Ζαλισμένοι από την επιτυχία

«Τρίζει η καρέκλα του Κώστα Τσιάρα» διαβάζω, επειδή στις συσκέψεις για θέματα της δικής του υπουργικής αρμοδιότητας προΐσταται πλέον ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κωστής Χατζηδάκης. Για ποιον λόγο του φόρεσαν καπέλο; Θεωρήθηκε, ίσως, ότι ο κ. Τσιάρας προχωρούσε πολύ γρήγορα στη λύση των προβλημάτων του τομέα του, με αποτέλεσμα να παράγεται περισσότερο έργο από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης από όσο μπορεί να καταναλώσει η κοινή γνώμη. Η επιτυχία, βλέπετε, πρέπει να καταναλώνεται όπως η τροφή: σε μικρές μπουκιές που τις μασάμε καλά. Επρεπε, λοιπόν, να μπει φρένο στην παραγωγικότητα του κ. Τσιάρα και για τον επιπλέον λόγο ότι η υπεροχή του επισκίαζε τους άλλους υπουργούς της κυβέρνησης και προξενούσε φθόνο – εξ ου και τα κακόβουλα σχόλια στα ΜΜΕ για το καπέλο. Ανέλαβε λοιπόν ο κ. Χατζηδάκης να χαλιναγωγήσει τον σίφουνα Τσιάρα.

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν με παίρνετε εντελώς στα σοβαρά, ίσως μάλιστα νομίζετε ότι αστειεύομαι. Ισως μάλιστα ρωτήσετε πού είναι το έργο που παράγει ο κ. Τσιάρας και γιατί δεν το βλέπετε. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: είναι τόσο γρήγορος ο κ. Τσιάρας που δεν το βλέπουμε το έργο του, δεν προλαβαίνουμε να το δούμε! Χρειαζόταν επομένως ο χαλινός. Να έχουμε υπόψη επίσης ότι υπάρχει το σχετικό ιστορικό προηγούμενο. Οταν λ.χ. ο Στάλιν υποχρεώθηκε το 1930 να αναστείλει την πρώτη απόπειρα κολεκτιβοποίησης του γεωργικού τομέα, δεν απέδωσε την υπαναχώρηση της πολιτικής του σε αποτυχία, αλλά σε υπερβολική επιτυχία, με το περιβόητο άρθρο που δημοσίευσε στην «Πράβντα» υπό τον κωμικό τίτλο «Ζαλισμένοι από την επιτυχία».

Ακόμη και αν δεχθώ όμως ότι ισχύει το αντίθετο, δηλαδή ότι ο κ. Τσιάρας τίθεται υπό κηδεμονία λόγω της αδυναμίας του να παραγάγει αποτελέσματα, η μοναδική μου ένσταση αφορά την επιλογή του ρήματος στη φράση «τρίζει η καρέκλα του κ. Τσιάρα». Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για χοδροειδέστατο λάθος, διότι, προκειμένου να τρίζει μια καρέκλα, πρέπει εκείνος που κάθεται πάνω της να κινείται. Βασικό γνώρισμα του κ. Τσιάρα, αλλά και λόγος της λαμπρής υπουργικής καριέρας του σε διάφορα υπουργεία, είναι ότι κάθεται ήσυχος όπου τον τοποθετείς και δεν κουνιέται. Οταν πιάνεται μόνο, αλλάζει το σταυροπόδι. Και πάλι όμως οι υπουργικές καρέκλες είναι κατά κανόνα πολύ καλής ποιότητας για να τρίζουν, συνεπώς η διατύπωση είναι λάθος.

Από την άλλη πλευρά, το αναμφισβήτητο χάρισμα που διαθέτει ο κ. Τσιάρας είναι στον υπνωτισμό διά της λογοδιάρροιας. Αυτή είναι η μέθοδός του, η λογοδιάρροια. Με αυτή εξουδετερώνει εγκεφαλικά το ακροατήριό του. Αυτό, ξέρετε, είναι ένα χάρισμα διόλου αμελητέο! Αν έχει μάλιστα ευχέρεια στις ξένες γλώσσες ο κ. Τσιάρας, με τέτοιο χάρισμα θα μπορούσε να κάνει καριέρα ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η φίλη μας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ας πούμε, τι περισσότερο έχει από τον κ. Τσιάρα;

Μια και ανέφερα την ΕΕ παραπάνω, να προσθέσω ότι η κηδεμονία δεν είναι αναγκαστικά ντροπή για τον κηδεμονευόμενο. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα η κηδεμονία είναι προστασία. Ας πούμε στην περίπτωση του δημόσιου τσακωμού Ελλάδας – Κύπρου για το καλώδιο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Μέσης Ανατολής και Ευρώπης. Το ζήτημα που έχει προκύψει, εξαιτίας του οποίου Ελλάδα και Κύπρος αλληλοκατηγορούνται για εκβιασμό, πρόκειται να εξεταστεί σε σύσκεψη υπό τη διαιτησία του επιτρόπου Ενέργειας της ΕΕ. Πάλι καλά να λέμε που υπάρχει η «θεία» να μας προστατεύει από τον χειρότερο εαυτό μας…

CRINGE

Είναι η είδηση που αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο την έννοια του αξιοθρήνητου: η Βενεζουέλα αποσύρει τις διπλωματικές αντιπροσωπείες της από τη Νορβηγία και την Αυστρία και με τους πόρους που εξοικονομεί ανοίγει πρεσβείες στην Μπουρκίνα Φάσο και τη Ζιμπάμπουε. Προφανώς, θα έπαιξε ρόλο στην απόφαση του προέδρου Νικολά Μαδούρο και το γεγονός ότι η Νορβηγική Ακαδημία επέλεξε την ηγέτιδα της αντιπολίτευσης (τη «δαιμονική μάγισσα», κατά τον Μαδούρο) για το φετινό Νομπέλ Ειρήνης. Πρωτίστως, όμως, είναι η φτώχεια. Ξέρετε πόσο κοστίζει να νοικιάσεις ένα αξιοπρεπές οίκημα για να στεγάσεις την πρεσβεία σου στη Βιέννη ή το Οσλο; Δεν θέλετε να ξέρετε, σας βεβαιώ… Αντιθέτως, με το ένα δέκατο του κόστους μπορείς να έχεις ένα αληθινό παλατάκι στην Ουαγκαντουγκού, την πρωτεύουσα της Μπουρκίνα Φάσο.