Ζάπινγκ

Οταν ο Μητσοτάκης έλεγε χθες στη ΔΕΘ ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση» δεν χρειαζόταν να το αποδείξει. Με ένα απλό ζάπινγκ μπορούσε ο καθένας να παρακολουθήσει σε ταυτόχρονη μετάδοση τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπου ο πρόεδρός του καθαιρέθηκε όχι από εκείνους που τον εξέλεξαν (τα μέλη του κόμματος) αλλά από άλλους ενδιαφερομένους (την Κεντρική Επιτροπή). Καλά ξεμπερδέματα.

Υποψιάζομαι πως ο Μητσοτάκης δεν θα βάλει τα κλάματα από μοναξιά. Διότι αντίπαλος δεν υπάρχει ούτε σε μικρογραφία.

Κι η μεγαλύτερη κουταμάρα που έχω ακούσει στην πολιτική (και την έχω ακούσει από πολλούς…) λέει ότι «αντίπαλός μας είναι τα προβλήματα του λαού» και «η καθημερινότητα».

Κολοκύθια τούμπανα.

Ούτε «τα προβλήματα», ούτε η «καθημερινότητα» είναι αντίπαλοι μιας κυβέρνησης.

Αφενός, τα προβλήματα δεν τα κερδίζεις ποτέ διότι ποτέ δεν τελειώνουν.

Αφετέρου, ούτε την καθημερινότητα μπορείς να ελέγξεις εφόσον ο κάθε άνθρωπος ζει τη δική του.

Ετσι, αντίπαλος μιας κυβέρνησης είναι πάντα ένας και μοναδικός: η αντιπολίτευση.

Εκείνος δηλαδή που κατεβαίνει στις εκλογές και μπορεί να νικήσει την κυβέρνηση. Αν διαλυθεί, σχόλασε ο γάμος.

Η παρουσία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ ήταν αποκαλυπτική της επείγουσας ανάγκης να βρει έναν αντίπαλο. Ο οποίος, κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει ούτε σε προσωπικό, ούτε σε πολιτικό επίπεδο. Και η υποψία ότι η κυβερνητική παράταξη αντιπολιτεύεται τον εαυτό της είναι για τα καλαμπούρια. Κανείς δεν περιμένει τον Καραμανλή ή τον Σαμαρά για να ακούσει τον Μητσοτάκη.

Τι μένει; Μένουν διάφορες εξαγγελίες καλοδεχούμενες μεν αλλά με ελάχιστη πολιτική απόδοση. Και μεγάλες δόσεις πλήξης.

Θα μου πείτε «μα είναι δουλειά του Πρωθυπουργού να βρει αντιπολίτευση;». Προφανώς όχι. Είναι δουλειά της αντιπολίτευσης.

Αλλά όσο δεν παράγει αποτέλεσμα, όσο βουλιάζει στα δικά της, όσο δεν συγκροτεί στοιχειώδη αντίλογο, τότε ακόμη και η πιο φιλότιμη εμφάνιση του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ αποκτά τόση πολιτική σημασία όσο ένα οικογενειακό διπλό στο Κορωπί.

Ο Μητσοτάκης έχει πλέον μπει στον έκτο χρόνο της πρωθυπουργίας του. Δεν είναι λίγο. Η κόπωση είναι εμφανής και στην κυβέρνηση και στο ακροατήριο. Αλλά προς το παρόν τροφοδοτεί μόνο δημοσκοπήσεις και γκρίνια. Ούτε θα μπορούσε άλλωστε να τροφοδοτήσει κάτι άλλο αφού «άλλο» δεν υπάρχει.

Αυτό δεν σημαίνει προφανώς ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Η ζωή είναι γεμάτη αναποδιές. Αλλά ούτε και υποχρεούται να ζει ξάγρυπνος.

Εχει μπροστά του τρία χρόνια ανεμπόδιστης διακυβέρνησης, τα οποία πρέπει κάπως να αξιοποιήσει. Κατά προτίμηση όχι μόνο με μερεμέτια.