγιωργα «φως εναντίον σκότους».

Είναι λοιπόν εύκολες οι αναφορές στον Κώστα Σημίτη, όμως το παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου –για τον οποίο έχουν εκφράσει τον θαυμασμό τους και τον έχουν μιμηθεί καταστροφικοί πολιτικοί όπως ο Κώστας Καραμανλής και ο Αλέξης Τσίπρας–   φαίνεται να  αποτελεί τελικά  την ελληνική συνταγή επιτυχίας των πολιτικών και αποτυχίας της χώρας.

Ο κ. Τασούλας είναι βέβαια ευπρεπέστατος πολιτικός: έχει αντιπαρατεθεί με ακραίες πολιτικές προσωπικότητες και το γεγονός ότι τον είχαν «στο ψυγείο» οι κκ. Καραμανλής και Σαμαράς αποτελεί καταρχήν πολύ θετική πολιτική διαπίστευση για τον ίδιο. Προφανώς όμως με την πρόταση του ο κ. Μητσοτάκης «θυσίασε» την εξαιρετική και αγαπημένη πρόεδρό Κατερίνα Σακελλαροπούλου για να εξευμενίσει τη Δεξιά του – ας ελπίσουμε ότι αυτή θα έχει ως πρότυπο ο Κώστας Τασούλας και όχι τον «συριζαίο» Προκόπη Παυλόπουλο που νοσταλγούν οι βουλευτές της υπερδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ.

Το γεγονός πάντως είναι ότι ο πρωθυπουργός όχι μόνο δεν έχει την πολυτέλεια ηγεμονικών κινήσεων, όπως θα ήταν ανανέωση της θητείας της κ. Σακελλαροπούλου, αλλά φθάνει προτείνει ως πρόεδρο της βουλής τον Νικήτα Κακλαμάνη, του οποίου τα κατορθώματα ως υπουργού και δημάρχου έχουν κοστίσει ακριβά στους φορολογούμενους γενικώς και στους δημότες της Αθήνας ιδιαιτέρως.

Ας θυμηθούμε επιπλέον  ότι ο ηγέτης της Πολιτικής Άνοιξης Αντώνης Σαμαράς, στην οποία μετείχε και ο Νικήτας Κακλαμάνης, τον κατήγγελλε ως «ακροδεξιό» που εκθέτει το κόμμα τους, τότε που έπνεε τα λοίσθια και οι δύο μεγάλοι πολιτικοί και μεγάλοι πατριώτες εφάρμοζαν την αρχή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Με δεδομένα αυτά τα χαρακτηριστικά του ανδρός και τις παρεμβάσεις του πλουσιότερου ανθρώπου του κόσμου  στην Ευρώπη, πολλοί θα σκέφθηκαν με πίκρα και στενοχώρια μεγάλη ότι είναι σαν ο κ. Μητσοτάκης να υλοποιεί τη βούληση του Έλον Μασκ πριν καν αυτός τη δηλώσει, προτείνοντας για πρόεδρο της βουλής τον κ. Κακλαμάνη.

Βεβαίως, η Ελλάδα δεν έχει την ισχύ της Γερμανίας και κανείς δεν περιμένει ο κ. Μητσοτάκης να αντικαταστήσει την Άνγκελα Μέρκελ στην αντιπαράθεση με τα τραμπικά φασιστοειδή. Όμως, οι δημοκρατικοί πολίτες, από κεντροδεξιοί έως αριστεροί, που τον ψήφισαν δεν περίμεναν να υποχωρήσει στη μειοψηφική σκληρή Δεξιά του κόμματος του. Και αυτό θα φανεί στις δημοσκοπήσεις.