Μοντάζ

Αν πράγματι έγινε μοντάζ για λόγους επικοινωνιακής διαχείρισης, η υπόθεση παραπέμπει σε μια, πολύ πιο ελαφριά, εκδοχή εκείνης της παράστασης στο Συντονιστικό της Πυροσβεστικής, όταν ο Τσίπρας παρίστανε τον ανήξερο για τους νεκρούς.

Στην κυβέρνηση πίστευαν ότι ξεπέρασαν τον σκόπελο των Τεμπών διά του 41% στις εκλογές. Τελικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Εχουν πλέον μαζευτεί πολλά. Είναι το μονταρισμένο υλικό. Ποιος έκανε το μοντάζ; Και πώς απέκτησε πρόσβαση στις ηχογραφήσεις; Εδώ απάντηση δεν υπάρχει. Είναι οι καταγγελίες για την ύπαρξη επικίνδυνων υλικών στην εμπορική αμαξοστοιχία. Είναι και οι κοινοβουλευτικές μεθοδεύσεις για κλείσιμο της υπόθεσης χωρίς να βρεθεί στο κάδρο των ευθυνών ο Κώστας Αχ. Καραμανλής. Είναι και οι επιθέσεις προς την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία και ο βόρβορος των τρολ κατά της Μαρίας Καρυστιανού.

Ολα αυτά είναι πολλά για να αποτελούν συμπτώσεις ή κομμάτια σχεδίου για την αποσταθεροποίηση της χώρας. Και δείχνουν ότι ο χειρισμός είναι αντίστοιχος με την υπόθεση των υποκλοπών. Ακόμα και αν η κυβερνητική εκδοχή δεν ταιριάζει με την πραγματικότητα, τότε τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Ο Κασσελάκης ζήτησε εκλογές. Δικαίωμά του. Τα περί διεθνών παρατηρητών που απαιτεί είναι, ασφαλώς, φαιδρότητες. Ωστόσο για πρώτη φορά βλέπουμε μια οργανική συσπείρωση της αντιπολίτευσης. Δεν καταψηφίζουν, απλώς, ένα νομοσχέδιο όπως γίνεται συνήθως. Συνυπογράφουν πρόταση δυσπιστίας. Και έτσι η κυβέρνηση βρίσκεται σε επικοινωνιακή και δημοσκοπική πίεση. Από τη μια έχει απώλειες στα δεξιά της και από την άλλη οι κεντρώοι ψηφοφόροι διακρίνουν συμπεριφορές και μεθοδεύσεις που δεν συνάδουν ούτε κατ΄ ελάχιστον με τους λόγους για τους οποίους εμπιστεύτηκαν τη Νέα Δημοκρατία.

Ναι, εννοείται ότι δεν κινδυνεύει κοινοβουλευτικά. Οταν ολοκληρωθεί η συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας, η συμπολίτευση θα χειροκροτεί όρθια. Ομως πια η δυσπιστία δεν ανθίζει μόνο μέσα στη Βουλή. Και όσο φουσκώνει η δυσφορία για την κυβέρνηση ενώ παράλληλα δεν διαφαίνεται καμία σοβαρή εναλλακτική λύση, τόσο θα κερδίζει ο «αντισυστημισμός», δηλαδή οι φωνές της λαϊκιστικής διαμαρτυρίας. Μπορεί να μην υπάρχει σοβαρός αντίπαλος στο γήπεδο, αλλά ενίοτε τα ματς χάνονται και με αυτογκόλ.