Οι αμερικανικές εκλογές θα επηρεάσουν τη μεταναστευτική πολιτική

Κάθε μέτρο που έχουν τελευταία πάρει οι Αμερικανοί σχετικά με δασμούς που επιβάλλουν κατά της Κίνας για την προστασία της εσωτερικής τους αγοράς υιοθετήθηκε σχεδόν άμεσα από την Ευρωπαϊκή Ενωση (λ.χ. ηλεκτρικά αυτοκίνητα, φωτοβολταϊκά πάνελ κ.λπ.). Είναι παραπάνω από σίγουρο πως στην περίπτωση που κερδίσει η Κάμαλα Χάρις τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές η τακτική αυτή θα συνεχιστεί. Αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι οι συνέπειες που θα υπάρξουν για την Ευρώπη στον τομέα της μεταναστευτικής πολιτικής. Εφόσον οι απόψεις πολλών προσωπικοτήτων του Δημοκρατικού Κόμματος εφαρμοστούν.

Μιλώντας στο CNN η Δημοκρατική γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Ουόρεν, ξεχωριστή «προοδευτική» προσωπικότητα του χώρου, εξέφρασε απόψεις εξαιρετικά ανησυχητικές. Ιδιαίτερα για το ευαίσθητο θέμα της μεταναστευτικής πολιτικής. Σύμφωνα με τη «New York Post» ζήτησε «μια λογική μεταναστευτική μεταρρύθμιση» η οποία περιλαμβάνει και ένα «μονοπάτι προς την εξασφάλιση υπηκοότητας». Εδώ η αναφορά είναι για αμνηστία σε 11 εκατομμύρια παράνομους μετανάστες!

Η Ουόρεν μάλιστα δεν απέφυγε να προσθέσει πως αν εκλεγεί πρόεδρος η Καμάλα Χάρις θα «δουλέψει με το Κογκρέσο για να πραγματοποιηθεί αυτή η πολιτική». Αυτή η πολιτική εξάλλου δεν είναι κάτι καινούργιο για τους Δημοκρατικούς. Λίγο μετά την άνοδο του διδύμου Μπάιντεν – Χάρις στην εξουσία προωθήθηκε ένα νομοθετικό σχέδιο για την εξασφάλιση της «αμερικανικής υπηκοότητας». Οι διατάξεις του σχεδίου έδιναν το δικαίωμα σε κάθε μετανάστη, ανεξαρτήτως ποινικού μητρώου ή προηγούμενης συμπεριφοράς, να ακολουθήσει κάποιον δρόμο εξασφάλισης αμερικανικής υπηκοότητας. Ανοίγοντας τον δρόμο και σε ξένους, που είχαν απελαθεί επί κυβέρνησης Τραμπ, νόμιμα να επιστρέψουν. Παράλληλα, οι σχετικές διατάξεις θα διπλασίαζαν τους νόμιμους μελλοντικούς μετανάστες.

Βέβαια ο νόμος αυτός εξαφανίστηκε λόγω σοβαρών τότε λαϊκών αντιδράσεων ύστερα από θεαματική αύξηση των μεταναστευτικών ροών και των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν σε πολλές, κυρίως νότιες, Πολιτείες. Αλλά και στη Νέα Υόρκη. Παρ’ όλα αυτά οι Δημοκρατικοί δεν πτοήθηκαν και προώθησαν διάφορες διατάξεις που άνοιγαν τρύπες για νέους μετανάστες και για την παροχή κρατικών ενισχύσεων σε αυτούς. Τις περισσότερες φορές το Κογκρέσο μπλόκαρε αυτές τις προσπάθειες, ματαιώνοντας τις περισσότερες. Είναι όμως σίγουρο πως αν υπήρχε ισοψηφία, η αντιπρόεδρος, με την κρίσιμη ψήφο που έχει στη Γερουσία, θα ψήφιζε υπέρ τους. Ακόμα και τώρα πολλοί Δημοκρατικοί στηρίζουν τέτοιες απόψεις, με προεξάρχοντα τον γερουσιαστή Τσακ Σούμερ της Νέας Υόρκης, που ομιλεί για εκπλήρωση των στόχων και επιδιώξεων των «ονειροπόλων» (μεταναστών).

Αν κάτι τέτοιο αρχίσει να υλοποιείται με μια κυβέρνηση Χάρις, το ζήτημα είναι τεράστιο για την Ευρώπη. Με την κυριαρχία της κουλτούρας της αφύπνισης (woke culture) σε μια Δημοκρατική Αμερική, πόσο θα αντέξει η Ευρωπαϊκή Ενωση της κυρίας Φον ντερ Λάιεν σε υπαινιγμούς ή και καταγγελίες ακόμη για ρατσισμό, λευκή κυριαρχία και ισλαμοφοβία; Το ζήτημα είναι πως μια Ευρώπη με σοβαρές λαϊκές επιφυλάξεις για «ανοιχτή» μεταναστευτική πολιτική είναι αμφίβολο πως θα μπορέσει να ακολουθήσει την Αμερική σε μέτρα υπέρ των dreamers. Είναι πιθανόν τότε να φτάσουμε σε ρήξη των σχέσεων Ευρώπης – ΗΠΑ; Μια εκλογή Τράμπ θα ματαιώσει κάθε τέτοια εξέλιξη. Ρήξεις όμως με την Ευρωπαϊκή Ενωση θα υπάρξουν τότε σε μια σειρά από άλλα ζητήματα, όπως το περιβάλλον, η πράσινη ανάπτυξη και οι σχέσεις με την Ρωσία. Ακανθώδες μέλλον, δηλαδή…