Δουλεμπόριο

Εχει γίνει μόδα η ακύρωση της  ιστορίας (Cancel Culture). Mε τη Δύση να γίνεται αποδέκτης λογής αναθεωρητικών απόψεων για την εξελικτική ιστορία των πραγμάτων. Εχουμε φθάσει στο σημείο να γκρεμίζονται αγάλματα ιστορικών προσωπικοτήτων διότι έπαιξαν κάποιον ρόλο στη δουλεία που άνθησε πριν από δύο αιώνες περίπου στη Δύση και ιδιαίτερα στην Αμερική. Περιέργως, κουβέντα δεν ακούγεται για χώρες του Τρίτου Κόσμου, και για τους τότε πληθυσμούς τους, που είχαν πρωταγωνιστήσει στο εμπόριο σκλάβων. Η αυτοκρατορία του Μάλι, λ.χ., στην Υποσαχάρια Αφρική, ήταν στον Μεσαίωνα ζάπλουτη λόγω ακριβώς του δουλεμπορίου.

Οι αλήθειες αυτές βέβαια δεν αρέσουν ιδιαίτερα. Κυρίως διότι αμαυρώνουν την εικόνα της Μαύρης Αφρικής και του ισλαμικού κόσμου, που οι σημερινοί ανά τον κόσμο «προοδευτικοί» λατρεύουν να εκθειάζουν. Κι όμως, αυτές οι αποκρουστικές συμπεριφορές δεν περιορίζονται μόνο στο ιστορικό παρελθόν. Η δουλεία ζει και βασιλεύει και σήμερα σε περιοχές και σε καθεστώτα που λατρεύουν και εμπνέονται από το Ισλάμ.

Γράφοντας στο «Spectator», ο ιταλικής καταγωγής άγγλος συγγραφέας Justin Marozzi («Islamic Empires», «Tamerlane: The Sword of Islam») περιγράφει μια επίσκεψή του στην πρωτεύουσα της Μαυριτανίας, Νουακτσότ. Aφού την αποκαλεί «χειρότερη πρωτεύουσα του κόσμου», αποκαλύπτει πως η δουλεία εκεί εξακολουθεί να ισχύει ενώ διώκονται και φυλακίζονται όσοι στρέφονται εναντίον της ή τολμούν δημόσια να την καταγγείλουν. Οι εμπειρίες του φαίνονται συγκλονιστικές. Στο αεροδρόμιο ουσιαστικά ο επισκέπτης ανακρίνεται για τους σκοπούς της επίσκεψής του, ποιους ανθρώπους θα συναντήσει, τι θα συζητήσει μαζί τους και τα τηλέφωνά τους!

Στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, υπάρχει χώρα, μερικά χιλιόμετρα μόνο μακριά από την Ευρώπη, στην οποία η κληρονομική δουλεία εξακολουθεί να ισχύει και με την οποία σημαντικές χώρες του κόσμου κάνουν δουλειές και η ΕΕ κάνει τα στραβά μάτια αν παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Ο ΟΗΕ φρόντισε να ψηφίσει ένα σύμφωνο μετανάστευσης, που προωθούν μουσουλμανικές χώρες, αλλά κάνει τα στραβά μάτια όταν χώρες-μέλη του στην ουσία ανέχονται, στην καλύτερη περίπτωση, τη δουλεία.

Καλό είναι να κραυγάζουν οι λογής «προοδευτικοί» για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τον σεβασμό του Ισλάμ. Καλύτερο όμως θα είναι να βλέπουν λίγο μακρύτερα από τη μύτη τους και να αρχίσουν να αναγνωρίζουν τα αίσχη που γίνονται γύρω τους κάτω από την ανοχή του Ισλάμ και των κρατών που με φανατισμό το υποστηρίζουν. Πώς είναι δυνατόν, λ.χ., το Μπανγκλαντές να υποστηρίζει το σύμφωνο μετανάστευσης και την ίδια ώρα να παρεμποδίζει τους μουσουλμάνους Ρονχίγκια από τη Μιανμάρ, όταν προσπαθούν να διαφύγουν τις διώξεις από εκεί και επιχειρούν να περάσουν τα δικά του σύνορα για να διασωθούν;

Ολοι δε αυτοί που καταγγέλλουν τον τρόπο διδασκαλίας της δυτικής ιστορίας και που συσκοτίζουν τον ρόλο των χωρών του Τρίτου Κόσμου στη διαμόρφωσή της ας συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει σήμερα στις χώρες αυτές και ας κινηθούν για να καταγγείλουν ακρότητες και αναχρονιστικές συμπεριφορές.