Βουλγαρία

Η Ιστορία είναι γεμάτη από σημεία όπου το αδιανόητο συναντήθηκε με την πραγματικότητα. Ενα αντίστοιχο σημείο είναι πλέον τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η γειτονική χώρα εντάχθηκε στον χώρο Σένγκεν και έτσι οι συνοριακοί έλεγχοι πέρασαν στο παρελθόν. Πλέον πηγαίνεις στη Βουλγαρία όπως σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της ελληνικής επικράτειας. Το καλοκαίρι διέσχισα τα σύνορα ανάμεσα στη Λετονία και την Εσθονία. Και ήταν μία σουρεαλιστική εμπειρία. Είναι ένας ερειπωμένος σταθμός, με σπασμένα τζάμια. Και στη θέση του τελωνείου, από την πλευρά της Λετονίας, έχει ανοίξει ένα μπαρ. Οι Εσθονοί δεν άφησαν τίποτα, τα ξήλωσαν όλα. Υποθέτω κάτι τέτοιο θα συμβεί και στον Προμαχώνα. Μέχρι πριν από 35 χρόνια εκεί υπήρχε μία γραμμή που χώριζε δύο κόσμους. Το ανατολικό και το δυτικό μπλοκ. Εκεί ξεκινούσε το παραπέτασμα και ο από βορρά κίνδυνος, μέχρι την αναθεώρηση του αμυντικού μας δόγματος. Τότε περνούσες τα σύνορα και έμπαινες, στα αλήθεια, σε έναν διαφορετικό κόσμο που έδειχνε πιο σκοτεινός και κάπως σε τρόμαζε. Ο βούλγαρος τελωνειακός, με ένα περίεργο βλέμμα που έκρυβε και φθόνο, έκανε εξονυχιστικό έλεγχο του διαβατηρίου σου, σε ρωτούσε πόσα δολάρια έφερες και εν τέλει σε άφηνε να συνεχίσεις για Σόφια για να πάρεις τα λέβα από μαυραγορίτες. Εκείνα τα χρόνια η Σόφια ήταν ιδανικός προορισμός για Βορειοελλαδίτες που ήθελαν να ψωνίσουν φθηνά τυροκομικά (!), αλλά και χειμερινά ρούχα. Αργότερα, όταν κατέρρευσε το καθεστώς, η Βουλγαρία έγινε προορισμός για σκι και αμαρτίες, στο Σαντάνσκι. Και τώρα είναι ευρωπαϊκός ενιαίος χώρος. Αν το έλεγες σε κάποιο Σερραίο ή Δραμινό πριν από πενήντα χρόνια, θα σε θεωρούσε τρελό ή αυθάδη. Διότι ποιος μπορούσε, αλήθεια, να ξεχάσει τη βουλγαρική κατοχή στη Μακεδονία, τους κομιτατζήδες και το αίμα που πότισε εκείνα τα μέρη; Ο προηγούμενος αιώνας ξεκίνησε με την έχθρα ανάμεσα στους δύο λαούς, τις σφαγές και τον πόλεμο για τη Μακεδονία. Δεν χρειάστηκαν ούτε εκατό χρόνια για να φύγουν τα σύνορα και τα ελληνικά εξοχικά στη Χαλκιδική να γίνονται βουλγάρικα. Σήμερα όλο το ελληνοβουλγαρικό αίμα που χύθηκε δείχνει μάταιο. Εκτός και αν ήταν μία απαραίτητη σπονδή για να φτάσουμε, τελικά, ως εδώ.