Ο βάτραχος και ο σκορπιός

Την παραβολή του σκορπιού την έχουμε ακούσει πολλές φορές, με πολλές αφορμές. Ενας βάτραχος πείθεται να διασχίσει το ποτάμι για να μεταφέρει απέναντι τον δηλητηριώδη σκορπιό, που τον φορτώνεται στην πλάτη. Ο σκορπιός γνωρίζει ότι αν συμβεί κάτι και πέσει στο νερό θα πεθάνει, αλλά κι ο πειρασμός είναι μεγάλος να χρησιμοποιήσει το κεντρί του. Τελικά, τσιμπάει τον βάτραχο, αυτός πεθαίνει και μαζί του παίρνει στον βυθό της θάλασσας και τον σκορπιό.

Δεν ξέρω αν οι συριζαίοι είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της διάλυσης όταν, στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου καλοκαιριού, συνετρίβησαν, με αποτέλεσμα την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα και την αναζήτηση νέου αρχηγού. Δεν ξέρω, δηλαδή, αν εκλέγοντας τον Στέφανο Κασσελάκη περίμεναν έναν ηγέτη που θα τους οδηγούσε από μια επαναστατική λεωφόρο εκ νέου στην εξουσία ή απλώς έψαχναν έναν βάτραχο για να τους περάσει απέναντι.

Η ουσία είναι ότι, στην πορεία, ήταν φως φανάρι ότι, όπως και με τον Τσίπρα, ούτε με τον Κασσελάκη υπήρχε λεωφόρος για να τη διαβούν. Αλλά ο Κασσελάκης, παρά τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές προτάσεις του, τους καβγάδες του, την υπερβολική έκθεση της αφεντομουτσουνάρας του, ήταν ιδανικός στον ρόλο του μεταφορέα βατράχου απέναντι. Αφενός επειδή έδωσε στο κουφάρι τού άλλοτε επιθετικού ριζοσπαστισμού μια κάποια προοπτική συντήρησης – προοπτική σοβαρή, αφού, όπως φάνηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές, η ελληνική κοινωνία συνέχιζε να υπολογίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση, κρατώντας τον πάνω από το ΠΑΣΟΚ. Αφετέρου επειδή κατά έναν τρόπο η παρουσία του προέδρου Κασσελάκη επέτρεπε στο κόμμα να αποφύγει την πτώχευση – έστω κι αν ο πρόεδρος αντιμετώπισε σαν καπιταλιστής με πείρα στις πτωχεύσεις τα μέσα ενημέρωσης του κόμματος, κάνοντας δηλαδή το κορόιδο στην κατάρρευσή τους, υπολογίζοντας άλλες πιο βασικές προτεραιότητες.

Ο Κασσελάκης ήταν τόσο εύπιστος και τόσο ικανοποιημένος με τον ρόλο τού βατράχου – σωτήρα ώστε δεν έδινε σημασία στους οιωνούς. Αν έβλεπε, δεν θα είχε χρίσει τον Νίκο Παππά επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος. Το διέπραξε – κι έφερε το τσίμπημα του σκορπιού ακόμα πιο κοντά. Η έκπτωσή του από το αξίωμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ έγινε αναπόφευκτη νομοτέλεια.

Το αποτέλεσμα της έκπτωσης είναι η επιτάχυνση της διάλυσης. Ηδη οι πιστωτές ζητούν τα λεφτά τους. Αρχίζουν να μην αισθάνονται καλά όχι μόνο τα κομματικά ΜΜΕ, αλλά και συγγενή. Στο μεταξύ, έχουν αρχίσει οι τριβές για τη γραμμή – χθες, στη Βουλή, κυκλοφόρησε ότι υπάρχει διαφωνία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα για το πρόσωπο και τη διαδικασία εκλογής νέου Συνηγόρου του Πολίτη.

Στο σημείο αυτό, η πραγματικότητα διαφοροποιείται λίγο από την ιστορία του βατράχου και του σκορπιού. Ο Κασσελάκης, όπως όλα δείχνουν, βούλιαξε στα ρηχά και, έχοντας βγει στην ξηρά, τεστάρει τώρα «τη βάση» και ετοιμάζεται να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για την προεδρία. Το κόμμα, με γνωστές στην Αριστερά μεθόδους, προσπαθεί να αλλάξει τους κανόνες – συζητούν να ζητήσουν αναλυτικό πόθεν έσχες του πρώην προέδρου, επειδή βλέπουν ότι έχει πιθανότητες να εκλεγεί. Αλλά και ο εκπεπτωκώς πρόεδρος ζητάει οι υποψήφιοι να μην έχουν ποινικό μητρώο, παίρνοντας εκδίκηση από τον 13-0 Παππά και τον Πολάκη, θεωρώντας ότι και οι δύο τον πούλησαν.

Ολα αυτά δείχνουν ότι ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πορεία προς τη συντριβή, είναι δύο κόμματα σε ένα. Εχοντας δει πολλές διασπάσεις της Αριστεράς, είτε νικήσει στα εσωκομματικά ο βάτραχος είτε κάποιος σκορπιός, είναι βέβαιο ότι βαδίζουμε πλησίστιοι στη διάσπαση του ατόμου.

———————————————

Ο Δημήτρης Νατσιός, της Νίκης, ερωτηθείς στη ΔΕΘ, δέχτηκε ότι η ελληνική πολιτεία δεν έχει δικαίωμα να επέμβει στην υπό κατάληψη Μονή Εσφιγμένου του Αγίου Ορους.

Δεν έχει δίκιο να υποστηρίζει τα φρικιά από τη Ρωσία και τη Σερβία – όπως δεν είχε δίκιο το Κρεμλίνο όταν, πριν κάναν αιώνα, επιδίωκε τη «διεθνοποίηση» της περιοχής.

Η κυριαρχία της Ελλάδας στο Ορος είναι απόλυτη και, προφανώς, η αστυνομία και δικαιούται και υποχρεούται να παρεμβαίνει όταν υπάρχει παρανομία.

Και οι πολιτικοί υποχρεούνται να υποστηρίζουν το συμφέρον της χώρας τους.