Εγκλημα

Το θέαμα είναι συνηθισμένο και βαρετά επαναλαμβανόμενο.

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στη χώρα, η αντιπολίτευση πάει να το φορτώσει στην κυβέρνηση που βρίσκεται στα πράγματα.

Δεν είναι δύσκολο. Συνήθως όλοι έχουν κάτι να πουν για ό,τι συμβαίνει.

Και κάθε φορά η κυβέρνηση αρνείται να κάνει το χατίρι της αντιπολίτευσης και να καθίσει στο εδώλιο. Τι κάνει, λοιπόν; Πλακώνει την αντιπολίτευση.

Ούτε αυτό είναι συνήθως δύσκολο, ιδίως αν η αντιπολίτευση είναι σαν τη σημερινή. Ελαφρών βαρών.

Κι έτσι πορεύεται η χώρα από «εγκλήματα» σε «τραγωδίες» κι από «σκάνδαλα» σε «συγκαλύψεις».

Καμία άλλη ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν έχει να επιδείξει τέτοια πορεία εν μέσω δράματος, εγκληματικότητας και τραγικότητας.

Παρόλο που είμαι βέβαιος πως και σε όλη την υπόλοιπη δημοκρατική Ευρώπη γίνονται δυστυχήματα και ναυάγια και πυρκαγιές και άρσεις του τηλεφωνικού απορρήτου και αθέμιτες συναλλαγές.

Προ διετίας αποκαλύφθηκε πως από το 2017 κάποιοι παρακολουθούσαν το τηλέφωνο του Μακρόν και πολλών υπουργών του. Τι έκανε ο Μακρόν; Καθαίρεσε τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, τέλος.

Στην Ελλάδα αντιθέτως δυσκολεύομαι να διακρίνω το αποτέλεσμα. Μάλλον παραμένει πάντα τα ίδιο γοητευτικά αδιευκρίνιστο.

Σάμινα, Siemens, υποκλοπές 2004, εξοπλιστικά, Βατοπέδι, Λαγκάρντ, δάνεια στον Τύπο, Novartis, Μάνδρα, Μάτι, τηλεοπτικές άδειες, νέες υποκλοπές, τώρα τα Τέμπη. Σίγουρα κάτι θα ξεχνάω από όσα έχουν συμβεί μόνο τις τελευταίες δεκαετίες.

Ενα τέτοιο μονόπρακτο ζήσαμε και χθες στη Βουλή. Είναι βέβαιο πως κανείς δεν έμαθε κάτι καινούργιο για το δυστύχημα στα Τέμπη, δεν μάθαμε καν αν υπήρχε κάτι καινούργιο να μαθευτεί.

Αξιζε λοιπόν η κλωτσοπατινάδα; Δεν άξιζε. Τι άραγε διερεύνησε η Εξεταστική Επιτροπή που δεν θα έχει εξετάσει η Δικαιοσύνη; Ειλικρινά δεν κατάλαβα.

Διότι εν τω μεταξύ η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της και μάλιστα με ταχείς ρυθμούς – καμία σχέση με το Μάτι που μας πήρε έξι χρόνια… Ο εφέτης – ανακριτής έστειλε στο εδώλιο 34 κατηγορουμένος. Θα γίνει (ελπίζουμε) σύντομα η δίκη.

Ακούω βεβαίως ότι όλα αυτά γίνονται για να ικανοποιηθεί «το κοινό αίσθημα». Είναι ένας εύσχημος τρόπος να πουν ότι κοροϊδεύουν τον κόσμο που ξέρει ότι τον κοροϊδεύουν.

Διότι το «κοινό αίσθημα» ως πραγματικό μέγεθος δεν υπάρχει. Ο καθένας θεωρεί κοινό το αίσθημα που θέλει να νομίζει ότι μοιράζεται με άλλους.

Και γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να το εκπροσωπήσει.

Προτείνω λοιπόν να ακολουθήσουμε την πεπατημένη των άλλων ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Και αν μιλάμε για εγκλήματα, να αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της.

Ούτως  Ή άλλως, εμείς της την έχουμε αναθέσει.