Το κράτος δικαίου στην Ελλάδα αμαυρώνεται από βία, pushbacks και ανθρωπιστικές οργανώσεις στο εδώλιο

Τον περασμένο μήνα, μια έκθεση κατέγραψε σκληρούς ξυλοδαρμούς τιμωρίας ανθρώπων που κρατούνταν σε ελληνικούς προσφυγικούς καταυλισμούς και κέντρα κράτησης.

Οι περισσότεροι που μίλησαν στο Δίκτυο Παρακολούθησης Συνοριακής Βίας (BVMN) ανέφεραν ότι ξυλοκοπήθηκαν αδιακρίτως. Άλλοι είπαν ότι ξυλοκοπήθηκαν επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα κράτησης της Ελλάδας που χρηματοδοτούνται από την ΕΕ.

Κάποιοι ανέφεραν μάλιστα ότι χτυπήθηκαν με taser και υπέστησαν ρατσιστική κακοποίηση.

Μια τέτοια βία θα πρέπει να γίνει πρωτοσέλιδο σε όλη την ήπειρο. Αντίθετα, έχει κανονικοποιηθεί, όπως αναφέρει το Euronews.

«Η βία της Ελλάδας λαμβάνει χώρα με τη σιωπηρή συναίνεση της Ευρώπης. Πρόκειται για το τίμημα της οχύρωσης των συνόρων της ηπείρου»

Την εβδομάδα που κυκλοφόρησε η έκθεση, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επέκρινε την Ελλάδα για ένα περιστατικό στο οποίο οι ακτοφυλακές του πυροβόλησαν αιτούντες άσυλο στο Αιγαίο, με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός Σύρου πρόσφυγα μετά από μήνες νοσηλείας.

Σχεδόν ταυτόχρονα, οι ερευνητές της Forensic Architecture κυκλοφόρησαν μια άλλη ενημέρωση στη μαζική βάση δεδομένων τους σχετικά με τη συστηματική και παράνομη εκστρατεία βίας και «παρασυρόμενων» στην Ελλάδα στο Αιγαίο Πέλαγος.

Η λίστα περιλαμβάνει δεκάδες περιπτώσεις όπου άτομα πετάχτηκαν στη θάλασσα χωρίς σωσίβια από το Λιμενικό Σώμα ή αγνώστους μασκοφόρους και σε τρεις περιπτώσεις με χειροπέδες.

Θεμελιώδης κατάρρευση του κράτους δικαίου

Το Λιμενικό Σώμα της Ελλάδας έχει και συνεχίζει να επιτελεί κρίσιμο ναυαγοσωστικό έργο. Αλλά η αποτυχία του κράτους να αντιμετωπίσει σοβαρούς ισχυρισμούς αποτελεί προσβολή για εκείνα τα πληρώματα που σώζουν ζωές με μεγάλο προσωπικό κίνδυνο.

Εν τω μεταξύ, οι ανθρωπιστές αντιμετώπισαν παράλογες κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης της κατασκοπείας σε ένα ελληνικό δικαστήριο, για τίποτα περισσότερο από τη διάσωση ζωών.

Ευτυχώς αθωώθηκαν τον περασμένο μήνα, αλλά η υπόθεση κράτησε έξι χρόνια. Είναι ένα από τα πολλά όπου άτομα που μεταναστεύουν ή άτομα που παρέχουν βοήθεια σύρονται στα δικαστήρια, ενώ οι αρχές θέτουν σε κίνδυνο ζωές ατιμώρητες.

Η ΕΕ αρνήθηκε να απομακρύνει την υπηρεσία συνόρων της, τη Frontex, από το Αιγαίο παρά το σκάνδαλο της συνενοχής της στις επαναπροωθήσεις και βία

Η κατάσταση στην Ελλάδα αντικατοπτρίζει μια θεμελιώδη κατάρρευση του κράτους δικαίου, όπως ανέφεραν 17 οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία του Τύπου νωρίτερα αυτό το μήνα σε επιστολή τους προς την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τώρα ψήφισμα σχετικά με τις απειλές κατά του κράτους δικαίου στην Ελλάδα.

Η Ευρώπη δεν είναι, όπως ισχυρίζεται, αδύνατο να δράσει και αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα. «Η βία της Ελλάδας λαμβάνει χώρα με τη σιωπηρή συναίνεση της Ευρώπης. Πρόκειται για το τίμημα της οχύρωσης των συνόρων της ηπείρου» αναφέρει το Euronews.

Καταστροφικό αποτέλεσμα

Είναι ενδεικτικό ότι τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, τα οποία έσπευσαν πολύ γρήγορα να επιβάλουν βάναυσες και επιζήμιες οικονομικές κυρώσεις στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κρίσης του δημόσιου χρέους, αρνούνται να τη θεωρήσουν υπεύθυνη για τη συστηματική διάβρωση των ευρωπαϊκών προτύπων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η ΕΕ χρηματοδοτεί στρατόπεδα κράτησης όπου άνθρωποι — πολλοί από τους οποίους έχουν καταφύγει από βασανιστήρια— ξυλοκοπούνται και κακοποιούνται από φρουρούς.

Τουλάχιστον 276 εκατ. ευρώ έχουν διοχετευτεί σε ελληνικές εγκαταστάσεις τα τελευταία χρόνια, κάτι που αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής χαιρέτησαν ως επιτυχία.

Οι επανειλημμένες καταδίκες των στρατοπέδων στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υποδηλώνουν το αντίθετο.

Ακόμη χειρότερα, μέσω του Νέου Συμφώνου της ΕΕ για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, η ηγεσία της ΕΕ θέλει το ελληνικό μοντέλο να εξάγεται σε όλη την Ευρώπη.

Δεκάδες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών προειδοποίησαν για τους κινδύνους της κράτησης παιδιών και τη φυλετική καταγραφή, ενώ άτομα που κρατούνται σε κέντρα κράτησης διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες, αλλά μέχρι στιγμής τα λόγια τους έχουν πέσει στο κενό.

Είναι καιρός να θέσουμε ένα σοβαρό ερώτημα: πόσοι άλλοι θα πρέπει να πεθάνουν στη Μεσόγειο, να ξυλοκοπηθούν σε στρατόπεδα, να πεταχτούν στα ποτάμια και τις θάλασσες, να τους αρνηθούν το βασικό τους δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο, να διώκονται επειδή σώζουν ζωές, προτού καταλάβουμε ότι κάτι πήγε σοβαρά στραβά;