Ο ύμνος της αγάπης

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων ολοκληρώθηκε με τη Σελίν Ντιόν να τραγουδάει από τον Πύργο του Αϊφελ το «Hymne a l’ amour», τον «Υμνο της αγάπης», ένα τραγούδι της Εντίθ Πιαφ λιγότερο γνωστό από το «La vie en rose» ή το «Non, je ne regrette rien», αλλά με μεγαλύτερη ιστορία. Η Πιαφ το αφιέρωσε σ’ ένα έρωτά της, τον Μαρσέλ Σερλάν. Ο Σερλάν ήταν αθλητής – βασιλιάς του μποξ. Η Πιαφ τον έχασε ύστερα από ένα δυστύχημα. Ο ξαφνικός θάνατός του την οδήγησε σε κατάθλιψη. Η επιλογή ενός τραγουδιού που μιλά παθιασμένα για την αγάπη για έναν αθλητή, ήταν ο ωραιότερος τρόπος για να κλείσει μια τελετή έναρξης στο Παρίσι. Αλλά πόσοι από όσους παρακολουθούσαν την τελετή γνωρίζουν αυτή την ιστορία; Στη Γαλλία πολλοί, στην Ελλάδα ελάχιστοι.

Η τελετή ξεκινά τη στιγμή που ένας ιππότης χωρίς πρόσωπο παραλαμβάνει την Ολυμπιακή Φλόγα από τα χέρια του Ζινεντίν Ζιντάν για να την ταξιδέψει στην ιστορία της πόλης και να την ξαναδώσει στον Ζιζού πριν απ’ τον θεματικό επίλογο. Είναι ένας ήρωας του videogame «Assasin’s Creed» που οι πιτσιρικάδες Γάλλοι αγαπούν πολύ. Η επιλογή του είχε ένα συμβολισμό: ότι οι Αγώνες χρειάζονται το νεανικό κοινό και πρέπει και να μιλάνε τη γλώσσα του. Στη μετάδοση ακούσαμε ότι ήταν κάποιος που θα έβγαζε τη μάσκα του. Το χρέος όποιου την τελετή την αφηγείται, δηλαδή όποιου θα ‘πρεπε να αποκαλύπτει τα μυστικά της, είναι να βοηθά το κοινό να κατανοήσει λεπτομέρειες. Η περιγραφή της τελετής έναρξης από την ΕΡΤ θύμιζε περιγραφή της Eurovision και μάλιστα από κάποιους που θα προτιμούσαν να κάνουν ρεπορτάζ για κινητοποιήσεις αγροτών.

Οι Γάλλοι εξαιτίας της βροχής δεν έκαναν ούτε τελική πρόβα (!), ενώ ο Παπαϊωάνου στην Αθήνα το 2004 είχε κάνει δυο και οι Ιάπωνες το 2021 τρεις! Αλλά η επιτυχία τους φάνηκε στα νούμερα της τηλεθέασης. Και παγκοσμίως και στην Ελλάδα ήταν ασύλληπτα μεγαλύτερα από των τριών προηγούμενων κι αυτό γιατί το θέαμα ήταν πλούσιο. Στην Ελλάδα βέβαια η απουσία κατανόησης οδήγησε σε αφορισμούς. Τα social media γέμισαν από κατάρες «γιατί οι Γάλλοι πρόδωσαν το Ολυμπιακό Ιδεώδες», γιατί «δεν είδαμε τους αθλητές» (εννοούν βέβαια τις φίρμες – σημαιοφόρους γιατί τους άλλους ποτέ δεν τους βλέπουμε) και κυρίως γιατί παραδόθηκε η τελετή στους ιεράρχες της woke κουλτούρας.

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων είχε ως κέντρο το Παρίσι – το Παρίσι έχει και Βερσαλλίες και Λούβρο και Πύργο του Αϊφελ και Νοτρ Νταμ, αλλά έχει και ένα πνεύμα ανοχής στη διαφορετικότητα και έχει και πασαρέλες με μεγαλοφυείς γκέι μόδιστρους. Και έχει και παραδόσεις ειρωνείας που στοίχισαν κάποτε τη ζωή στους σκιτσογράφους του Σαρλί Εμπντό: οι σεναριογράφοι της γιορτής, που δεν ξέχασαν ήθελαν να τα αναδείξουν όλα. Αλλά η αγάπη, η Τέχνη, η ανοχή, το παιχνίδιασμα με την ίδια την ιστορία, ο διαφωτισμός δεν είναι woke ατζέντα. Το ότι με κάποια από αυτά ενοχλούνται οι ακροδεξιοί τι να κάνουμε; Θα ‘πρεπε οι φιλελεύθεροι αυτά να τα υπερασπίζονται: η σιωπή τους συμβάλει στην άνοδο της Ακροδεξιάς που μετατρέπει συχνά πυκνά την άγνοια των ανθρώπων σε αγανάκτηση.

Και το Ολυμπιακό Ιδεώδες; Προτείνω να το σώσουμε εμείς: να διοργανώσουμε Αγώνες στην Ολυμπία. Με θυσίες στον θεό Δία και στη θεά Αθηνά – την τσίκνα την αντέχουμε, για την οργή των παπάδων δεν παίρνω όρκο. Φυσικά οι αθλητές θα τρέχουν γυμνοί (ή άντε με τα απολύτως απαραίτητα) και θα πηγαίνουν στους αγώνες με δούλους, όχι με προπονητές. Γυναίκες θα απαγορεύονται και να πλησιάσουν. Αλλά κάτι μου λέει πως κι αυτό το πανηγύρι θα το καταγγείλουν κάποιοι ως θρίαμβο της woke κουλτούρας γιατί θα έχει, άκουσον άκουσον, γυμνούς άντρες.