Στέφανε, χάσαμε

H αλήθεια είναι πως το ξέσπασμα ήταν κάπως ανορθόδοξο. Θέλω να πω, όταν ένας ποδοσφαιριστής κάνει νόημα με τα δυο του χέρια προς τους οπαδούς της ομάδας του να ξεσηκωθούν και να τη στηρίξουν με τις φωνές τους, είναι επειδή έχει μόλις βάλει γκολ, έχει μειώσει τη διαφορά και χρειάζεται ενθάρρυνση για να βάλει κι άλλο και να ισορροπήσει το παιχνίδι. Με τον Θεόδωρο Κασσελάκη δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Οταν πετάχτηκε όρθιος προχθές στην Κεντρική Επιτροπή (φωτογραφία) για να αποθεώσει τον γιο του και να καλέσει κι άλλους να τον αποθεώσουν, δεν είχε μπει κανένα γκολ. Δεν είχε κερδίσει ο Στέφανος καμιά μάχη. Αντιθέτως, είχε μόλις προκαλέσει όσους τον αμφισβητούσαν να καταθέσουν, αν τολμούν, πρόταση μομφής εναντίον του. Τόλμησαν, και κέρδισαν.

Είναι προφανές ότι ο, πρώην πλέον, αρχηγός αιφνιδιάστηκε. Το δείχνει η μετάβαση από τον Γκράμσι στην αγοραία ρητορική: το Σάββατο μιλούσε για «το παλιό που πεθαίνει χωρίς το καινούργιο να έχει ακόμα γεννηθεί» και χθες κατήγγελλε όσους έβαλαν στα μέλη της ΚΕ «σακούλα, εεε κουκούλα». Αφού έχασε τον έλεγχο της «νομενκλατούρας», ετοιμάζεται να παίξει το παιχνίδι του «αγνού λαού». Να ζητήσει δηλαδή από τους «οπαδούς και φίλους» να τον επανεκλέξουν για να αλλάξει το κόμμα κόντρα στους κομματικούς, όχι μαζί τους. Δεν αποκλείεται, με την κρίση που μαστίζει το πολιτικό σύστημα και με τη δυσκολία των αντιπάλων του να συμφωνήσουν σε μια ισχυρή εναλλακτική υποψηφιότητα, να κερδίσει το στοίχημα. Αλλά το πουλί έχει πετάξει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, πολύ περισσότερο δε ως κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, έχει τελειώσει.

Γιατί; Επειδή η λογική με βάση την οποία ιδρύθηκε – ο αντισυστημισμός, η σύγκρουση με τις ελίτ, η λαϊκιστική προσέγγιση των προβλημάτων – δεν έχει πλέον πέραση στον χώρο της Αριστεράς. Το βλέπουμε στη Γερμανία με το Die Linke, στην Ισπανία με το Podemos, στη Γαλλία με τους Ανυπότακτους του Μελανσόν. Για να αντιμετωπίσει αυτή την εξέλιξη, οπλισμένος με την τεράστια αυτοπεποίθηση που τον διακρίνει, ο Κασσελάκης βάλθηκε να δημιουργήσει ένα προσωποπαγές κόμμα, όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας. Ομως το μόνο τέτοιο προηγούμενο στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία, τα Πέντε Αστέρια του Μπέπε Γκρίλο, έχει κλείσει κι αυτό τον κύκλο του προ πολλού.

Υπάρχει βέβαια πάντα η πρωτοβουλία της Σάρα Βάγκενκνεχτ: η

άλλοτε «κόκκινη Σάρα» έκανε στροφή 180 μοιρών, στράφηκε προς τους Γερμανούς με έναν ξενόφοβο λόγο και πέτυχε μερικά καλά εκλογικά αποτελέσματα. O Κασσελάκης δεν θα είχε κανέναν δισταγμό να τη μιμηθεί. Κουβαλάει όμως ήδη μια φθορά από την οποία δύσκολα θα απαλλαγεί. Μετατρέποντας επίσης την ομοφυλοφιλία του σε lifestyle, έχασε και το πλεονέκτημα του «διαφορετικού».

Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών στο ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα αν οδηγήσει σε αλλαγή ηγεσίας, μπορεί να του καταφέρει το οριστικό πλήγμα.