Δημοκρατία

Ομολογώ ότι μου διέφυγε και mea culpa. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (ή κάποιου άλλου υποκαταστήματος) Αρβανίτης ζήτησε την παραίτηση του Πρωθυπουργού.

Υποθέτω πως διέφυγε και του Πρωθυπουργού.

Δεν είναι απλό, όμως. Στην απίθανη περίπτωση που ο Πρωθυπουργός παρακούσει, ο Αρβανίτης προτίθεται να κρατήσει την αναπνοή του έως να σκάσει.

Κι αν ο Πρωθυπουργός συνεχίσει να κάνει του κεφαλιού του θα αναλάβει η Ζωή να τον κλείσει στη φυλακή για «εσχάτη προδοσία».

Υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι έως τότε δεν θα έχουν κλείσει τη Ζωή κάπου αλλού.

Εσφιξαν οι ζέστες, η αλήθεια να λέγεται.

Και γι’ αυτό είναι χρήσιμο να διευκρινίσουμε εκ νέου τα βασικά.

Πρώτο, στην Ελληνική Δημοκρατία η δικαιοσύνη απονέμεται κατά το Σύνταγμα  και τους νόμους της δημοκρατίας χωρίς την έγκριση ή τη σύμφωνο γνώμη γονέων και κηδεμόνων.

Δεύτερο, η παραπομπή μιας υπόθεσης στη δικαιοσύνη δεν αποτελεί ούτε συγκάλυψη, ούτε «μπάζωμα». Καλώς ή κακώς, έτσι λειτουργούν όλες οι δημοκρατίες του πλανήτη.

Τρίτο, το ποιος τουρίστας επισκέπτεται ή δεν επισκέπτεται την Ελληνική Δημοκρατία είναι ζήτημα των αρχών της δημοκρατίας. Οχι διακοσίων σαλταρισμένων με βερμούδες και παλαιστινιακές σημαίες στη Σύρο.

Τέταρτο, είναι ευχής έργο για την υπόληψη των θεσμών ότι θα κλείσει η Βουλή για διακοπές. Με τη φόρα που έχουν πάρει μερικές βουλευτίνες θα κάνουν σε λίγο pole dance στο βήμα και θα σπάσουν κανένα πόδι.

Πέμπτο, σε συνθήκες καύσωνα συνίσταται η αποφυγή έκθεσης στον ήλιο και να πίνουμε πολλά νερά.

Κατά τα άλλα, σήμερα γιορτάζουμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που μας επιτρέπει να συνυπάρχουμε ειρηνικά άνθρωποι διαφορετικών, ακόμη κι αντίθετων απόψεων και πεποιθήσεων.

Είναι η καλύτερη δημοκρατία που έχουμε γνωρίσει. Κι από τις καλύτερες στον κόσμο.

Οταν λοιπόν τσακωνόμαστε για τα Τέμπη ή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, όταν αρπαζόμαστε ή καλαμπουρίζουμε για τη Ζωή ή τον Βελόπουλο, όταν εκνευριζόμαστε με τους γελοίους αλληλέγγυους, όταν διαλέγουμε το Φεστιβάλ Επιδαύρου, τη Γιορτή Μελιτζάνας ή το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι όλα αυτά μας τα επιτρέπει η δημοκρατία.

Οπως κι όταν αρπαζόμαστε με την μπαρούφα κάθε τυχάρπαστου που νομίζει ότι δημοκρατία είναι να λέει την μπαρούφα του.

Κι όταν γκρινιάζουν ή μανουριάζουν οι «απέξω» ή οι «από κάτω», πάλι κι αυτό μέρος του προγράμματος είναι. Ολα περιλαμβάνονται στη ζωή μιας δημοκρατίας που έχει αυτοπεποίθηση κι εμπιστοσύνη στον εαυτό της.

Αντε λοιπόν να ζούμε, να την τιμούμε και να τη γιορτάζουμε.

Α, και πολλά νερά…