Το κόστος του αυτοσαρκασμού

Ο μακαρίτης Τόνι Μπεν ήταν από τις μεγαλύτερες μορφές της Αριστεράς στη μεταπολεμική Βρετανία, πολύ περισσότερο επειδή προερχόταν από ιστορική οικογένεια βιομηχάνων, με κληρονομικό τίτλο ευγενείας, τον οποίον κάποτε αρνήθηκε προκειμένου να εκλεγεί στο κοινοβούλιο. Ηταν λαμπρός ρήτορας, καλλιεργημένος και πνευματώδης, έτσι ακόμη και όταν οι ιδέες στις οποίες αφιέρωσε τη ζωή του έπαψαν να είναι στη μόδα, ο ίδιος παρέμεινε στη σκηνή, ως μία εμβληματική προσωπικότητα της πολιτικής, ως η αριστερή εκδοχή της παραδοσιακής αγγλικής εκκεντρικότητας, που δοξάζει την ατομικότητα. Τα ημερολόγιά του, ας σημειωθεί, συγκαταλέγονται στα σύγχρονα κλασικά έργα του είδους.

Γιατί τον θυμήθηκα; Για τον αυτοσαρκασμό του. Λίγο πριν μας αφήσει χρόνους, η παραδοσιακά δεξιά εφημερίδα «Daily Telegraph» (που τη λένε ανεπισήμως και «Daily Torygraph», επειδή εκφράζει τις απόψεις των Tories) χαρακτήρισε τον Τόνι Μπεν «εθνικό θησαυρό». Τέτοια αναγνώριση εκ μέρους του αντιπάλου προκάλεσε μεγάλη αίσθηση και οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν πώς του φάνηκε. «Κάποιο λάθος θα έγινε», τους είπε ξερά και τίποτα άλλο.

Ο αυτοσαρκασμός όμως και ιδίως στην πολιτική, για να ευδοκιμήσει, προϋποθέτει και ένα πολιτισμικό περιβάλλον που τον αντιλαμβάνεται και τον εκτιμά. Στα δικά μας μέρη, με άλλα λόγια, ο αυτοσαρκασμός ενέχει κινδύνους, όπως φαντάζομαι ότι κατάλαβε ο Πρόεδρος της Βουλής. Ο κ. Τασούλας εγκαινίασε τις προάλλες μεγάλη έκθεση πολιτικής γελοιογραφίας, αφιερωμένη στην πεντηκοστή επέτειο της Μεταπολίτευσης, και στην ομιλία που έκανε (από στήθους ως συνήθως) προσφώνησε τους επιφανείς παρευρισκόμενους, μεταξύ των οποίων ήταν και ο κ. Νίκος Βούτσης, τον οποίο προσφώνησε ως κύριο πρώην πρόεδρο της Βουλής. Φοβούμενος όμως μήπως προσβληθεί ο κ. Βούτσης, διευκρίνισε αμέσως ότι και ο ίδιος είναι ένας μέλλων πρώην Πρόεδρος της Βουλής. Ως γνωστόν, το πολιτειακό αξίωμα του Προέδρου της Βουλής δεν είναι ισόβιο.

Αυτό όμως έδωσε την αφορμή ώστε να ερμηνευτεί η συγκεκριμένη αναφορά του κ. Τασούλα στο πλαίσιο της αναζήτησης Προέδρου της Δημοκρατίας, ενόψει της ολοκλήρωσης της θητείας της κ. Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Φούντωσε λοιπόν το σούσουρο που τον θέλει να μετακινείται στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ η επίμαχη κουβέντα δεν ήταν παρά ένα δείγμα αυτοσαρκασμού. Μου αρέσει που μετά απορούμε γιατί ευδοκιμεί η συνωμοσιολογία στον τόπο μας. Μεταξύ άλλων, και επειδή ο αυτοσαρκασμός δεν γίνεται κατανοητός…

ΤΕΤΟΙΑ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ!

Φοβάμαι ότι μπορεί να παρεξηγηθώ, αλλά ο σκοπός για τον οποίο θα το πω είναι για να βοηθήσω τον δήμαρχο Αθηναίων Χάρη Δούκα. Να τον βοηθήσω στην ανάδειξη του σπουδαίου έργου που πραγματοποιεί άοκνα, αλλά και με αξιοσημείωτη διακριτικότητα, καθώς η προβολή δεν τον ενδιαφέρει. Μόνο η προσφορά – γι’ αυτό παρεξηγείται και επικρίνεται από εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τις πιέσεις που δέχεται από διάφορες πλευρές ο κ. Δούκας για να αναλάβει τη σωτηρία τους. Προ ημερών, λοιπόν, εγκαινίασε ξανά τον σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων, που είχε εγκαινιαστεί από τον προκάτοχό του. Συγχρόνως, αντικατέστησε την επιγραφή με τα στοιχεία του έργου (προϋπολογισμός, χρηματοδοτήσεις κ.λπ.), στην κάτω γωνία της οποίας υπήρχε με πολύ μικρά στοιχεία η πληροφορία ότι το έργο είχε ολοκληρωθεί επί δημαρχίας Κώστα Μπακογιάννη. Την αντικατέστησε με μια ολόιδια, με μόνη διαφορά ότι στη θέση του ονόματος του προκατόχου του έχει προστεθεί το δικό του.

Με αυτήν την αφορμή, λοιπόν, να τον παρακαλέσω να κάνει το ίδιο και στην παιδική χαρά που επίσης εγκαινίασε για δεύτερη φορά, διότι εκεί αντικατέστησε μεν την επιγραφή, που είχε το όνομα του προκατόχου του, αλλά δεν πρόσθεσε το δικό του. Κακώς! Να βρει τη δύναμη και να επιβληθεί στην έμφυτη σεμνότητά του και να δώσει εντολή όπως αναγραφεί το όνομά του και εκεί. Το έργο του πρέπει να γίνει γνωστό!

Υστερόγραφο. Πάντως, τώρα που βρήκαμε αυτή την ωραία φάμπρικα, να εγκαινιάζουμε ξανά τα έργα του προηγούμενου δημάρχου, ελπίζω να περισσέψει χρόνος να ασχοληθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον παρακαλώ πολύ, γιατί και εκεί έχουν ανάγκη από σωτήρα…