Η δηλητηριασμένη αγκαλιά των παλιών συντρόφων

Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια. Η κοινοβουλευτική ομάδα μοιάζει σήμερα ζωντανή-νεκρή σαν τον Ελ Σιντ, αλλά ανίκανη να τρομάξει τους εχθρούς ή να δώσει οποιαδήποτε πολιτική μάχη. Τη ληξιαρχική πράξη του τέλους υπέγραψε ο επικεφαλής της Σωκράτης Φάμελλος, ο πρώτος αρχηγός υποτίθεται μεγάλου κόμματος που αναγνωρίζει ότι η ηγεσία του είναι κατάλληλη μόνο για να οδηγήσει έναν όμιλο παραζαλισμένων βουλευτών σε ένα άλλο κόμμα, του ανθρώπου που κλήθηκε να αντικαταστήσει και το οποίο δεν έχει ακόμη ιδρυθεί. Δεν είναι ξεκάθαρο εάν ο κ. Φάμελλος υπήρξε εξαρχής τοποτηρητής στο πλαίσιο του πολιτικού σχεδιασμού του κ. Τσίπρα ή εάν απλώς αναγνωρίζοντας την πλήρη αδυναμία του να διατηρήσει το κόμμα ως υπαρκτή πολιτική δύναμη προτίμησε μια πράξη υποτέλειας στον προκάτοχό του από τον εκλογικό εξευτελισμό. H πρώτη δημοσκοπική καταγραφή του κόμματος που εξελέγη ως αξιωματική αντιπολίτευση σε ποσοστό κάτω από το όριο εισόδου στη Βουλή επισφραγίζει τον ρεαλισμό της ταπείνωσης που αποτύπωσε η δήλωση Φάμελλου ότι το υπό κατασκευή κόμμα Τσίπρα «δεν είναι ανταγωνιστικό» προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα τα απομεινάρια των βουλευτών του μπορούν χωρίς αναστολές να αγοράσουν μια πολιτική στέγη από τα σχέδια, όπου ως γνωστόν εξασφαλίζονται και οι καλύτερες τιμές.

Το ερώτημα δεν είναι εάν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εάν ποτέ υπήρξε. Το τέλος δίνει καλύτερα εργαλεία ανάγνωσης του παρελθόντος αυτού του σχήματος που ήθελε να σεμνύνεται ότι έφερε στην εξουσία «πρώτη φορά Αριστερά». Το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές τον Γενάρη του 2015 έχει διαλυθεί σε διαδοχικές φάσεις – αρχικά για ιδεολογικούς ή πολιτικούς λόγους, αργότερα απλώς επειδή έλειψε η συγκολλητική δύναμη της εξουσίας. Και προέκυψαν κάθε είδους σχηματισμοί: η Λαϊκή Ενότητα όσων είχαν πιστέψει ότι υπάρχει μέλλον έξω από το ευρώ (μαζί αποχώρησαν και άλλες αριστερίστικες ομάδες δύσπιστες ακόμη και στον κοινοβουλευτισμό, όπως η ΔΕΑ). Το Μέρα25 του κ. Βαρουφάκη και των λιγοστών συνοδοιπόρων του στη μετωπική με την Ευρώπη. Η Πλεύση Ελευθερίας, ένα κόμμα με ονοματεπώνυμο – αντισυστημικό, ριζοσπαστικό και προσωποκεντρικό, που αρνείται την κατάταξή του στην Αριστερά ή τη Δεξιά. Μετά τη συντριβή του 2019 και την παραίτηση Τσίπρα, προστέθηκε η Νέα Αριστερά, πρακτικά μια παρέα παλιών συντρόφων του ΚΚΕ εσωτερικού με τη μέγιστη δυσαναλογία κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και κοινωνικής απήχησης. Μετά την περιπέτεια Κασσελάκη, την τυχοδιωτική αλλά νόμιμη άνοδο και την αντιδημοκρατική εκδίωξή του, το Κίνημα Δημοκρατίας, δηλαδή όσοι βρήκαν κλειστή την πόρτα του συνεδρίου στο Gazi live, πριν από ακριβώς ένα χρόνο που μοιάζει αιώνες… Οι υπόλοιποι παραμένουν υπό το έμβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και (πλην του κ. Πολλάκη) αναζητούν τρόπο να επικαλεστούν τη μεγαλοθυμία του κ. Τσίπρα και να βρουν τρόπο να μην τους αποκλείσει από το μέλλον του, το οποίο – πολύ σωστά – δεν θέλει να μοιραστεί με κανέναν και τίποτα που υπενθυμίζει ένα στιγματισμένο παρελθόν.

Ολοι οι ικέτες στην υπό διαμόρφωση αυλή του είναι «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες». Πιο πολύ από όλα, το ίδιο το όνομα ΣΥΡΙΖΑ. Η σημερινή κατάσταση πιστοποιεί πως αυτό το άθροισμα δεν υπήρξε τίποτα παραπάνω από μια ευκαιριακή συμπόρευση κάτω από την επήρεια της «αντιμνημονιακής» παραφοράς. Και, τελικά, ήταν πάντοτε και μόνον ένα «κόμμα Τσίπρα» – χωρίς το πρόσωπο αναφοράς, ούτε να συνυπάρξουν μπορούσαν, ούτε πολύ περισσότερο να διεκδικήσουν την εξουσία. Τώρα έχουν έρθει ξανά να τον στοιχειώσουν. Το στοίχημά του – φανερό κι από τη σύνθεση του Επιστημονικού Συμβουλίου του φερώνυμου ιδρύματος – είναι πώς θα διώξει τόσο πολλούς πρόθυμους να τον αγκαλιάσουν και να τον καταστρέψουν.