Το αίνιγμα των Πρασίνων

Στις εθνικές εκλογές του 2021 στη Γερμανία η Συμμαχία 90/Πράσινοι έλαβε 14,8% και 6.469.081 ψήφους.

Στην πρόσφατη κάλπη, η πτώση ήταν υπαρκτή αλλά όχι καταστροφική: 5.761.476 ψήφους και ποσοστό 11,6%.

Πυροδοτεί όμως μια κρίση.

Κι αυτό αφού ο επικεφαλής των Πρασίνων για την καγκελαρία Ρόμπερτ Χάμπεκ δήλωσε ότι δεν επιθυμεί πλέον να κατέχει ηγετική θέση στο κόμμα του, αναλαμβάνοντας μερίδιο της ευθύνης για την ήττα.

Το ερώτημα όμως είναι εύλογο και αφορά τον εν λόγω χώρο: Γιατί ενώ η πράσινη – κλιματική ατζέντα είναι παρούσα, η ανθρωπότητα είναι προ των πυλών μεγάλων οικολογικών και περιβαλλοντικών προκλήσεων και ενώ ένα μέρος της πράσινης μετάβασης είχε δρομολογηθεί, η κατεξοχήν πολιτική έκφραση, δηλαδή οι Πράσινοι, δεν μπόρεσαν να κρατηθούν ή έστω να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους;

Μια περαιτέρω ανάλυση μάλιστα σημειώνει πως και η υποχώρηση των Πρασίνων και η νίκη Μερτς θα δυσκολέψει την κουβέντα για την κλιματική κρίση.

Αν το κόμμα του υλοποιήσει το εκλογικό του πρόγραμμα, ο Tobias Federico, διευθυντής της Montel Analytics, δήλωσε ότι θα υπάρξει «μια επιβράδυνση στην ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, εν μέρει για να διασφαλιστεί η οικονομική βιωσιμότητα των εργοστασίων… αλλά και για να δοθεί χρόνος στις αναδυόμενες τεχνολογίες αποθήκευσης να ακολουθήσουν». Πάμε όμως να δούμε και άλλες παραμέτρους της πράσινης πτώσης.

Μια σοβαρή ερμηνεία καταρχάς θέτει ψηλά τη φθορά του χώρου ως κυβερνητικού εταίρου.

Οι Πράσινοι μάλιστα σε όλη τη διάρκεια της συγκυβέρνησης είχαν βασικά σκληρή αντιπαράθεση με τους Φιλελεύθερους (FDP) και εν πολλοίς αυτοί οι τριγμοί φανέρωσαν τα όρια των δύο σχηματισμών.

Ας μην ξεχνούμε δε πως η συγκυβέρνηση αυτή συνέπεσε με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη λογική «πολεμικής οικονομίας» που στήριξε η πράσινη γερμανίδα ΥΠΕΞ Αναλένα Μπέρμποκ και που προφανώς συνέβαλε στις εκλογικές απώλειες. Ας μην ξεχνάμε πως δεν πάει πολύς καιρός, ένας μήνας ειδικότερα, από όταν η Μπέρμποκ κόντραρε την απόφαση του καγκελάριου Σολτς για μπλοκάρισμα μέρους της γερμανικής βοήθειας προς τους Ουκρανούς.

Εκ παραλλήλου με αυτό, έχει σημασία πως στην προεκλογική ατζέντα θεμάτων στη Γερμανία είχαν μπει ψηλά θέματα όπως το Μεταναστευτικό, η ασφάλεια όπως και η φτηνή ενέργεια και η πραγματικότητα του μέσου εισοδήματος (κάτι που αξιοποίησε καλά το De Linke συνδυαστικά με το θέμα της στέγης).

Προφανώς ο τυφώνας Τραμπ και η μεταβολή της συνολικής ατζέντας δεν μπορεί επίσης να μην μπει στο τραπέζι των λόγων της πράσινης πτώσης. Πάντως ήδη από τις ευρωεκλογές του 2024 φάνηκαν και οι εσωτερικές αντιθέσεις στο κόμμα.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο είχαμε παραίτηση της ηγεσίας των Ομίντ Νουριπούρ και Ρικάρντα Λανγκ που είχαν σχέση με μια είδους προδιαγραφόμενη ταυτοτική κρίση αλλά και με την όλη πορεία της συγκυβέρνησης που δεν έθετε πια το ζήτημα του αφοπλισμού αλλά επιβεβαίωνε πως οι Πράσινοι μέσω Μπέρμποκ πρωταγωνιστούν σε μια είδους φιλομιλιταριστική γραμμή.

Τώρα ενόψει των διεργασιών για τη νέα συγκυβέρνηση με κορμό πια τη νικηφόρα κεντροδεξιά χριστιανοδημοκρατική συμμαχία (CDU/CSU) και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) παραμένει ανοιχτό το σενάριο συμμετοχής και των Πράσινων.

Παρά τις ενστάσεις της Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης (CSU) και του Μάρκους Ζέντερ. Το ερώτημα είναι πόσο μπορεί να ιεραρχηθεί η πράσινη ατζέντα στο νέο εντελώς γεωπολιτικό περιβάλλον.